Door de stakingsaanzegging zijn we overgeschakeld tot verkorte verslaggeving!
Deze ochtend was het weer zo ver.
Die verdomde lawaaimaker was om 6u al aan het zagen dat we moesten opstaan.
Met tegenzin kropen we uit ons warm nestje en begonnen we aan onze grote likactie.
Bij de mensen duurt dit toch steeds veel langer dan bij ons. Zij moeten douchen, tandenpoetsen, oortjes uitkuisen, kleren zoeken en aandoen…..
Wij zijn snel klaar met enkele likjes.
De rijdende kleerkasten werden dichtgedaan,
Mimi kon maar net ontsnappen aan de rits van de trolley…
OEF
We dienden geen ontbijt te zoeken want dat gingen we onderweg krijgen.
Hopelijk hebben ze daar lekkere brokjes want in dit hotel was het triestig.
We werden met taxi’s naar het station gebracht.
Wel grappig te zien dat elke taxi een andere tijd nodig had en dus prijskaartje had: sommige namen waarschijnlijk de scenic route.
Eens daar stonden we oog in oog met een blauw stalen ros : Alaska trein.
Nu een gewone trein mag je het niet noemen want de rijtuigen hebben elk hun eigen naam.
Het eerste stuk van het treintraject deden we in de Wilderness Express.
Een dubbeldekker : beneden was er een diner ruimte, boven stonden de zetels om te genieten van het uitzicht met het glazen dak.
Tuut tuut
De trein liet weten dat het tijd was.
Het is niet zo als in België dat hij steevast te laat was : om 9u vertrok hij.
We kregen direct uitleg over het reilen en zeilen aan boord.
We werden in groepjes naar beneden geroepen voor lekkere brokjes.
Nadien was het genieten van de natuur.
Plots riep de gids van de trein, Hunter, vanaf hier uitkijken voor elanden.
Nog geen minuut later stond er in het midden van het veld iets bruin.
Ofwel wisten ze dat dit ding daar stond en niet echt was…
Ofwel was dit pure chance.
Wie zal het zeggen.
Een half uurtje later zagen we dan de berg der bergen : de grote Denali.
In sommige atlassen ga je die naam echter terugvinden maar wel Mount McKinley.
Terwijl Obama Barack aan de macht was vond hij dat de berg zijn oorspronkelijke naam terug moest krijgen.
We dienden ervan te profiteren want je zag hem niet altijd (volledig)
Nog een tijdje later waren we aan onze eindbestemming voor vandaag : Talkeetna Depot.
Daar dienden we te wachten op alweer een busje.
Sommige kleerkasten werden uitgeladen en na een tijdje terug ingeladen.
De trein ging terug vertrekken.
Maar dat was buiten Didier gerekend.
Die was aan het praten met de bagage meneren..
En dan begonnen ze terug kleerkasten uit te laden.
Wat bleek :
De groep werd voor de volgende nachten in 2 gesplitst.
De grootste groep ging naar de Talkeetna lodge.
5 gingen in een ander hotel slapen.
En blijkbaar waren die kleerkasten nog niet uitgeladen of terug ingeladen.
Mensen toch.
We mochten eindelijk weg van het station.
We wandelden eerst op asfalt maar nadien begon de weg meer en meer gewone steenslag te worden.
Je zal het niet geloven maar in de hoofdstraat van het dorpje was het enkel steentjes.
Je leek wel in een typische western film beland.
We wandelden verder tot en eind van de wereld.
We stonden voor een grote wilde rivier.
Op de achtergrond zagen we de grote Denali.
Nadien kregen we vrij om wat eten te zoeken.
Groote broer en Mimi hadden direct een geur opgepikt.
Ik ben al wat ouder en dus mijn reukorgaan is wat minder.
We kozen voor een pizza en kregen zelfs wat randjes.
Mmmmm
Nadat de buikjes vol waren gingen we enkele winkeltjes bekijken.
Om 3u namen afscheid van de 5 die in het dorp en namen de shuttle naar onze lodge.
Wij kregen nog tamelijk vlot onze kamers ( eentje was klaar, eentje waren ze nog aan het nakijken)
Maar voor de andere bleek het een groot probleem:
2 koppels die elkaar amper of zelfs niet kenden (en geen deel uitmaakten van de groep) waren ik een kamer voorzien.
Dat was al zeker niet de bedoeling !
Didier werd opgeroepen want die was in het dorp aan het inchecken.
Ik kweet niet hoe hij het deed, maar met een hondse snelheid stond hij daar plots.
Hij haalde papierwerk boven en begon vriendelijk te onderhandelen.
We wisten dat Superman Didier het onder controle had en dus zijn we op het terras een lekkere LIIT gaan drinken.
Na een rustpauze op de kamer hadden we met ons 7 ( OMG, Steven, Doortje, baasje, groote broer, Mimi en ikzelf) afgesproken om 19u.
Groot was onze verbazing toen bleek dat Didier er nog steeds was.
De laatste kamer werd gevonden iets later en de rust keerde na uren terug in het GFC gezelschap.
Wij nuttigden nog een lekkere hamburger en nog betere LIIT.
Dan werd het hoogtijd om onze nestjes op te zoeken want onze interne klok draaide nog steeds zot.
De zon scheen nog toen de baasjes om 11u het licht uit deden.
Ik nam plichtsgetrouw de aaaaipad en begon aan mijn verslag.
Nu ben ik ook moe en ga ik de hondendromen opzoeken
Tot volgende keer
Sloefie de waakhond
PS. De stakingsaanzegging blijft gelden !
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten