Hebben ze hier nu ook al geen echte koeien meer? Of is een autoalarm erin geslaagd om een autoaccu leeg te krijgen? Toch niet. San Francisco is nu eenmaal gekend voor zijn mist en dan loeit de misthoorn. Ze zijn hier wel hoogtechnologisch maar bij mist helpt dat niet zoveel.
Lang blijft de mist wel niet. De zon is ook al van de partij en jaagt de mist snel weg. Alcatraz doemt uit de mistflarden op. Een prachtige foto, ware het niet dat er een hoop antennemasten en wasdraden van de buren in de weg zitten.
Alcatraz, het woord is al gevallen. Steven heeft nog nooit in het gevang gezeten en op Alcatraz kan je dat voor een dagje doen. Voor een prijsje. Dat je wel moet betalen want anders sturen ze je naar een echt prison. Dus eerste taak van de dag, op jacht naar kaartjes voor Alcatraz. Liefst gecombineerd met een ietwat toeristisch kijk op de stad en de omgeving zodat ons budget niet in het rood slaat. Het zoeken zou niet moeilijk moeten zijn want de verschillende stadstoeren hebben allemaal wel een kantoortje op Fishermans Wharf. Je moet dan wel het juiste straatje nemen ...
Van al dat zoeken wordt je toch zooo moe he. Allez toch hongerig. We vallen dan maar bij Dennys binnen. Eindelijk een eerste deftig ontbijt in maanden. Ei, bacon, stukjes steak, kaas en nog een tweetal pancakes. Daarmee heb je genoeg voor een hele dag. En dat mag je letterlijk nemen.
Met een gevulde maag vinden we uiteindelijk snel het busburo dat we zoeken. Zie je wel dat je met een lege maag moeilijk kan denken. Maar oh wee, de plaatsen voor zondag naar Alcatraz zijn volzet. Dus ofwel kopen we het ticket rechtstreeks bij de boot of we plegen een overval. Het tweede is nogal onzeker in welk gevang je zal belanden (trouwens wat als we niet betrapt worden, sinds Michael Douglas geen politieagent meer speelt in SFO, is het hier achteruit gegaan naar het schijnt). Maar we kunnen wel dadelijk de downtown hop-on hop-off bestijgen. Een open dubbeldekker uit het echte Londen neemt ons over de tientallen heuvels en dalen van de stad. Boven is het wel een beetje fris nog maar de zon zal wel snel voor een kleurtje en temperatuurtje zorgen.
De toerbegeleidster is blijkbaar heel begeesterd door het gerestaureerde stadhuis. Het bevat vele kilos bladgoud. Het is hoger dan het kapitool en het is het op twee na grootste gebouw dat volledig op dempers staat tegen aardbevingen. Het grootste is het gebouw van de luchthaven blijkbaar. Het stadhuis heeft wel iets met aardbevingen. Het is gebouwd na die van 1906 waarbij het vorige afbrande zoals de rest van de stad, en het werd zwaar beschadigd in 1989 bij de laatste grote. En nu is het terug gerestaureerd.
Daarna trekt de bus door de winkelstraten (Levi’s, Apple, ...), de Chinese buurt, de Italiaanse, ... De echt steile straatjes mag hij wel niet in. Spijtig. Hoe zou de bus het hier doen?
Om twaalf uur stipt stopt de bus aan het vertrekpunt. Het is de lunchpauze voor bus en bestuurder. Dan is hij natuurlijk op tijd. Wij hebben geen lunch nodig en kunnen dus dadelijk een tweede traject nemen, richting Golden Gate en Marin County – de overkant van de baai dus.
Maar eerst zien we een stukje Nationaal Park. Toen het leger Fort Mason en het Presidio verliet, werd het niet verkocht aan de prive maar overgedragen aan de Park Service. Dat zal de vrienden van Bush wel pijn gedaan hebben. De militairen hadden in feite veel plaats en de huizen en kwartieren liggen ten midden van echte parken. Dat wil de NPS zo houden maar om de onderhoudskosten te kunnen betalen, worden de gebouwen wel verhuurd. Een huisje van een vroegere piloot met zicht op de US-101 en de baai, betaal je al gauw 5000 dollar, per maand. Slik. Een generaalshuis met 7 slaapkamers en een garage kost je 30.000 dollar. Slikkerdeslik.
En plots is de mist er weer. Boven op de bus wordt het plots 20 graden kouder. Er steekt een stevige wind op en over de rand van de heuvel komt plots een golf grijze watten aangedreven. Help waar is de zon nu naar toe?
De bus spoed zich naar de overkant en naar de zon. Daar ligt een mooi uitkijkpunt met zicht op de brug. En vandaar zien we hoe de mist de brug volledig opeet met auto’s en al. Hoe moeten we nu terug?!?!?
Met de kop in de wind gaan we terug naar de stad.
Na een kleine doorsteek door de duurste straat van San Francisco gaat het terug naar de werf. Ons buikje is gevuld met cultuur. Dus nu eens iets anders. We sparen een busticket uit en nemen nog eens de downtown bus tot op Market Street. Inderdaad om naar de markt te gaan. Bij Apple nemen we een Snow Leopard mee (kost de helft van in Europa), bij Levi’s twee 501’s voor de prijs van een. Dat kan je toch niet laten liggen. Nog snel een koffie en wat leesgerij bij Borders en dan met de kabeltram terug naar de werf.
Tenslotte nog een avondwandeling tussen de straatartiesten tot bij Pier 39.
Dat was het dan.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten