Jullie willen natuurlijk weten hoe het voelt om tussen de sterren, de filmsterren, te slapen.
Ik zou het niet weten. Er waren er geen. Wel mensen die zich zo gedragen. Pseudo-BV. Maar Neen. Geen filmsterren gezien of geroken. Dus geen idee. Misschien moet je dat aan mijn kleine broer Sloefie vragen. Die heeft in Hollywood geslapen. En in dat hotel kwamen wel oude filmsterren.
We hebben wel gisteren op de wandeling nog Freddy Mercury tegen gekomen. Die woonde hier ooit en heeft een standbeeld aan de oude markt.
Hoe was het ontbijt?
Hmmm. Op zijn Frans. Ze hadden wel nespresso. Het sloeg wel af en toe fout. Dan was het een nonpresso. Maar ach, luxeprobleem.
Veel getreuzeld moest er niet worden. De trein betrok om kwart voor negen en we hadden vaste plaatsen. Dus hop met de valies en de beentjes.
Ging het gisteren bergaf, was het nu puffen bergop. Het station van Montreux is een typisch Zwitsers station waar treinen van vier verschillende maatschappijen vertrekken. Je moet dus wel efkes uit je doppen kijken.
Wij moesten perron vijf zijn. Oei, dat is wel een oude trein hè. Op het ticket stond Panoramic maar op de trein stond Classic. En zo zagen de wagens er ook uit. Zoals de treinen uit de tijd van Hercule Poirot, crème en blauw van de CIWL, de slaaptreinen.
Voor de rest was de wagon heel stil. Alweer een quasi lege rit? Later zouden we merken waarom.
Met gekraak en gepiep zoals het een oude wagon past, kroop de trein uit het station. En de locomotief mocht dadelijk serieus uit de pijp komen, het ging steil bergop tussen de statige hotels en dure chalets. Want alleen al voor het zicht op het meer moet je hier veel Franken betalen.
Na de huisjes kwamen ook de druiven. Zelfs in de stad heb je dus wijngaarden. Neen, we kregen geen proefje in de trein. Spijtig.
De trein bleef maar klimmen. Slaapdorpjes dan slaapweiden dan stille bossen. Af en toe kon je belleketrek doen als je van de trein wou, net zoals je in Vlaanderen de bus kan laten stoppen, kan je hier de trein laten stoppen. Als hè echt eens wil een vakantie wandelen, dan moet je in Zwitserland zijn. Overal paden met wegwijzers en treintjes die je oppikken als je pootjes pijn doen.
Maar wij reden door.
Belangrijk bericht: door werken was de trein naar gruyère geschrapt! Hoezo? Kon je hier met de trein naar de kaas gaan?
En we hobbelden verder tussen de wakker wordende koeien. Plots zaten we in de mist. En die rook naar barbecue. Bleken ze oud hout op te stoken in de vallei. Kuch kuch kuch.
En dan plots ... een veld Milka koeien. Ik kon het niet geloven. Die bestonden dus echt. Wit en purper koeien. Wah. Hoe kan dat nu? Verderop waren ze terug wit en bruin maar in dat ene veldje, echt waar, purper. Moeh moeh. Ik heb zin in sjokola, van callebaut. Ah ja.
We stopten ook nog in Gstaad. Ook al zo een sjiek oord. Maar enkel de plaatselijke vrouwenbond was op wandeling. Geen filmsterren of BH’s (bekende Honden, wat dacht je). Pfff.
Ik was de koeien wel beu gezien. De vorige expressen waren toch veel meer spectaculair.
Uiteindelijk stopte de trein op een grote bouwwerf, het station van Zweisimmen. Daar moesten we wachten op de komst van de golden panoramic. Die was een uur na ons vertrokken in Montreux. Pfff. En daarom moesten we zo vroeg opstaan.
Uiteindelijk kwam de BLS-trein aan het perron staan. Hiermee gingen we het tweede deel van de reis tot in Interlaken doen. Er stond wel Golden op maar of dat sloeg op appels (en die vonden we niet) of op vals goud want ook deze trein was een oudje met een tweedehandse Re 4/4 III en wat EW III rijtuigen uit de jaren zestig. (Ja mijn baasje is een beetje treinenzot, zelf zou ik het ook niet weten)
Mocht je nu de indruk hebben dat we niet zo door den dollen zijn over de Goldenpass trein, dan heb je gelijk.
Eens in Interlaken bleken er twee stations te zijn. West en oost. Op de papieren stond dat we naar oost moesten. Tot we keken waar het hotel lag, aan west dus. Grrr.
Enfin genoeg gezaag.
Na nog eens een treintje terug naar west konden we onze bagage afleggen. Interlaken ligt tussen twee meren. Maar aan geen van de twee meren was er ook een mooie Riviera promenade dus wandelden er zo maar een beetje rond.
Wat wel uniek was: je kon hier je laten parachutedopen. Je eerste sprong maken in een parachute waarbij je als een grote baby vastgemaakt was aan een ervaren parachutist. En hè landde op de grote centrale alm pal voor de grote hotels.
Aan een van de kraampjes waar je je kon inschrijven hing zelfs een parachute op mijn maat. Alleen zijn er geen ervaren pluchen parachutisten.
Mijn baasje vond het niet fijn dat ik niet mee kon springen en dus hebben we het niet gedaan. Kuch kuch kuch.
Morgen gaan we de berg op.
Daaag.
Broer.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten