Dat was effe schrikken hè. Eerst een testboodschap en dan radiostilte of eerder internetstilte.
Sloefie - in de pluchenbeestengemeenschap ondertussen gekend als blauwvoetje - was nog maar net thuis en het was al mijn beurt om het huis en de vriendjes schter te laten.
Niet dat ik zoals mijn broer vertrok op cruise naar de grenzen van de Europa en de zuilen van Heracles. Neen. Ik had dichter bij huis gekozen, samen met mijn baasje. We bleven in Europa - enkel Proximus vindt van niet. Zwitserland is een topbestemming en rekent de minuten en kilobytes dan ook navenant aan.
Reveil op dag 1: om kwart voor zes hoorde ik al mijn baasje uit bed donderen. Vroeger dan eenwerkendag maar als je taxi geen gegarandeerde parkeerplaats heeft, dan mag je niet zeuren. Ik bleef nog wat liggen bij Grote Loebas. Want hij houdt zich wel groot maar ik zag dat hij Sloefie de laatste weken hard miste. Dus een extra knuffel kon geen kwaad.
Rond zes uur hoorde ik de tweede boink. Dat was de chauffeur. Gelukkig had ze gisteren kunnen uitslapen na haar middernachtelijke aankomst uit de heilige stad. Maar ze moest zorgen dat Qtje een goeie parkeerplaats kreeg en dus moest iedereen er vroeg uit.
Boink 3. Ook onze kleinste was wakker. Blauwvoetje.
Ik had me al maar veilig in defotozak verstopt zodat ik niet vergeten werd. Ik verwachtte namelijk nog wat last minute paniek. Ik werd niet teleurgesteld.
Was de zak niet te zwaar?
Waar is de weegschaal?
Neen. Zak weegt nog geen dertien kilo!
Waar zit broer? Hier!!!!
Heb ik alle tickets? Hopelijk.
Waar is de tag van de bagage? Bij het ticket (maar in Zaventem gaan ze er toch een ander aan doen)
Enfin. Gewoon milde, gezonde paniek die iedereen wakker krijgt.
En hips. Eindelijk zijn mijn baasjes klaar om te vertrekken. Een beetje later dan gepland. Wie had dat gedacht?
Dag Qtje. Dat is lang geleden. Weet je de weg nog naar Proximus?
Qtje bromt wat terug. Ik denk dat het wat vroeg was voor zijn oude botten. (Hij heeft nieuwe banden dus dat kan het niet zijn.)
Iep. Ik ruik dat we aan het station zijn. Vraag me niet wat ik ruik. Ik wil het deftig houden.
Jas fotozak duffelbag en ikke. We staan allemaal op straat. We zwaaien nog eens naar qtje in het donker en duiken dan het station.
Oei. Een soldaat. Twee soldaat. Drie soldaat. Zijn we in oorlog. Oh ja de schrik voor Molenbeek waart nog altijd rond.
Eerst een ticketje. Had mijn baasje al gisteren kunnen doen of deze ochtend. Maar de blog van Sloefie wachtte ook nog. Hè baasje niet zo snel! Dit is een machine van de NMBS. Die zijn niet gewoon om hard te werken. Hihi.
Dan uitkijken naar het juiste perron. Drie. Dat was dichtbij en de trein werd zonder vertraging binnen twee minuten verwacht.
Perfect.
Een lange dubbeldekker die vooral pendelaars naar Brussel bracht. Dus de trein was nu leeg. Veel plaats.
Buiten was het nog altijd donker. Effe een tukje slapen dus.
Iep. Schok. Iep. Boink. Kshhh.
De trein stond. Hop hop allen eruit op weg naar het inschepen. Of eerder de bagage overhandigen.
En dat liep niet goed.
De bagagetag kon SN niet gebruiken. En dus moesten we gaan aanschuiven in een rij langer dan vroeger toen een vriendelijke dame je paspoort vroeg en je dan een zetel naar de zon in de plaats gaf.
Ook een madam chichi vond dat zij voorrang had. Ze sprak Frans met veel blingbling. Ze deed alsof ze bij een andere groep hoorde. Haar tickets zaten in een mapje van Pegasus. Dat soort van blingbling dus. Niet dat het haar veel verder bracht in de rij.
Als het haar beurt was voor de bagagemachine bleek ze zelf nog niet ingecheckt. Ha! Blingbling en een leeg hoofd.
De bagagemachine lustte ons trouwens ook niet. Toen het papiertje er noest uitkomen, bleef het hangen. Ook een reboot hielp niet. Was Sandra in de buurt misschien?
Na vijf minuten mochten we doorwandelen naar de centrale hall met scanners en snuffelhonden en snuffeldetectieves.
Dat leek vlot te gaan.
Te vroeg victorie gekraaid. Mijn baasje mocht zijn schoenen niet uitdoen. En dan wist ik zo ... die loopt tegen de lamp.
En ha hoor. De machine piepte en tuutte en mijn baas kreeg een massage gratis.
Maar kom. We hadden nog genoeg tijd voor een ontbijt bij Starbucks en een lange pauze onder een boompje.
De gate veranderde om de paar minuten. Dus geen paniek.
Baarden dan maar. Er werd wat gebrabbeld. Waarschijnlijk dat business eerst mocht maar we waren toch snel op onze plaats. Om een uurtje te slapen.
In Zürich geland met een serieuze klap. Iedereen wakker van bankier tot uitgewezen immigrant.
Dan moesten we lang wandelen. Eerst tot aan de bagage - niet veel veranderd in twintig jaar - dan baar de trein - dat leek vroeger minder ver.
Omdat we veel te vroeg in Luzern zouden aankomen lastte mijn baasje nog twee treinkijkmomenten in. In Zürich HB zag je alleen propere treinen. Witte met een beetje rood en zwart (de nieuwe) of donkerblauw met wat rood (de oude). Maar allemaal leken ze net uit de doos van bij de treinenwinkel te komen.
Er was ook een Duitser - wit maar vuil - en een Italiaan - wit en groen en verbazend proper. Veel eenheidsspul vond mijn baas.
Na een korte lunch ging het voort naar Zug. Alles naar de gotthart moet langs hier. Maar op de sneltrein naar Milaan en een oude trein met steenslag was het hier ook eenheidsworst.
En dus gingen we maar naar de eindbestemming Luzern.
We mochten al op de kamer en konden dus al een beetje uitrusten van de eerste reisdag.
Het zonnetje bleef schijnen en dus deden we nog een kleine wandeling tot aan de kermis - ook Zwitsers kunnen plezier maken.
Dat was dan dagje 1. Met niet teveel stress.
Tot schrijfs.
Groote broer.
Blogger van dienst.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten