Dag 10 - In den Amigo

Voor wie niet van Aalst is, Amigo is een Aalsters woord voor gevangenis

Na de verkenning van SFO op het land staat een bezoek gepland aan het natte deel van de stad, ttz de baai en een eiland. Maar elke goede schipper weet het, op een lege maag kan je niet varen. Dus eerst de belangrijkste keuze van de dag, het ontbijt. En waarom niet er een Belgisch tintje aan geven. Wij leerden de Amerikanen wafels eten. Dus op naar IHOP (Het International House of Waffles euh Pancakes). Er staat een lange rij toeristen maar als we aan de toog willen zitten, worden we dadelijk bediend. Zo gezegd, zo besteld.

Na het lekker ontbijt - genoeg tot 's avonds - gaan we er vandoor naar Pier 33, de ferry naar Alcatraz. Onderweg komen we nog meer horden toeristen tegen. De reden is snel gevonden. Het is zondag en er is een Cruise schip binnengelopen en het heeft zijn lading cruisisten uitgebraakt. We slalommen tussen de valiezen en kruiers tot we aan de 33 komen. Oeps te vroeg. De mensen voor de ferry van 11 uur zijn nog altijd aan het aanschuiven. Dus even wat uitpuffen en mensjes kijken. Tussen de toeristen lopen nogal wat rare schepsels rond. Maar die denken dat van ons misschien ook.

Een half uurtje verder en we zijn klaar voor de grote overtocht. Eerst security passeren. De fotorugzak is wel wat groot maar allez we zien er niet oosters of indiaans uit. (In 1970 hebben Indianen Alcatraz bezet. Sindsdien Indiaan=Terrorist). Dan nog een toeristenval, laat je fotograferen met Alcatraz op de achtergrond - achteraf blijkt dat nog goed te verkopen ook. Eindelijk op de boot, maar de zon en het mooi weer is ondertussen naar elders vertrokken. Dus geen mooie foto's met blauwe lucht of kunstige mistbanken zoals gisteren. Alles is gewoon grijs, typisch Frisco naar het schijnt.




En dan zijn we aan wal. Een groot bord probeert ons af te schrikken, maar dat lukt niet. Het is al meer dan 40 jaar geleden. Indianen zijn dan wel welkom. Tiens. Dat hangt er ook al bijna 40 jaar. Enfin, uiteindelijk probeert een Park Ranger ons bang te maken. Wat er allemaal niet mag. En anders? Dan vlieg je in het gevang. En je hoeft er niet voor te betalen. Juist ja.

Eerste stap: de stempel halen van de Park Service. Alweer een parkje gedaan. Hoeveel blijven er nog over van de 365? Daarna schakelen we een paar versnellingen hoger. Het is een flinke klim naar de cellenblok. Binnen krijg je een persoonlijke audiotoer door het gebouw. En het is zelfs in het Nederlands te verkrijgen. Nog meer trappen op en we zijn in de echte cellenblok. Het is in feite piepklein vergeleken met de grootte van het eiland. Maar ja de cellen zijn dan ook piepklein. Minder dan 2,5 op 1,5 meter. En daar moet je dan jaren in blijven zitten.




Naarmate we verder door de gangen lopen, worden er meer verhalen opgehaald over de ontsnappingspogingen. Is het ooit gelukt? Sommigen beweren van wel maar diegene die het kunnen weten zeggen niets (meer). Wat blijkbaar de gevangenen nog het meest pijn deed, was dat de vrijheid voor hun neus lag. Wie braaf was kon buiten en daar lag Frisco in al zijn glorie. Dat is zoals een ijssalon voor een diabeticus. Niet te weerstaan.

onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjyMsdLFDWRV5N7ov9gh9cWKu33f0HozGqbbIYtrjQAVRYkwaVD0FK1-ev7o4wGokd8vOu321WKmviY0cms9pqvRpa-mtshhiF5571iwQ1Nq8u7eaEyJt-SxcKIhQCPagXodKA-stHR1U/s1600-h/IMG_0170.JPG">


Een keer buiten merken we dat de wind alweer harder blaast en het wordt serieus koud. Tijd om terug te keren naar het vasteland. Aan de file voor de ferry te zien, zijn we niet de enige met dit idee. Over kou gesproken. De winterjas van Sandra heeft na vele jaren trouwe dienst, de geest gegeven. Gezien het weer in Yosemite - de Tioga pas is gesloten wegens sneew - kunnen we best uitkijken voor een alternatief. Voordeel van de US of A: ook al is het zondag, toch zijn de winkels open. We hebben iets zoals AS Adventure gevonden en volgen de GPS daar braaf naartoe. Oeps de GPS houdt geen rekening met de hoogteverschillen. Sandra kan haar rem- en startkunsten tonen op enkele echt steile straatjes. Maar alle moeite is voor niets. De winkel heeft enorm veel in stock maar alles is nog van het zomerseizoen. En dat is niet meer voor dit jaar.

Dus op naar een tweede winkel. Op Crissy Field blijkbaar is er ook een grote trekking winkel. Crissy Field is de oude luchthaven van het Presidio, de legerbasis. Maar we vinden het eerst niet. Logisch, de winkel is in de vroegere supermarkt van de basis. Voor jassen moet je bij het vers fruit zijn bij de mannen of verse vis voor de vrouwenmodellen. All right. En de zoektocht levert ook iets op, een nieuwe jas voor Sandra. Met alles erop en eraan. En met de lage dollar nemen we ook maar een voor steven.

Zo wordt het tijd om terug naar het hotel te trekken en de maag te verzorgen. Nee gaan burgers of steakhouse vandaag. Het wordt een echte Mexicaan op loopafstand. En het was lekker, echt. We hadden de kok graag meegebracht naar Brussel, echt waar. Want Chichi's heeft alweer wat van zijn pluimen gelaten.

En dan dodo, want morgen gaan we eindelijk rijden. 200 mijl tot Yosemite. Eindelijk. Hopelijk krijgen we weer geen "Road Closed" zoals 9 jaar geleden.

Bibi.