Na het inpakken, de frigo en daarna de auto te vullen waren we klaar voor vertrek.... Ah ja want we wouden immers ontbijten op een van de mooiste plekjes en dat betekent niet treuzelen! Maar niet te vlug Sandra, want hier in Furnace Creek staan nog enkele oudere treinen en die moeten we toch eens gaan bekijken. Enkele foto's later en ook een shoppingske later, zijn we vertrokken.
Eerste stop : Zabriskies Point. Je moet een korte maar stevige heuvel beklimmen en dan krijg je een schitterend zicht op een set van uitgesleten zachte rotsen, precies zandduinen. "Grrrr" "ga er dan achter" "neen, doe jij maar.... Ik ga zo wel wat genieten.".. Sandra is haar kodak in de auto vergeten, dus ze kan enkel genieten met haar ogen. Steven daarentegen kon mooie foto's nemen en geraakte in gesprek met Amerikanen over ons raar taaltje. Terwijl heeft Sandra een padje gevonden en had ze zich ze op een rustgevend punt neergezet... Ale t'is dat wat ze Steven wijsmaakte
Na enkele tientallen minuten daar te mogen genieten, zijn we terug binnen keren naar de auto. Lap, Sandra is er weer van door... Deze keer wou ze tonen dat ze zich zo vrij voelde als een vogel (met op dat smalle strookje te gaan staan en de wind goed in haar gezicht te voelen spelen).
Uiteindelijk belandden we toch nog tot aan de auto. "Laten we toch maar eerst tot het volgden punt rijden alvorens te eten". Dus reden we nog zo'n 30 mijl verder met de laatste mijl steil naar boven. "Wow" Dante's view. Daar aten we ons ontbijt (crackers met kaas en appel, mmmm) terwijl we genoten van het spectaculair uitzicht over de Vallei van de Dood. Nadien wandelden we tot het eindpunt van de trail en namen we afscheid.
En nu restten ons nog zo'n 70 mijl tot de grootste gokstad Las Vegas. Afzien dat die route was... Na mijlen draai op draai te mogen bekijken in het natioale park, waren deze mijlen eentonig, saai en kaarsrecht.
In Vegas parkeerden we onze auto in een van de parkings van het hotel en checkten we in. Steven had een kamer geboekt met zicht op de strip en wat belangrijker is zicht op de fonteinen. 'S avonds is er om 30 min een fontein spektakel op basis van muziek... De kamer is groot en de badkamer deed ons direct aan Imde denken. Na een korte toiletpauze voor beiden hebben we de tickets voor de show van de avond gaan oppikken : "O" van Cirque du Soleil. "Nog even geduld Sandra, de show is pas binnen 4 uur".
Dus zijn we op een korte verkenningstocht vertrokken met 2 doelen : iets eten en even wat shoppen. We besloten naar het Zuiden op te gaan en daar iets te kiezen waar we konden zitten om te eten, genieten van de omgeving en waar we wisten dat het ging in orde zijn. Uiteindelijk zijn we een Hard Rock Cafe tegen gekomen en die binnen gestapt. Enkele Long Island Ice Teas (volgens de afrekening slechts 2 maar dat klopt niet helemaal) en een beetje later, zijn we terug vertrokken. Nog even de souvenirwinkel van het restaurant, de M&M en de CocaCola winkels geplunderd en dan wou Sandra echt terug naar het hotel.
De watershow van Cirque du Soleil was schitterend en spectaculair, had toffe stukken en heel mooi muziek. "O" was ontworpen door een Belg en we mogen echt trots op hem zijn.
Nadien heeft Steven contact opgenomen met de wegenhulp van Alamo om onze korte versie van de platte band uit te leggen. Na enkele minuten werd er gemeld dat we de auto mochten gaan omwisselen op de luchthaven. Rond 23u zijn we met onze 'nieuwe' auto in het hotel terug geraakt en was Sandra niet meer van de venster weg te krijgen. Elk fonteingespuit heeft Sandra gezien tot het stopte voor de nacht en terwijl heeft ze dan ook maar de film kwaliteiten van de canon kodak getest. We zullen haar morgen avond nog maar wat laten oefenen, want ze deed het niet slecht voor de eerste keer.
Nu is het al ver voorbij bedtijd, maar deze keer had het een goeie reden... "Gelukkige verjaardag Sandra".... En toen zijn we maar gaan slapen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten