T 6 bis : met hangende pootjes

Dag lieve lezertjes,

Niet iedereen heeft de stakingsactie van gisteren geapprecieerd. 

Premier Michel sprak toch zo mooi over de mensen en hondjes die gisteren wel zijn gaan werken. En de rest noemde hij sukkels, dinosauriërs, ...

Dat heeft me diep geraakt. 

En nog meer het gesprek gisteravond met mijn baasje. 

De broederschap van de bloggers is allemaal mooi en fijn maar het is geen vakbond met verborgen rekeningen in Luxemburg of Zwitserland. Er is dus ook geen stakerspremie van 35€ per dag. 

Ik mocht dus mijn kostje bijeenscharrelen. En zo in mijn velleke de straat op wanneer de zon onder is, dat is koud hoor. En Zwitserland is een duur land. Enig idee hoeveel Rappen je bijeen moet schrapen voor je je een afgekloven beentje kan permitteren? 

Ik zal dus maar wat schrijven. 

Met verkleumde pootjes. En een lege buik. Want je ziet hier geen honden op straat laat staan een bedelaar. 

De miserie begon dus om zes uur. 

Zes uur. Een onmenselijk uur. 

Ik viel gewoon terug in slaap terwijl baasje onder de douche wakker probeerde te worden. 

Last van de hoogte? Ja hoor. 

Last van een doods bergdorp? Nog meer. 

Tegen kwart voor zeven waren we gepakt en klaar voor het ontbijt. Hmm. Een viersterren ontbijt was het niet. Koffie uit de kan. Enkele magere sneetjes hesp en salami en een croissant die verkruimelde terwijl je er naar keek. 

Enfin. We hadden eten. 

Snel nog tandenpoetsen en dan klaar voor het busje naar het station. Op een vuilkar na was er niemand te zien. Had ik al gezegd dat het hier uitgestorven is? 

In het station stond een heel lange trein. Onze trein. 

We waren wat vroeg dus ik snapte dat er nog niet veel volk was. Maar een kwartier later waren we nog altijd maar met twee in een wagon voor 36. Waren de toeristen ook in staking? 

Uiteindelijk met zes mensen vertrokken we. De andere eerste klas wagon had twee passagiers. 

Oei oei oei. 

Buiten zag er alles slaperig en hier en daar wit uit. Allerheiligen wit. Grondvorst. 

Ondanks mijn stakingspiket mocht ik van baasje aan het raampje zitten. Snif. 

De trein kronkelde van links naar rechts maar altijd naar beneden. Soms reden we over de kop van de trein of zagen we de spoorweg wel drie keer liggen. 

Het was wel mooi en stil. 

In Chur kwam dan plots de massa op de trein. In Chur was er wel leven. Les voor volgende keer. Niet bij de jetset slapen. 

Nu zaten we met 33 plaatsen gevuld. Ik mocht blijven zitten want ik was toch lief. En ik had mijn rood ACOD-hesje al weggestopt. 

Eerst ging het langs de Rheinschlucht. Een smalle ravijn helemaal aan het begin van de Rijn. En zo verder richting Disentis en Andermatt. We kregen een andere locomotief, ander personeel, andere bergen maar allemaal even mooi. 

Ondertussen kregen we lokale specialiteiten te eten. Met kaas natuurlijk. 

En we passeerden ook waar mijn baasje met de mutuel vorig millennium op vakantie was. 

Maar we zaten al zes uur in de trein en we moesten nu naar omhoog naar zetmatt. Nog twee uur. Pfff. 

Hopelijk is het daar niet uitgestorven. 

Broer

Officieel in staking maar zonder geheime bankrekening.