Goeiemorgen/middag/avond/nacht*) lieve lezertjes.
Naar het schijnt zijn er veel van jullie aan het slapen terwijl wij peluchen hier onze pen hanteren. Dus met deze hebben jullie ook wat werk. Jullie mogen de aanhef zelf corrigeren. Alstublieft. Dat is onze goede daad vandaag.
A good deed a day keeps the doctor away.
Waar was ik gebleven?
Ah ja, het ochtendgloren.
De vorige dagen is het in feite nooit echt helemaal donker geworden. Waar we nu zijn in Seward is er toch al wat nachtelijke hemel te bekennen. Efkes toch. Zo tussen een en drie ongeveer.
Er was vannacht wel een of ander beest oe, oe, oe aan het roepen in de boom naast ons slaaphut.
In Europa hebben we de oehoe die oehoe roept, misschien hebben ze hier de oe.
Maar de nacht is de nacht.
Het ontbijt is het belangrijkste moment van de dag. Vandaag was eigenlijk net als de vorige dagen. Dus op zijn Amerikaans met wat geklopte eieren, toast, te hard gebakken spek en pikante worstjes. (Neen geen worstjes van de pin-up club). We zijn er al aan gewoon maar we gaan toch blij zijn wanneer we ook eens onze normale botjes krijgen. En geen water met ijs maar met belletjes.
Enfin. Burp. Oeps, Pardon.
Vandaag gingen we met de schuttel naar het dorp. Euh stad. De chauffeur was toch een rare hoor. Hij begon van alles te vertellen over zijn verschillende jobs en hoe Alaska verschilde van de andere plaatsen waar hij al geweest was. En hoe hij eigenlijk liever op een boot ging werken in Hawaii dan op een bus in Seward. Euh ja. Tenzij er een vulkaan uitbreekt is Hawaii inderdaad wel wat warmer heel het jaar door. Toen ik er was, was het vooral warm onder de pootjes want Hawaii das wel een vulkaan en die zeggen soms boem en die in Hawaii doen dat heeeeeeeeeeeel traaaaaaaaaaaaaaaag. Je had niet door dat je over lava aan het lopen was tot de zolen van baasjes schoenen wat begonnen te smelten.
Enfin, na een ongeplande tussenstop aan de lokale zelfwas (launderette) werden we gedropt op het einde van Railroad Avenue, aan het Alaska Sealife centrum.
Nadat mijnheer Didier had beloofd dat niemand van ons een garnaal zou oppeuzelen of bij de zeehonden springen, mochten we allemaal binnen.
Binnenin was het eerst nogal donker. We kregen uitleg over de natuur in Alaska en vooral het leven in het water. En over wat het centrum allemaal deed met de centjes die ze kregen na de schipbreuk van een of andere losgeslagen boot.
Wat wel leuk was, was de uitleg over de nieuwe snufjes die gebruikt werden om de verschillende dieren te volgen. Of om ze te verzorgen. Je kon ook experimenteren. Om te zien of dieren problemen hebben met hun veren- of speklaag, gebruiken ze een warmtekamers. En bij de demonstructie toonden ze met de kamera wie de avond tevoren teveel in het glas heeft gezeten. Mijn baasje had een hele rode neus. Die heeft nog het een en het ander uit te leggen. Want alleen drinken is niet goed voor de mens maar drinken met mate(n) dat mag wel. Hihi.
Daarna konden we voelen aan zeesterren en andere kleine beesten. Maar ik heb dat toch maar niet gedaan. Je weet maar nooit of zo’n beest (is een zeester een beest?) plots eens wil proeven hoe peluche nu smaakt. Brrr. Trouwens dat voelen was onder water. Ha nee, ik heb watervrees.
Mijnheer Didier had onze aankomst goed gepland. We konden bijna dadelijk gaan kijken naar het voederen van de zeehondjes.
Dat is altijd spectaculair. En dat wou ik niet missen. En als ik ook een lekkere brok kon bemachtigen, des te beter.
Bweik die hondjes krijgen rauwe vis naar hun kop gegooid!!!! Hoe wreed kan een mens zijn. Vis. Rauw. Bah. Blijkbaar kregen die hondjes niets anders want ze deden zelfs af en toe een klein kunstje om een stukje zalm of heilbot toegeworpen te krijgen. Brrr. Ik maakte me snel uit de voeten. Vis! Bah!
Ondertussen konden de mensen maar niet genoeg hebben van de rauwe-vis-gooi-wedstrijd. En ook de zeehondjes leken heel tevreden.
Naast het zwembad van de hondjes was er ook een zwembad voor zeevogels. Die kregen normaliter hun eten na de hondjes maar dat mochten we blijkbaar niet zien. Er is namelijk niet alleen Co***19 maar ook de vogels zitten met de pest en blijkbaar ook in Alaska.
Dan ging de rondleiding voort langs verschillende grote en minder grote glazen bokalen waar allerlei lokale vissen en planten werden bewaard.
Een Waterzoo hoor ik hier roepen. Euh ja. Zolang het niet te lang kookt want anders is het waterzooi. Hihi.
Alles, na nog een passage in de winkel (buit: een t-shirt) stonden we allemaal terug buiten in het zonnetje.
Wat gingen we nu doen?
Ahwel, net als de zeehonden wat rauwe vis eten zekers?
En dan?
Euh, misschien tot aan de gletsjer wandelen? Maar dan wel met een taxibus tot aan de voet rijden want het was toch nogal ver.
Mijn baasje had gezien dat er een Starbucks was naast de Safeway. En dat koos hij voor ons. We konden dan ook eens wat MountainDew inslaan want dat vind je in Alaska niet veel en dat is eigenlijk wel lekker.
Dat was dus het plan. Alles beter dan rauwe vis, mijn gedacht.
Mijn baasje had toch niet goed gekeken hoor. De winkel naast de Safeway was een Liquor Store, een drankwinkel dus, geen café laat staan het gekende koffiehuis. De Starbucks was binnen in de Safeway, twee tafeltjes en vier stoelen groot. En de barista was in opleiding en alles ging dus lang duren. Niet goed gepland, baasje.
Gepakt en gezakt met babybel kaasjes (jammy) en MountainDewLight (jammyjammy) en een Starbucks ChocolatChipsCookie voor tijdens de wandeling, gingen we nog efkes kijken wat er bij de lokale spoorwegen te zien was. (Ja mijn baasje loopt elke rare trein achterna als een zot hondje, tis ongeneselijk blijkbaar.)
Er stond een trein zoals we mee naar Denali gereden zijn. Voor de rest was het heel stil op het spoor.
We liepen nog wat verder maar het zicht werd er niet interessanter op en dus keerden we terug naar de busstop.
Daar zagen we hoe vier medepassagiers in een grijs busje werden gesleurd.
Ik riep dadelijk. Call Nine One One. Alles dat heb ik geleerd van de tv he.
En dan begon dat busje achteruit te rijden. Ze gingen ons ook ontvoeren.
Aiuto, Hilfe, Au Secour.
Oef. Op de zijkant stond het logo van de Lodge. Blijkbaar hoefde dit busje niet de normale uurregeling te volgen.
En zo konden we in een schommelstoel wachten op de rest van de wandelaars die met de gewone bus van de stad terugkwamen. Hihi.
Mijnheer Didier moest wel nog een taxi of zo vinden voor ons. Uiteindelijk werd het een soort oud schoolbusje maar dan in het wit ipv het geel. Maar het moest wel twee keer heen en weer rijden want het was te klein voor ons allemaal.
Maar we zaten in het zonnetje te bruinen (volgens sommigen te bakken), dus we waren niet …
Na een dikke twintig minuten werden ook wij opgehaald en afgezet aan het visitorcenter van de Exit Glacier. De rest van de wandelaars was blijven wachten op ons. Waren ze bang van de beren?
Baasje ging zich geen twee keer laten beetnemen en stormde het gebouwtje binnen op zoek naar stempels (voor het paspoort) en stickers (ook al voor het paspoort). De stempels vonden we al snel en we maakten een heel mooie afdruk volgens de Ranger. De stickers waren ook hier niet te krijg. Drommels.
Wanneer we terug buiten stonden, was de rest al de plaat gepoetst naar de gletsjer. We dachten in de verte een taterend groepje wandelaars te horen, dus zetten we de achtervolging in.
Bleek dat die tateraars engels taterden en geen Vlaams. Misgerekend baas. En zouden ze nu links of rechts gegaan zijn? Want er was een korte (0,9) en lange (1,2) mijl route. Baasje dacht de korte. Maar hoe we ook stapten, al wie we inhaalden was niet wie we zochten.
Voordeel was dat ik sneller dan verwacht zicht had op de gletsjer. Het duurde nog bijna een kwartier voor de rest via de lange route ook aan het eerste uitkijkpunt aankwam.
Na een tijdje was het tijd om terug af te dalen. Want de taxibus ging ons om vijf komen ophalen.
Ik vond dat gek, want zelfs als we op handen en voeten zouden afdalen waren de wandelaars op tijd beneden.
Maar kom. Het leven is altijd een beetje wachten.
Om iets voor vijf kon de eerste groep al terugkeren. Om tien na vijf konden wij. Onze afspraak voor het diner was maar om kwart na acht. En dus was er eerst tijd voor … neen niet een dutje maar een laatste keer inpakken op vaste bodem. Want morgen, morgen zien we eindelijk onze boot. De cruise kan eindelijk nog beginnen. ***)
Slaapwel/Prettige dag/Prettige avond *)
Gr. Br.
*) Scrappen wat past.
**) Wegens technische beperkingen is het niet mogelijk om fotootjes toe te voegen aan de blog. Als we dat willen dan moeten onze baasjes veel dineros betalen aan de kapitein. En daar hebben ze blijkbaar niet zo’n zin in.
****) Opm. Sloefie kreeg de foto’s blijkbaar wel in order zondere de dineros.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten