Ale de eerste uren toch niet, want Steven die zit nog ergens hoog in de wolken.
Wat had ik nu weer gepland voor vandaag ? Een fietstochtje, een beetje winkelen en onze auto oppikken.
Wat een drukke agenda voor iemand die met verlof is :-)
Treuzelen hielp al zeker niet, dus snel aan de concierge van het hotel vragen hoeveel fiets-verhuur-bedrijven er zo al zijn en of ze geen kortingsbonnen hadden voor de een of de andere? In tijden van crisis is elke dollar er twee waard... Maar buiten de lijst van mogelijke locaties kreeg ik geen echte hulp. Dan maar zelf eerst op onderzoek gaan . De requirements waren gekend, dus zo moeilijk kon het toch al niet meer zijn. Na enkele locaties om prijzen gevraagd te hebben, kreeg ik een beetje honger en vond ik het best de analyse af te ronden met ne goeie koffie.
Na het ontbijt heb ik dan besloten bij de "Bay City Bike" een fiets te huren, want dan diende ik me geen zorgen te maken over het te laat binnenleveren. Of ik nu 4u, 5u of nog langer met de fiets ging rond rijden, het was 1 prijs ($28) die veel lager lag dan bij de concurrentie.... Wat zou het addertje onder het gras zijn? Enfin, ik heb het me maar geriskeerd. Op een zeer professionele manier kreeg ik de handleiding van de fiets uitgelegd (tot en met het verhogen/verlagen van het zadel en hoe het fietsslot het best te gebruiken was). Ik kreeg er gratis en voor niets ook nog enkel tips van routes bij... Maar tja je noemt Sandra of niet, maar ik wist al wat ik wou doen en dus wat diene gast me nog als extra tips wou geven .. die hoefden echt niet... Ik leefde immers al een week in de city en de straten in de buurt kende ik op mijn duimpje.
Fietsje op, fietsje af en zadel toch maar eerst wat hoger zetten.... Fietsje op en fietsten maar. Ik had de Bay Bridge al heel de week enkele seconden per keer mogen bewonderen, en deze keer vond ik dat ik haar eens een beetje van nader bij moest bezoeken...
Dus ben ik maar vrolijk tot daar gefietst en halt gehouden op een van de piers. Met een klein beetje mist had ze echt iets speciaals vond ik.. Deze dubbeldekker brug heeft op elke niveau 5 rijvakken en het was deze brug die 20 jaar geleden tijdens de aardbeving een deel was ingestort. Daar zie je dus niets meer van, maar ze zijn wel aan een nieuwe brug begonnen die normaal tegen 2012 klaar moet zijn.
Nu dat ik eindelijk de brug eens goede bekeken had, kon ik Pier39 en de zeehonden eens een bezoekje brengen. Deze zeehonden zijn daar tijdens diezelfde aardbeving van 20 jaar geleden aan Pier 39 komen schuilen en met geen enkel middel krijgt men ze nog weg. Ze voelen zicht daar zo goed dat ze maar blijven kweken zijn en op dit ogenblik zitten met een kleine 900 op enkele vlotten.
Sommige van deze beesten zijn wat ijveriger dan anderen. Sommige zijn echte kunstenaars... Vooral om het andere geslacht te imponeren (vermoed ik). Amai wat was het warm aan het worden. Nu had ik al meer dan spijt dat ik een lange jeans broek aanhad.
Na dat ik een half uurtje van 'mooie geluiden' en kunsten had genoten, vond ik dat het tijd was om verder te rijden. Volgende halte het hotel. Het was me een beetje te warm en dus short aangetrokken. Juist naast het water loopt dus een pad vanaf Fishermans Warf tot de Golden Gate dat enkel toegankelijk is voor voetgangers, lopers, fietsers en bladers.. geen motors of auto's toegelaten. Ook al zijn er 2 serieuze hellingen, het is een must voor elke toerist die een beetje tijd heeft.
Daar ik de golden gate al afgewandeld had, heb ik deze maar gelaten voor wat ze was en heb ik de mooie en dure buurt even gaan bewonderen. Daar zou nu echt wel kunnen wonen ze; Niet te ver van de binnen stad, en niet te ver van het strand en de zee; Meestal mooi weer en tamelijk stabiele temperaturen.. wat wil ne mens nu nog meer.
Rond de 3en begon ik een beetje honger en dorst te krijgen, en wetende dat ik de auto tegen 5 u mocht gaan oppikken, was het tijd om langzaam terug te keren naar Fishermans Warf. Tegen iets na 4en heb ik de fiets mooi binnen geleverd, ben ik me even gaan verfrissen in het hotel. Even snel raad gevraagd aan de concierge over hoe ik het beste naar Union Square geraakte, maar geen van zijn mogelijkheden (cable car, taxi, ...) leken me ideaal. Dus ben ik maar te voet vertrokken : Eerst Columbus afgewandeld, daarna Powell street en zo tot Bush street.
Wat gingen die cable cars toch een pak sneller de berg op en af... Maar geen getreur. Het was mooi weer en ik had tijd. Als of ik het er voorgedaan had, maar stipt om 5 u stap ik het Alamo kantoor binnen en een kleine 20 minuten reed ik in een Jeep (neen niet zo iets met een open dak, maar een 4x4 van het merk Jeep) naar het hotel. Voor de zekerheid had ik de makkelijkste weg terug genomen, enkel was ik wel vergeten dat dat ook betekende dat ik direct na het instappen de eerste heuvels mocht trotseren. Al bij al viel dat goed mee en ben ik zonder enige problemen op de parking van het hotel geraakt.
Het enige wat me nu nog te doen stond, was wachten. Daar dat wel nog even ging duren, ben ik maar nog iets gaan eten en nog even wat water gaan kopen. Terwijl ik aan het betalen was, kreeg ik dan uiteindelijk een sms van Steven: hij had een taxi genomen en was onderweg van de luchthaven.
Perfecte timing noemen ze dat dus... Beide op hetzelfde uur aangekomen aan het hotel...
Daar Steven nu al heel lang op was, sluit ik deze dag ook maar wat vroeger af dan normaal..
DADA...
Zaza
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten