T 4 : Matroos op 7 zeeën.

Dag lezertjes. 

Über sieben Seen musst du segeln. 

Of zoiets zit toch in mijn hoofd vandaag. 

Ik heb wel eerst wat Duits moeten bijleren. Want je denkt dan, Duits dat is als vloms met een hete patat. Maar soms is dat niet het geval. En Zwitsers Duits is dan nog veel erger. Maar kom mijn les van vanmorgen. Een meer in het Duits is een See en een zee in het Duits is een Meer behalve dan de Noordzee, dat is toch een See. Kan jij nog volgen? Ik met mijn pluchen grijze celletjes niet hoor. Pfff Duitsers logische mensen? Ik ben er niet zo zeker van. 

En hebben we nu vandaag zeven meren, euh Seen, euh ???? gedaan? Ik ben de tel kwijtgeraakt. 

Wat is vandaag op het menu: de Gotthard Panorama Express. 

De SBB zijn de Zwitserse spoorwegen en die doen meer dan alleen maar treinen op tijd rijden. De boten op het meer zijn ook van de SBB. Allez van de SGV maar die is nu in handen van de SBB. En die SGV heeft een aantal redelijk oude stomertjes die nog goed in de omgang zijn.  De SBB heeft ook nog wat mooie panoramarijtuigen stil staan op een zijspoor. En die hadden een schitterend idee. Laat ons een speciale reis inleggen dwars over en onder de Gotthard pas. Het is een van de mooiste treintrajecten in Europa (zegt mijn baas) en ook het Vierwoudstedenmeer is heel mooi wanneer de zon schijnt (ai). Dus de twee gecombineerd is bingo, jackpot, kassakassa. Enfin je begrijpt het wel. 

En dus dat is onze eerste trip. 

Veel woordjes getikt en we zijn nog niet eens wakker. 

Mijn baas is toch ne rare. De andere dagen was hij niet uit zijn bed te krijgen, vandaag stond ie voor de wekker onder de douche. En ik kreeg de wekker niet af. Ik zat 10 minuten naar vogeltjes te luisteren, elektronische vogeltjes. Enfin, niet geklaagd, ik hoef geen preek af te steken om op tijd op te staan. Was het de spanning om eindelijk aan de tour van Zwitserland te beginnen of zorgen over het weer of ... of ... 

Oei. Mijn baas was snel terug van ontbijt. Er moet echt iets broeien dan... ik heb alles al mooi ingepakt. Dat kan het ook niet zijn. 

Aha. Hij zit op Google Maps te kijken. Ik weet het. Hij zoekt waar de boot aanlegt. 

Dat is toch simpel. We hebben eergisteren veel bootjes zien liggen. 

Neen broer, dat zijn de plezierboten. Daar lag geen stomer tussen. 

Staat het niet op het reismenu?

Neen broer, daar staat alleen maar SGV. En het adres van SVG is midden in de stad volgens Google. Daar zal geen boot kunnen komen. 

Daar had mijn baas een punt. We hebben daar gisteren ook gewandeld, niet gezwommen. 

En als je nu de twee dingen combineert? SGV en Panorama?

Bingo. Gevonden. Je bent een super snuffelhond, broer. 

Ik was trots. Ik had mijn kluif voor vandaag verdiend. All in a days work. 

Mijn baasje kon op stap. Zelfs een lichte motregen kon hem niet uit zijn humeur brengen. Zo zijn baasjes nu eenmaal. Iedereen heeft zijn eigen been waar ie blij van wordt. 

We waren wel veel te vroeg. De boot vertrok aan het oude station, of eerder aan het enige stukje muur dat was blijven staan van het oude station. Dat was afgebrand lang geleden en vervangen door iets lelijks, een blokkendoos. 

Ik hield me warm met het begin van de blog. Ik zou straks misschien geen tijd meer krijgen of in de jas duiken voor de kou. Want de warmte van gisteren was helemaal verdwenen, net als de zon. O o o. Waar waren mijn trui en pootwarmers? 

Stilaan kwamen er ook nog andere koukleumen toe. Die waren niet zo gek om veel te vroeg op stap te gaan. 

Klokslag 11 is dan de boot daar. Met veel gepuf en gesis en geplens in het water legt de boot aan. En er staat Fluelen op en Panorama Express. We zaten juist. Of eerder we moesten maken dat we in de rij staan want plots was iedereen bereid om aan boord te gaan. 

Met Zwitserse efficiënte werd iedereen aan boord gehaald maar sommigen hadden niet door dat er een eerste en tweede klasse was, net als op een trein. Rara, bijna iedereen zat fout. Na de eerste stop werden de tickets gecontroleerd. Wij mochten blijven, bijna iedereen vloog naar beneden op het II. Klasse dek. 

Ik voelde me een beetje eenzaam en liet dan maar een warme koffie aanrukken om mijn pootjes op te warmen. Want ik had nog wat tikwerk te doen. 

We bleven trouwens buiten zitten. Met jas en fleece. Maar wel lekker gezond. En de kou zorgt. Oor extra inspiratie. Om warm te blijven. Na. 

De boot voor kriskras over het meer van klein dorpje naar groter dorpje. Over de veertig kilometer gingen we drie uur bijna doen. 

Tikkerdetikkerdetik 

En dan passeerden we blijkbaar een belangrijk stukje Zwitserland. Hier was Willem Tell gevlucht. Hier was de eerste keer het Zwitsers Verbond samengekomen. Allez belangrijk. Maar daarom hoefde het toch niet zo plots koud te worden?

Uiteindelijk kwam het einde van het meer in zicht. Onder een lichte regen gingen we van boord en op de trein. En we hadden een speciale hoge wagon met ramen tot in het dak. 

Nu begonnen we de trek naar het zuiden. 

Maar buiten werd het grijzer en grijzer. En de wolken zakten maar. Omdat we steeds hoger reden. Erg tof vond ik het niet. 

De conducteur was heel blij dat we in Wassen waren. De trein passeert drie keer de kerk van Wassen. Telkens zoveel meter hoger. Het ingenieurtje in mijn baas was blij, zag ik. Maar de treinliefhebber had liever meer zon en verzicht gehad. 

Iep.

Oei de trein stond stil. In Goschenen. Nou?

Mijn baas vertelde me dat dit vroeger een belangrijk station was. Hier begint de oude tunnel en voor de autostradetunnel moesten alle wagens hier op de trein. Vandaag rijden de auto’s via de tunnel en honderden meter lager rijden de treinen in de nieuwe tunnel. Je zag aan het station dat het eenzaam was. Enkele mensen stapten uit om de trein naar Andermatt te nemen. Daar passeren we binnen enkele dagen ook. Met de trein die van oost naar west over alle bergen rijdt. 

En dan kwam de tunnel. Hij was al heel oud. En eenzaam. De trein kon zelfs midden in de tunnel stoppen om te tonen hoe hij gegraven was. Daar zou vroeger geen sprake van zijn. In de piek was er elke drie minuten een trein in elke richting. 

En dan was de zon er. En met het mooie weer begon iedereen Italiaans te praten. Hihi. Ticino, dat zijn de specialekes onder de Zwitsers. 

En zo komt de trein aan in Bellinzona. De trein moet dringend terug naar Zürich. Dus wij moeten overstappen. Het zonnetje doet goed. We blijven rustig zitten tot de IC er is. Die stopt aan hetzelfde perron als de Gotthard. Dan hoeven we niet te sleuren. 

De spoorweg tussen Bellinzona en Lugano is heel bochtig. Snel gaat de sneltrein dus niet. Maar we zijn bijna in Italië. Alles kan wat trager gaan. 

Trouwens verrassing in Lugano. Het station blijkt boven de stad te liggen. En dus neemt baasje een taxi om mijn beentjes te sparen. Het hotel ligt te ver en slepen met een valies? Neen, het is vakantie. 

Zo straks gaan we nog eens tot aan het meer en dan vroeg gaan slapen want morgen gaan we twee keer de grens over. 

Slaapwel

Groote broer. 

Zzzzzzz