De weg naar de Tioga Pas is afgesloten aan de Tuolomne Meadows. Maar je kan wel tot daar rijden. De nieuwe planning is dan ook in de voormiddag de SR-120 oprijden tot de Meadows en in de namiddag een kortere wandeling in de vallei.
Zo gezegd, zo gedaan.
We laveren tussen de vrachtwagens door tot aan het begin van de Tioga Road. Tiens, hier staan geen borden. En zo draaien we richting het dak van het park. De meadows liggen op zo'n 2500 meter. De pas zelf ligt op 2900 meter. Onderweg komen we een aantal sneeuwploegen en sneeuwborstels tegen. Maar ze rijden allemaal richting het dal. Alweer tiens.
We rusten even uit aan een mooi helder bergmeertje. We zijn bijna alleen op de wereld hier. Maar niet te lang treuzelen. We gaan verder naar de Meadows. Tiens, zou de weg dan toch voor de meadows dicht zijn? We beginnen tegenliggers te krijgen. Maar niet gezeurd. Rijden maar. We passeren de markering van 9000 voet. We passeren de Meadows. Links en rechts van de baan ligt er een centimetertje sneeuw maar daar maken we ons geen zorgen over. En dan, huppeldepup, staan we aan een stenen wachtpost. We zijn de Tioga Pas overgestoken. Die zogezegd gesloten was. En het nu niet meer is dus.
- Of hij morgen open is mijnheer?
- Ik zou het niet weten.
- Jamaar, het gaat toch niet sneeuwen?
- Misschien, je weet maar nooit.
Nu we weten dat de Tioga Pas open is, kunnen we aan het tweede deel van de dagplanning beginnen: de wandeling. Oorspronkelijk ging dat de Panorama wandeling worden. Maar de bus die je tot het beginpunt brengt, was niet meer. Einde-seizoen.
Dus kozen we voor een wandeling in de vallei. Steven herinnerde zich nog dat Mirror Lake fotogeniek is. De wandeling ernaartoe is ook "easy". Dus dat was ook meegenomen.
Maar eerst moeten we onze blikken kar kwijt raken. We negeren vlot de bordjes Parking en "Free Shuttle". We are from Belgium, no rules, great beer. Maar ze zijn hier niet van gisteren. Het laatste deel van de weg is afgesloten voor auto's en je mag als straf de laatste 2 mijl te voet doen. Enfin de weg is leeg en de zon schijnt. Dus geen tijd voor gezaag en geklaag. Wel opletten voor de "mule droppings".
Een keer aangekomen aan de juiste afslag kregen we het volgende dilemma om op te lossen: langs de weg tot aan het meer of langs de oever. Sandra velde een Salomonsoordeel: langs de oever heen en langs de weg terug. Een oordeel waar we later cold feet gingen van krijgen.
Aan het begin van hee pad stond een klein bordje met de boodschap dat het pad onderbroken was wegens een steenlawine. "Trail Closed" met andere woorden. Maar toch namen we de moedige beslissing om voort te gaan. We zouden wel aan de andere kant geraken. We are from Belgium ...
Om eerlijk te zijn, zo "easy" was het pad nu ook weer niet. Je moet over stenen, wortels, omgevallen bomen en zo klauteren. Maar je loopt op de rand van het bos langs een idyllisch klaterend bergstroompje. En zo komen we aan Mirror Lake uit. Het is in feite een deel van een riviertje dat natuurlijk afgedamd is door een hoop grote rotsen. De bergen rondom weerspiegelen zich in het water. Alleen ... staan we wel aan de "verkeerde" kant.
Maar we vertrouwden erop dat de Park Service gezorgd heeft voor een veilige en vlotte manier om de andere kant van het meertje/riviertje te geraken. Toch niet dus. Daarvoor moet je de ganse vallei rondlopen. En dat gaat dus niet meer want er was die steenlawine. Gingen we ons laten verslaan door een hoop stenen en wat koud water? Nee, natuurlijk niet. Wat verder hingen enkele kinderjeans in de bomen. Dat zou natuurlijk ook kunnen. Sandra zag dat niet zitten.
- Dat water is veel te diep.
- Jamaar hier is het op zijn breedst dus moet het hier wel het meest ondiep zijn.
- Maar dan moeten je schoenen uit. Niet zoals die keer in Australie. Dan waren mijn schoenen ondergelopen.
- Ok, maar het is wel smeltwater dus per definitie koud.
- Laat ons maar verder gaan kijken.
Je kan het al raden. Verderop kwamen we wil wat kleine reeen tegen en nog meer mooie herfstzichten maar geen doorgang.
Maar een andere toerist hielp ons uiteindelijk over het water heen. Take my stick. I used it to get across. It is really shallow.
Zo gezegd, zo gedaan. Schoenen uit, kousen uit, camera wegstoppen, koudwatervrees wegdringen ... we zijn klaar voor de oversteek.
Met haar 1,92 meter had Sandra geen probleem om droog over te geraken. Bibi had minder geluk. De broekspijpen waren wel hoog opgerold maar de beentjes waren te kort en dus was alles vanaf de knie doornat. Hihi, brbr. Snel drooggewreven en aangekleed. Net op tijd om een ander toeristenpaar aan te moedigen om het zelfde te doen. Alleen koos mevrouw ervoor om haar broek gewoon uit te doen. Er waren toch geen kinderen in de buurt ...
Maar we waren nog altijd niet aan de overkant. We stonden op een zandbank die in de lente en zomer onder water staat. En her en der verborg het gras diepe geulen met koud en modderig water. Maar na enig getuur en gezoek vonden we dan toch de officiële wandelweg en konden we terugwandelen tot het meertje en de klassieke weerspiegeling van Half Dome in Mirror Lake te bewonderen.
Zo. En dan vertelde de ondergaande zon ons om ons snel uit de voeten te maken. Het ging alweer gauw donker worden. En we moesten nog ons tweede deel van onze straf doen van 's middags ... 2 mijl terug naar de autoparking.
Enfin, moe maar voldaan konden we op onze dag terugblikken. Alles behalve zoals gepland en nogal koud aan de voeten maar warm voor het hart.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten