Dag 17 - Luieren op zee

Hallo allemaal,

Normaal zou ik Goede avond willen zeggen....
Maar ik kan dit echt niet een GOEDE noemen.
Het was immers de laatste dag op deze grote drijvende boot.

PFFFF

Binnenkort terug naar het normale leven.

JAKKES

...
...
...

FOCUS Sloefie FOCUS
Oke, ik zal het proberen.

Hallo allemaal dus...

Deze ochtend stond de lawaaimaker denk ik niet.
Want we werden niet gewekt door een muziekje, maar door de zon die door het raam kwam piepen.
WOW
Wat ziet het er mooi weer uit.
OPSTAAN allemaal.
De zon is er...
Jullie moeten opstaan en gaan genieten van de zon.

Met enige vertraging kwam er dan toch beweging in de kajuit.
Al was het met enige tegenzin maar ze stonden op.
Toen ze de zon zagen waren ze blij dat ik hen had wakker gemaakt.
Snel trokken ze kleren aan en maakten ze zich klaar.

STOP
Jullie vergeten iets!
Jullie moeten de versiering voor O-M-G klaarleggen voor onze Gereymo!
Bijna waren ze het vergeten.
Gelukkig waren wij er.

Mimi en Sloefie to the rescue.

JIPIE

Ik kreeg een extra reepje spek en Mimi een groot stuk wafel.
Mmmmm
Het was zoooo lekker.

Steven en Groote broer kwamen aanschuiven bij het ontbijt.
Blijkbaar had Groote broer ook goede punten, want hij kreeg een stukje worst.
Wij zijn trotse honden.
Want onze baasjes waarderen ons echt he.
Maar wat waren de baasjes zo voorspelbaar.
Na het ontbijt was het immers tijd voor een lekkere koffie.

Alles verliep volgens plan.
O-M-G was net voor Steven vertrokken voor een koffie en ging nadien naar een lezing.
Dus Gereymo had ruim de tijd om de kajuit klaar te krijgen.
Wat waren we benieuwd naar de reactie van grootmoeder Rita.
Maar we gingen wat geduld moeten hebben.

OEI..
wie snuffelden we daar.
Blijkbaar was de lezing afgelast want daar stond oma plots.
Ze kwam snel een koffie drinken en ging dan naar de volgende lezing.
Dat kwam goed uit, want naar die lezing gingen we allemaal gaan.
Het was Alexandro, de cruiseboot animator chef, die een verhaal kwam vertellen.
Hij ging ons vertellen hoe hij de covid maanden overleefden.
Hij vertelde dat hij op het laatste boot met de laatste cruisers toen de vieze beestje aanvielen.
Blijkbaar had de cruisemaatschappij hemel en aarde verzet om iedereen thuis te krijgen.

Nadien was het aan de volgende ster om een verhaal te vertellen.
Didier vertelde ons dat we de bagagelabels dienden weg te gooien en anderen moesten gebruiken.
We dienden morgen om 8u30 klaar te staan om van boord te gaan.
We gingen voor we naar de luchthaven vertrokken nog op uitstap gaan.

Na een dik uur mochten we terug doen waar we zin in hadden.
O-M-G ging even naar de kamer vertelde ze.
Als dat maar goed komt.
Wij moesten echter iets anders regelen.
Op onze uitgavenstaat stonden enkele foutjes en die dienden rechtgezet te worden.
Na een kwartiertje getetter kwam er "we sturen het door naar de juist dienst om het te laten corrigeren".

Voila, nu waren we klaar voor de lunch.
Toen we op het 10de verdiep kwamen, zagen we oma Rita in de verte zitten.
Ze had duidelijk plaats voorzien voor ons allemaal, dus we draafden tot daar.

Er werd over koetjes en kalfjes gepraat.

OEI.
Zou O-M-G niet blijk zijn geweest met haar versiering?
Zou ze het totaal willen negeren?
Wat zou er gebeurd zijn?
Er kwam totaal geen enkele reactie over de kajuit.

We besloten dan maar om brokjes te gaan halen.
Toen we terug aan tafel kwamen,  was het muisstil.
En plots...

Wanneer gaan we die fles drinken?

Euh?!?

Didier had toch voorgesteld om allemaal samen de resterende flessen uit te drinken om 5u.
De baasjes vertelden dat zij niet meededen want dat ze op de massagetafel zouden liggen.

Ja dat weet ik.
Maar wat met de andere fles?

Euh?!?

Niemand begreep er iets van.
Over welke fles heb jij het ?

Oma Rita was niet zo blij dat iets voorzien was.
Jullie weten toch dat de kajuit versierd is en er staat ook nog een fles met 2 glazen.
Nu, we hadden voor slingers en banners gezorgd, maar we hadden geen fles in onze bagage gestopt.
Maar wat bleek, Gereymo had voor een flesje voor haar verjaardag gezorgd.
Wij vonden het allemaal super, maar oma was echt niet blij.
Ze vond niet dat 70 jaar worden iets was om blij om te zijn.
En nog meer Opa Victor was maar 70 geworden.
Net als baasje Sandra , Doortje en Steven, mistte ze opa Vic.
Maar dat vonden wij geen reden om zo een belangrijke verjaardag niet te vieren.

We vertelde haar dat we het net vandaag deden, zodat ze er tenvolle kon vangenieten.
Morgen zouden we immers aan het terugreizen zijn en dus niets plezierig.
Dat was blijkbaar niet het probleem, het was echt enkel omdat ze opa Vic miste.
We lieten haar maar wat begaan.

 

Om 2u besloten de baasjes dan maar aan de bagage te beginnen denken.
De rijdende kleerkasten dienden terug gevuld te worden en dat betekent stress.
De kledingstukken werden opgevouwen en mooi gestapeld.
Af en toe riepen we hen even halt toe, want er was regelmatig zeer mooie dingen buiten te zien.
We vaarden immers door de Inside Passage.
Het is het netwerk van waterwegen dat van in Alaska tot Seatle loopt, dat diep genoeg is zodat vrachtschepen en cruiseboten vlak langs de kliffen kunnen varen.
We kregen dus regelmatig een een inham, baaien, super mooie huizen te zien.
Soms kregen we zelfs een vuurtoren te zien.
Het was WOW.
Als we de baasjes niet riepen, zouden ze dit allemaal gemist hebben.

Plots riep Sandra.
STOP
We moeten ons dringend klaarmaken.
We dachten dat de massage om 5u gepland was, maar plots kwam het papiertje met 4u tevoorschijn.
We wisten niet wat er precies gebeurd was, maar het stond dus verkeerd in de agenda.
SNEL SNEL.

De kajuit was een slagveld, maar de 2 dames vertrokken.
De baasjes kwamen met super ontspannen en met een lekker cocktail terug in de kajuit.
Ze hadden gezien dat de zon scheen en ze wouden van de zon genieten op hun terras.
De bagagestress was dus tijdelijk verdwenen voor de zon.
De Zweedse massage had dus enorm deugd gedaan.

Tegen 7u was alles dan toch klaar:

• De rijdende kleerkasten gevuld

• De trolleys gevuld met alles wat mee moest in de handbagage

• De rugzakjes klaar voor onze bedjes.

• De kleren voor morgen klaargelegd.

Didier had ons verteld dat we de kleerkasten dienden buiten te zetten tegen 10u.
Nu dat zagen we niet zo zitten, want de kleding van de avondeten diende er nog ingestopt te worden.
We namen dus een gewaagde beslissing.
We zouden ze pas buiten zetten als we terug waren NA het diner.
OH OH
Als dat maar goed komt.

We checkten even de andere kajuit.
Blijkbaar zaten ze nog op de aperitief van Didier.
Dus besloten de meisjes ook af te zakken naar de aperitief.
Hoe ze het deden begrijp ik nog steeds niet, maar blijkbaar was oma Rita naar de kajuit terug toen wij net toekwamen.
TJA zo gaan we niet kunnen klinken hoor.

Het laatste avondmaal... ale aan boord toch.
Daar we de verjaardag fles nog niet hadden uitgedronken, stond deze te wachten op tafel.
Oma Rita had het blijkbaar toch al een beetje verteerd want ze had haar fles meegebracht.
Er werd een toast uitgebracht met de ganse GFC bende en ze was blij met de aandacht.
De tafelbrigade leek eindelijk ingespeeld op elkaar want deze keer.
Na het eten kwam er nog een verrassing.
De tafelbrigade had een taartje voorzien voor de jarige.
Iedereen zong nog een liedje en dan werd de avond afgesloten.

Blijkbaar waren ook nog andere GFC'ers van hetzelfde idee van de kleerkasten.
Heeft iemand een weegschaal mee?
We gingen uiteindelijk bij de buren nog snel wegen, zodat ze hun kleerkasten ook buiten konden zetten.

OEF

Alles is klaar voor de lange terugreis.
Ik ga nu snel in de rugzak al zitten zodat ik niet vergeten wordt.

SLAAPWEL

Sloefie 

De reizende blogger