T10 : Top of Europe

Hallo allemaal,

Hier is schrijvende broer weer. 

Wie de tel een beetje kwijt is, we zijn dag 11. We zijn aanbeland tussen twee meren, in Interlaken. 

En vandaag gaan we naar het dak van Europa, tenminste volgens de reclamejongens van de Jungfraujoch Bahnen, de spoorlijn die naar de top van de Jungfraujoch gaat. 3400 en nog wat meter. 

Baasje?

Ja Broer. 

Maar we zijn toch al hoger geweest?

Ja Broer. Je bent al twee keer hoger geweest. Een keer twee jaar geleden toen we bij de derde poging eindelijk Rocky Mountain National Park hebben kunnen bezoeken. We hebben die pas trouwens twee keer gedaan. En nu vorige week toen we tot op de Kleine Matterhorn geklommen zijn. 

Maar waarom zeggen ze dan dat ze de Top of Europe zijn?

Wel Broer. Het is wel het hoogste echte treinstation in Europa hé. 

Marketing jongens zijn dat zoals advocaten? Ze liegen er op los?

Tja Broer. Ik denk dat ze in 1946 wel aan kop stonden hoor. Maar ja.

Mocht je het nog niet door hebben, vandaag staat de Jungfraujoch Bahn op het programma. En omdat die in feite de top is van een uitgestrekt skigebied, kan je er op veel verschillende manieren naar toe. Wij gaan met drie verschillende maatschappijen op stap en enkel de finale rit naar de top doen we twee keer.

We hadden ergens gelezen dat je best voor tien uur de eerste trein nam vanuit Interlaken Ost. Maar ja, het was wel weekend en baasje zijn wekker loopt normaliter niet af in het weekend. We waren dus wat laat op het ontbijt.  Erger noch. Ons hotel lag dicht tegen het verkeerde station. We. Pesten dus eerst al een mooie wandeling maken. Goed voor de gezondheid maar slecht voor de timing. 

Eens aan het station zag je een zee van mensen op perron drie. Daar moesten wij ook zijn. De direct vanuit Bern was ook net toegekomen en die zat vol wandelaars. 

Oeioeioei. Wat nu?

Gelukkig hadden wij wel een ticket eerste klasse. En die wagons werden iets minder bestormd dan de tweede klasse. We hadden dus voldoende plaats. Ik bleef wel veilig in de fotorugzak zitten op aanraden van de politie. Je moest goed letten op je bagage en je dierbaren, riepen ze om. 

Na een grote boog door de koeienweides stopte de trein aan een eerste klein stationnetje. Op het nevenspoor stond een klein oud locomotiefje met speelgoedwagonnetjes. Heel veel mensen stapten hier al af en namen het treintje. Blijkbaar kon je zo naar de bovenvallei waar veel wandelroutes waren. 

Tandenknarsend begon de trein dan te klimmen in een smal donker dal. Boven was er misschien al zon maar hier beneden was het heel fris. Gelukkig zat ik lekker warm in de tas. 

Bij het volgende station werd de trein in twee gedeeld. Wij zaten vooraan en reden rechts, vanavond zouden we langs de andere kant terugkomen. 

We knarsten verder omhoog. Het was nogal steil. Eindelijk kwamen we op zonshoogte en werd het wat warmer. Oef. 

Maar dan stopte het treintje terug. Van een blauw-gele trein pesten we overstappen naar een kleine groengele. Daar zaten gelukkig nog geen mensen op. Mijn baasje spoedde zich naar voor want daar zitten meestal de minste mensen. Nu was er geen eerste klas meer en dus ook geen voorrangsplaatsen. 

Nu waren alle plaatsjes volzet en het treintje was duidelijk niet voorzien op lange mensen. Tegenover mijn baasje kon maar een klein kindje zitten anders was er benenspaghetti. Of blauwe knieën.

Het treintje was niet zo jong meer en zuchtte dus nog wat meer dan de vorige toen hij ons naar boven begon te slepen. Tussen bossen, koeien, weiden en af en toe een rots. Regelmatig kwamen we wandelaars tegen en techneuten die de kabelbanen klaarmaakten voor het komend skiseizoen. Dat was zwaar werk terwijl het voor vandaag tot 24 graden kon worden.  

Ergens na de middag kwamen we dan toe op Kleine Scheidegg. Alweer tijd om van trein te veranderen. Nu gingen we naar de top. 

Wij geen reservatie had (wij dus) moest langs achter aanschuiven voor de trein. We zaten dan wel vooraan op de trein maar er was zoveel chaos (Japanners en Chinezen met reservatie stonden verkeerd, hun landgenoten zonder reservatie volgden hen dan, dus ook verkeerd). En zo stonden we als nummer zes voor de volgende trein. Ook al zaten we in het voorste rijtuig. 

De. Keuze trein was ook een blauwe-knieën trein. En nu zat hij wel volledig vol. 

Veel zie je wel. Iet met deze trein. Na een dikke kilometer stopt de trein nog eens aan het einde van de Egger Gletsjer en dan rijdt hij een tunnel in. Van wel zeven kilometer. Pfff. Ik vind dat niet leuk. Ik viel bijna in slaap of was dat van de ijle lucht?

Wah, wat is er gebeurd? Zijn we in de diepvries belandt? Dat is hier kkkkoud. En vvveel wwwwind. Ik mocht van baasje niet uit de zak, ook niet voor een foto, en ik vond dat goed eigenlijk feitelijk. 

Brrrr.

Top of Europe? F*** freezing Europe, ja. Daar was ik niet op gekleed hoor. Ik heb niet zo een frakske aan als mijn broer Sloefie. 

We gingen door een lange tunnel, hier was tenminste geen wind, tot aan het observatorium. Daar mocht je maar op een plaats buiten wegens vallend ijs. Amai mijn frak. Het was ook griezelig want in feite wandelde je boven het niets want het terras bestond uit rasterplaat en je zag er dwars door. Als er iets viel dan lag het minstens honderd meter dieper. Ik bleef veilig in de zak. Ik ben geen kamikaze. Sommige toeristen wel. 

In baasje had er nog niet genoeg van want hij wandelde ook nog naar het andere uiterste om mooie foto’s van de Jungfrau te kunnen maken. Ik weigerde. Trouwens met al die mensen op de sneeuw werd het eerder een ijspiste. 

Mijn baasje zag dat ik lichtjes blauw begon te worden en dus heeft hij me laten opwarmen in het restaurant met zicht op de bergen. Dat vond ik al veel beter. Sneeuw, toch onverwacht, is niets voor mij. 

Daarna gingen we naar wat ijssculpturen kijken enzo. Maar eigenlijk was dat maar zus en zo. Ik vond Zermatt toffer uiteindelijk als berg.

Tijd om terug te gaan vond ik. Langs de lange route. 

Neen niet te voet. Foei. 

Eerst terug tot aan Kleine Scheidegg en dan via de lange route terug Mittenwald of zoiets (geelgroene trein) en dan naar Interlaken Ost (geel-blauwe trein) en dan de benenwagen tot aan ons hotel. Pfff wat een dag. En dan ging baasje nog wat wandelen want vanmiddag was het toch veel pasta. ?!? Soms versta ik mensenbaasjes toch niet hoor. 

Ik lag al te maffen toen hij terug was. Op tv hadden ze dan wel BVN (beste van Vlaanderen en Nederland) maar de keuze was niet bijzonder. 

Tot morgen. 

Groote broer die eindelijk terug opgewarmd is.