Dag 8T - Een trail te ver.

Alo’ha

Oei, verkeerd verlof. We zijn niet meer in Hawaii.

Wat stond er vandaag op het menu? Vorig jaar deden we al een wandeling langs anderhalve extra-natte watervallen. Vandaag gingen we een trail langs 2 andere watervallen proberen. Alhoewel 2. Volgens de Park Service is de Yosemite Falls de hoogste van de VS. Maar ze zeuren. Want de waterval bestaat uit een Upper en Lower deel. En uitzonderlijk is er zoveel water dat het water van de bovenste waterval helemaal tot beneden kan vallen.

Nadeel van de Upper Yosemite Falls trail is dat hij volledig op de zonnekant van de vallei verloopt en voor een groot deel zonder schaduw. En dus werd eerst de rugzak heel wat lichter gemaakt. Zo was er ook plaats voor water en reserve-eten. Hopelijk woog hij nu licht genoeg.

Om negen uur is het nog heel rustig aan de ingang van het park. En een parking vinden gaat ook makkelijk. Dat zal volgend weekend wel anders zijn want daarna voorziet men eindelijk regen en kou. Jipie.

En dan is het wachten op de bus. Want aan de trail is er enkel een tentenkamp maar geen parking.

Maar busje kwam niet zo. En dan moest de chauffeuse nog even een korte break inlassen. Allez, na een half uurtje staan we dan toch in Kamp 4 aan het begin van de trail. Net naast de trail is het kantoortje van de kampverantwoordelijke. Die is duidelijk voorzien op veel kandidaten voor een plaatsje want ze heeft met palen en klimkoord genoeg plaats laten maken voor een lange wachtrij. In de zomer is het hier vaak uitverkocht tegen half tien ’s morgens. Off-season gaat het wat trager maar elke avond is het kamp toch vol.

Enfin, genoeg blabla. Tijd om te beginnen klimmen. Want dat is dan weer het grote nadeel van dit pad. Van de eerste meters gaat het namelijk stijl bergop. Beneden staat nog een bordje met de boodschap dat het oudste wandelpad in het park is. Het dateert van 1871 en werd door een meester-padenmaker aangemaakt (waarvan ik ondertussen de naam ben vergeten).

Maar Steven toch. Stop nu eens met de blabla.

Ja baas.

In feite wist ik al hoe laat het was na de tiende switchback. Elk stukje pad was maar enkele meters lang. Zelfs in de bochten ging het pad een kleine halve meter naar omhoog. En de rugzak, die woog duidelijk nog teveel. En ook al ligt het pad tussen de bomen, koel was het er allesbehalve.

Het pad tot boven was ik niet van plan te volgen, maar toch tot aan het einde van de grote traverse net aan de voet van Upper Falls. Hmmm. Dat zal een uitdaging worden.

En we bleven maar rondjes gaan. Naar links. Stijg een halve meter. Naar rechts. Stijg een halve meter. Naar links. Stijg …

Volgens het wandelboek over Yosemite zouden de switchback minder steil worden een keer vanonder de bomen. Hmmm. Wat is minder? Er werd minder gedraaid en gekeerd maar het bleef steil. En een keer boven de bomen loopt het pad direct langs de rotswand. En wat is die na 4 uur volle zon? Heet!

En dus zat er niets anders op dan de doelstelling bij te stellen. Halverwege deze traverse ligt nog een uitkijkpunt, Columbia Rock. Amerikanen en Columbia, dat kom je overal tegen.

Columbia Rock dus. Alleen hoe ver is halfweg? En waarom zijn er hier nog altijd switchbacks. Volgens het wandelboekje zou het hier een gemakkelijk pad zijn.

De auteur van de blog is aan het zagen.

Uiteindelijk kwamen dan toch de Rock tegen. Tegen dan was de waterfles al drie kwart leeg. En konden we beter terug naar beneden gaan. Langs de kookwand. Door de bosjes. Draai eens naar links. Draai eens naar rechts.

Zucht. Pff. Zucht.

Uiteindelijk zijn we toch terug beneden geraakt. Onderweg passeerden nog verschillende lopers. Lopers!?! Niet te geloven. Of die hebben een heel goede fysiek.

Na nog een halve kilometer vlak kwam eindelijk de busstop in zicht. Het was ondertussen al een uur voorbij en de eerste stop was de village shop om een beetje op krachten te komen. Vooral liquide krachten. 2 Grote Coke Zero later lijkt dat wel in orde.

Tijd voor een nieuwe busrit, nu naar Mirror Lake. Daar kan je namelijk mooie foto’s maken van Half Dome weerspiegelend in het water (vandaar de naam natuurlijk). Na een toertje door alle onderdelen van de Curry Village (de plaats van het Hanta Virus) zijn we er klaar voor. Een afgesloten asfaltweg ligt er bij als een autostrade op een autoloze zondag. Hier ging wandelen heel wat vlotter dan vanmorgen.

Alleen aan het einde van de autostrade lag geen Mirror Lake meer. Het was Sandy Beach zonder water geworden. Het water in het meer komt in feite van het hoger gelegen Tenaya Lake maar daar staat het water zo laag dat het meer niet meer overloopt en Mirror Lake dus droog staat.

Zucht.

Dus terug gewandeld naar de busstop. En het busje stond er al. Dat werd effe lopen.

Volgende stop: Lower Yosemite Falls Trail.

Waar de Upper trail het in de hoogte zoekt, blijft de lower trail lekker op de grond. Er is maar een (1) kleine helling – verboden voor rolstoelen. En o ja, nog vergeten te zeggen … de Yosemite Creek staat droog. Er is dus geen Upper Falls of Lower Falls, zelfs geen virtuele.

Wat stond er nog op het programma? Wasserette. Want morgen is het tijd om de valies te pakken.

En dat was het dus zo een beetje. Een off-dag zullen we maar zeggen.

Hopelijk morgen beter.

Tot lezens

Steven