Dag 2.
Een voortzetting van dag een?
Dan zet de titel je toch op het verkeerde been of spoor.
Luzern heeft namelijk al heel lang een museum rond verkeer. Het Verkehrshaus. Ja Zwitsers zijn vaak nogal zakelijk en bij de keuze van de museumsnaam hebben ze weinig moeite gedaan.
Maar voor we naar de treintjes en auto’s en vliegjes kunnen gaan kijken, moeten we eerst opstaan.
Ohlala.
Dat viel niet mee.
Mijn baas vertrouwt op Steve Jobs om wakker te worden. Maar dan moet je wel net als Steve nauwgezet de juiste vonkjes en draaitjes geven of de Apple rateert het appel.
Hihi.
Als je je horloge opgeladen hebt, dan moet je wel je code intikken. Zonder praten horloge en gsm niet met elkaar. Voor de veiligheid nietwaar.
Om eerlijk te zijn, ik was ook nog aan het dommelen.
Gelukkig maakten de Japanners op de gang genoeg lawaai zodat we wakker schoten.
Hop hop hop.
Stop!
Het is verlof, er is tot 10 uur eten te krijgen. Haasten hoeft niet.
Zo gezegd, zo gedaan. Het ontbijt was trouwens meer dan alleen maar kaas. Ook Japanners moeten er de dag mee rond komen.
Tegen tien waren we klaar.
Waar nu naartoe?
Het Verkehrshaus.
En hoe? Train,plain of automobiel?
Het zonnetje scheen. Dus werd het de benenwagen. Met een fikse wandeling langs de oever van het Vierwoudstedenmeer. Minder gekend als het meer van Luzern.
Eerst wandelen we nog door het toeristisch deel van de stad. Je moest wel opletten dat je niet struikelde over de toeristen met hun rolkoffers.
Maar naarmate we verder weg liepen, kwam je alleen nog een verdwaalde Japanner of een local die zijn hond uitliet. Of een hond die zijn baasje uitliet. Het is maar hoe je het bekijkt.
Na een drie kwartier waren we ter plaatste. Er hing een geur van chocolade in de lucht. Er was een tentoonstelling van De Wereld van Chokolade.
En er stond een groot dik schild voor de deur. Om de bouw van de nieuwe Gotthard tunnel te vieren.
En een aantal verbleekte locomotieven. Zonder roest dat wel.
Binnen was het aanschuiven geblazen. Het museum was duidelijk populair.
Ik heb me op,een veilige plaats genesteld met een knus boek - treinen en zo zijn niet zo mijn ding - en heb mijn baasje dan maar een tweetal uur vrij gelaten. Zo kon ik rustig verder lezen in de Bone Collector. Hmm. Het water komt me terug in de mond.
En kijk, twee uur later dook mijn baasje terug op. Onze magen knorden. Het werd een schnitzel met rösti. Gewone Zwitserse kost kan ook zonder kaas.
Daarna gaat mijn baasje nog sterren kijken. Ik scherp mijn beenderkunde verder bij.
Maar na een tijdje zijn alle sterren geteld en is het tijd om terug te wandelen. De lokale weerman voorzag regen in de namiddag. En daar houden we niet zo van.
Maar de weerman zat er naast.en dus wandelden we langs het meer terug naar de stad.
Al dat bewandel maakt wel moe. Dus gingen we eerst wat rusten in het hotel en konden we ook wat berichtjes sturen. Want Proximus heeft nog altijd het internet niet gevonden.
Na een rustje gingen we nog wat wandelen in de stad.
En dan was het tijd om de voeten en pootjes te laten rusten.
Morgen zou het regenen.
We zien wel.
Tot morgen.
Broer en co.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten