Dag lieve lezertjes en peluchen overal ter wereld,
Vandaag neem ik alweer de pen ter hand om jullie kond te doen van onze avonturen in ijs-land. (N.v.d.r. om mogelijke verwarring tegen te gaan, bedoelt is een land met veel ijs. Niet het land van Björk en de tienduizenden vulkanen en gletsjers, meestal gekend onder de naam IJsland.)
Zo we zijn al onze vierde dag op zee.
En de zee, die is zo vlak als een biljartlaken.
Dus echte zeebenen hebben we nog niet. Ook onze baasjes niet. Weer een excuus minder als ze over het een of het andere struikelen. Hihi.
Ik had zo al eens gekeken op de planning van Mijnheer Didier. En ik geraakte er niet goed wijs uit. Volgens de baasjes was er geen wandeling, volgens het papier was er wel een wandeling en wel om tien.
Hmm, wat hadden de baasjes nu weer in hun hoofd gehaald.
Op hun bord hadden ze veel lekker van het ontbijtbuffet gehaald. Dat wel. Om een tocht naar de top van de gletsjer te halen zonder te stoppen. Zoveel leek het wel.
Niet dat ze dat gepland hadden. Maar ja, de opportuniteit maakt de dief … van de slanke lijn.
Spek, eieren, croissants, koffiekoeken, hesp, kaas. Noem het op, het lag erop. Tenzij het teen of tander heerlijk ding was dat je enkel in den Belgiek kon krijgen.
Mijn baasje probeerde zelfs een Engels ontbijt te maken met bonen in tomatensaus enzo. Maar volledig gelukt was het niet want er was geen gebakken zwarte pens (hier heet dat pudding, nou ja).
Het was ondertussen al tegen den tienen en van onze uitkijkpost zwaaiden we eens naar de moedige wandelaars (18 in totaal). Wij bleven nog efkes zitten en verkasten dan naar het vijfde. Konden we eindelijk een lekkere koffie drinken in alle rust. Ik moest er wel voor zorgen dat mijn baasje een café au lait kreeg en geen café olé. Alles toch niet om kwart na tien in de ochtend.
Na een zalig extract van de Coffea Arabica (beter gekend als een zat kaffee), waren ook wij klaar om het schip te verlaten. Via dek 3 en een scan van security stonden we al snel op de aanlegsteiger van Skagway.
Wij peluchen waren trouwens vanmorgen flink geschrokken toen er plots een resem bomen opdoken voor ons raam (mijn baasje had de gordijn op een kier gelaten zodat we tenminste iets zagen wanneer we van wacht waren). Bleek dat de oude aanlegsteiger waar de baasjes 13 jaar geleden aan land kwamen, een beetje omgebouwd was, allez afgebroken was. En dus was de Millennium aangelegd aan de Railway Pier en die ligt eigenlijk tegen de wand van de fjord aan.
Gelukkig lag de boot (of is het nu het schip) dicht tegen het einde van de kade. Zo moesten we minder ver gaan naar de stad. We zijn sportief maar niet overdrijven he.
Eerst kwamen we een heel raar bouwsel tegen. Een rij zeecontainers die achter elkaar gezet waren. Zo iets kan alleen maar dure kunst zijn, dacht ik. Mis poes. Dat was waar je moest aanschuiven om op het treintje te mogen. Enkel VIPs en met met assistentie mochten de containers overslaan. Nou moe. Vannamiddag zouden wij hier dus ook door moeten.
In de verte klonk de fluit van een locomotief en mijn baasje was al niet meer te houden, hoe de drie peluchen ook hun best deden om hem af te remmen. (Om meer plaats te maken voor de shopping waren we allemaal samen in een rugzak gekropen, en daarmee ken je ook het doel van de ochtend.)
Maar het treintje kwam niet. Later zouden we zien dat er achter de eerste berg een groooot emplacement met allerlei treinen en locomotieven was. Daarom ook dat de fluit in de verte floot. (Is er ook een emoji voor een fluitende fluit?)
We wandelden verder langs 2nd Avenue tot aan het station en de stationswinkel. En neen. De baasjes hebben niets gekocht.
Volgende stop, het vroegere locomotiefdepot.
Hier stonden geen locomotieven meer maar het gebouw was nu ingenomen door de National Park Service. Mijn baasje kon dus zijn derde set stempels zetten. En omdat er dadelijk een film over het ontstaan van Skagway en de White Pass Railway begon, gingen we samen een half uurtje in het theater zitten. En we waren weer heel wat weetjes wijzer. Als mijnheer Didier vanavond een wis organiseert, dan winnen wij gegarandeerd de fles wijn.
Buiten stonden een oude stoomlocomotief en een oude sneeuwploeg te blinken in de zon. Daar moest mijn baasje natuurlijk een foto van hebben. Er stond ook een echte trein in het station. Te wachten op Godot of en volgende rit?
Na dat half uurtje cultuur kwam nu … shopping.
In Juneau hadden we al toffe-t-shirt winkels gedaan, hier waren deze ook. En natuurlijk moest er een vergelijkend onderzoek gedaan worden.
Mijn baasje kon er blijkbaar aan weerstaan maar … bij de Del Sol (lees het verhaal van gisteren door mijn beste broer Sloefie) gingen de overige baasjes overstag. Niet voor een t-shirt (want het waren dezelfde als in Juneau) maar voor een … zonnebril. Ondertussen was de zon al heel hard aan het branden en dan … koop je een nieuwe zonnebril. En dan natuurlijk een die van kleur verandert wanneer het zonnetje schijnt en het buiten warm wordt. Ach, baasjes …
De wandeling van de overige 18 leden van onze expeditie was ondertussen ook gedaan en we kwamen hen in groepjes en brokjes tegen op Broadway, op weg naar het schip, de saloon of een vitrine.
Een vriendelijke mijnheer vertelde ons dat we zeker ook ons in de fotogalerie moesten gaan kijken. Het waren mooie foto’s van een National Geographic fotograaf. En naar zo’n raad luisteren we natuurlijk.
Jipie, Sloefie’s baasje heeft eindelijk een mooie foto voor in het toilet. Om bij te mediteren.
Nu het rugzakje vol was, was het tijd om naar de boot terug te keren. De maagjes waren ondertussen wel redelijk leeg geraakt.
Wij peluchen bewaakten samen de tafel in het restaurant op 10 en de baasjes konden gaan kiezen wat ze binnenspeelden.
Daarna kon er ook nog gemediteerd worden want de volgende afspraak was pas om half vier.
Na de platte rust kon het hoogtepunt van de dag (in meer dan een betekenis) beginnen.
We stonden allemaal goed op tijd klaar. Onze trein had zich ook al laten horen. En dus wijle weg naar dek 3 en zo naar buiten.
Ver moesten we niet gaan. De lange containerslurf wachtte al op ons. Gelukkig zaten we allemaal bij baasje in de rugzak want hij was anders niet te volgen te poot. Treinen he.
De spoorweg was aangelegd langs het pad - de White Pass trail - die de goudzoekers in 1897 volgden op weg naar het goud van de Klondike. De trein rijdt over de White Pass sinds 1900 en was in maar twee jaar aangelegd.
Na veel getoeter zette de locomotief zich in gang maar na enkele honderden meter leek ie er de brui aan te geven.
Ah, er werd gestopt aan de Skagway Junction zodat reguliere passagiers ook konden opstappen.
Dan reden we verder, langs het grote treindepot en dan … langs het grote kerkhof. Hopelijk zijn dat niet allemaal slachtoffers van de trein. Er liep veel volk trouwens op het kerkhof en het was nog geen Halloween of Allerheiligen.
Dan kroop de trein met zijn veertien wagons meter per meter naar omhoog. Soms met een diepe afgrond naast het spoor, soms met hoge bomen zodat je leek in een kathedraal te rijden.
En we bleven maar draaien en keren. We draaiden een zijvallei in en in de verte zag je de rest van de spoorweg, enkele honderden meters hoger. Dat werd nog een serieuze klim.
Na een dertig kilometer sloeg de schrik me om het hart. Ik blafte zo hard ik kon naar iedereen maar de trein maakte teveel lawaai.
STOOOOOOOOOPPPPPP!!!!!!!
Verderop is een deel van de brug ingestort!!!!! We gaan te pletter slaan!!!!!!
Maar iedereen bleef maar foto’s nemen en foto’s nemen.
Als peluchen zijn we niet rijk, dus ons testament maken heeft toch geen zin. Dag blauwe wereld. Dag witte lucht. Mijn leven is ten einde.
Oef, net voor de ingestorte brug draaide de locomotief naar rechts en een catastrofe werd vermeden.
Ik was een pluche-hondenjaar ouder geworden op die tijd.
We doken nog een donkere tunnel in vol stinkende dieselrook en dan waren we in de sneeuw. Het spoor begon wat vlakker te lopen en de locomotief kon wat ademhalen.
Op een rots naast het spoor zagen we een pyramide staan. We waren nu officieel in Canada, in British Columbia. Maar we mochten niet uitstappen, op straffe van toevoet door de Yukon naar huis terugkeren.
Een beetje verder draaide de loc op een zijspoor, het bleek een keerlus te zijn en zonder stoppen begon ie aan de afdaling met piepende remmen en krijsende wielen. Mijn baasje kwam terug binnen - hij had heel de tijd op het balkon gestaan. Hij had dringend nood aan een café olé want het was serieus koud buiten. Boven op de pas lag nog een dikke meter sneeuw naast het spoor.
Nu deden we het zelfde verhaal als de beklimming maar we wisten wat er ging komen. Ik voelde me veilig en ik deed af en toe mijn oogjes half dicht.
Een uurtje later reed de trein met veel getoeter het station van Skagway binnen. Wie nog wou shoppen moest hier uitstappen. Dan reed de trein achteruit en dan terug vooruit tot aan ons schip. Zo konden we snel naar de koffiebar voor een warme koffie.
’s Avonds bleef ik met mijn vriendjes wachten op de kamer tot de baasjes hun buik rond hebben gegeten. Maar vandaag duurde het toch heeeeeel lang en blijkbaar was er teen en tander weer fout gegaan.
De boot is ondertussen ook al uit de haven en dus hoef ik geen foto’s te zoeken, ik kan ze toch niet toevoegen aan mijn verhaal.
Tot morgen dus,
Slaapwel
G.B.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten