Dag 9T - een remake.

Dag lezertjes,

Al een beetje bekomen van de off-day?

Wat stond er vandaag op programma? Een trail langs 2 watervallen.

He? Heeft hij last van de hoogte of de warmte?

Neen.

Even terug naar vorig jaar. Een vroege sneeuwstorm had zowat alle “attracties” gesloten en dus zat er niet veel anders op om een oude uitdaging te vullen … tot op de top van Vernal Falls. En dat is ook gelukt. In plaats voort te gaan naar de tweede waterval – Nevada Falls – ben ik verder gewandeld naar Clark’s Point. Maar het idee bleef dat ik toen in feite ben tot op de hoogte van de waterval was.

En het plan van de dag was om tot de top van Nevada Fall te klimmen.

Gisteren had wel wat lessen gegeven. Geen fotorugzak mee naar boven.  Enkel een klein fototoestel dat ook nog eens tegen spatwater kan. Veel water was er dit jaar toch niet. De GPS gaat ook mee natuurlijk. En wat powerfood en een goedgevulde drankfles. Onderweg kan die nog verder bijgevuld worden.

Nog een verschil met de vorige dag: het was serieus kouder dan de vorige dag (15 graden i.p.v. 25) en het pad ligt tot boven de eerste waterval volledig in de schaduw.

En zo stonden we om halftien aan het begin van de mist trail.

Vandaag geen mist van lage wolken of watervalsluiers. Er loopt nu maar een beetje water door de Merced rivier. Wel een verschil met vorig jaar.

De eerste kilometer is de makkelijkste want aangelegd met mooie vlakke asfalt. Het pad loopt tot aan de brug over de Merced met een vergezicht op de Vernal Falls. Met wat gepuf en gezucht stond ik ook op de brug. Tijd om de drinkbeker bij te vullen. Tiens, na een kilometer was die toch al goed leeg. Oeps.

Na 300 meter de eerste belangrijke beslissing: de korte, moeilijke weg of de lange, makkelijkere? De korte natuurlijk.

Dat betekende nu 660 treden naar omhoog, het equivalent van zo’n 20 verdiepen. De eerste honderd gingen nog vlot maar daarna was het een kwestie van de trap in kleinere stukjes te verwerken. Enfin, na een uur en twintig minuten stonden we boven. 1000 voet hoger dan het vertrekpunt en 600 voet boven de brug. En eindelijk ook zon. Tijd om een beetje op te warmen. Vanaf hier ligt het pad bijna altijd in de zon.

Na een kwartiertje opwarmen op een warme rots als een hagedis, werd het tijd om voort te gaan.

Dit tweede deel klimt nog eens 1000 voet hoger. En de eerste twee kilometer klimt maar een goeie 50 meter hoger. Dat beloofde voor de laatste anderhalve kilometer. En ja hoor, net als gisteren, steil omhoog met korte switchbacks. Oei, oei, oei.

Verschil met gisteren was dat er hier geen gemakkelijke uitvlucht a la Columbia Rock was. Ofwel de honderden treden naar boven of de honderden treden naar beneden. En dan kan je al even goed naar omhoog gaan.

Gelukkig waren er niet alleen super-sportievelingen op het pad. Af en toe in een draai kwam je de zelfde mensen terug tegen. Puffend, zuchtend, zittend. En zeggen dat we dit voor ons plezier doen. Rare beesten die mensen.

Enfin, na nog eens tientallen switchbacks stond er dan eindelijk het plaatje “John Muir Trail”. Jiha. We waren door de switchbacks. Vanaf hier gaat het redelijk vlak (met de nadruk op redelijk). En zo was ik dan twee uur verder en 1000 voet hoger beland. Met een prachtig zicht op Half Dome (de kan die de meeste toeristen niet zien) en een tweetal lagere domen waar verschillende mensen aan het (leren) klimmen waren. Het kan nog zotter dus.

Tijd voor een snackje en een slokje – er zat duidelijk ergens een lek in de fles want bijna terug leeg en het lokale waterkraantje was buiten dienst.

En dan gaat het verder langs het John Muir pad, over de waterval via een brug die om de paar jaren vervangen moet worden want meegesleurd door teveel smeltwater. En dan langs een corniche die langs de rand van het keteldal loopt. Het eerste stuk is nog geasfalteerd – lang geleden. Daarna kwam het eerste stuk uitgespoeld pad. Zelfs een Gallo-Romein zou beschaamd zijn over de staat van de “weg”.

Na een zoveelste kruising met een ander pad, ging het eindelijk naar beneden. Richting Clarks Point. Met andere woorden, vorig jaar heb ik me vergist. Clarks Point ligt niet op de zelfde hoogte als de Nevada waterval. En gelukkig heb ik vorig jaar het pad naar Clarks Point genomen want de switchbacks in de kou en de regen, dat was niet goed gekomen.

Bleef nu enkel nog de afdaling naar de brug (3,5 km) en dan naar de begane grond. Voordeel van dit pad is dat het rustig naar beneden gaat. Nadeel is dat het rustig naar beneden gaat … Je doet 2 kilometer langer over de afdaling en na een tijdje wordt dat wel langdradig.

En dan is er nog een verborgen gevaar… de slechte staat en de keien verborgen onder het zand. Wachtend op een enkel om om te slaan. En dit jaar was het alweer van datum, op 100 meter van de brug en het mooie asfalt.

Auw. Dat deed pijn. De laatste kilometers gingen wel wat trager dan anders.

En na 5,5 uur was het dan eindelijk zover. Een lekker frisse, grote, bruisende Diet Pepsi aan het begin van de Mist Trail. Om de afdaling te vieren. Nieuw sinds dit jaar. Een snackbar om de verloren calorieën terug op te slaan. Geniaal.

Veel bleef er niet meer over van de dag en de linkerenkel liet zich ook voelen. Tijd dus voor een vroeg diner.

Vanavond komt nog een beetje inpakwerk en dan zijn we klaar voor de rit terug richting Dublin.

De groetjes,

Steven