Dag lieve lezertjes en pluchen volgers.
Het heeft aan een zijden draadje gehangen of deze blog was niet.
Telkens en telkens weer moeten we onze baasjes uitleggen dat vakantie niet betekent nog vroeger opstaan dan op een normale werkendag. Dat vakantie betekent tot rust komen en geen stress. Dat we werken om vakantie te nemen (alles die die nog mogen werken) en niet omgekeerd.
Vanmorgen was de wekker niet gezet. Er was niet veel beweging in de baasjes. Enkel OMG schoot plots wakker en verdween voor enkele uren naar buiten.
De achterblijvers sloften tot aan de grote eetzaal en hadden daar een Amerikaans ontbijt. Er waren patties (lijkt op hamburgertjes) en ei en spek en ketchup. Enkel de bonen ontbraken om er een volledige dag op te bouwen. Maar misschien waren die wel in Oekraïne gebleven.
Na het ontbijt gingen we dan eens buiten kijken hoe het wel zat met het weer en zo. Dat viel in feite heel goed mee. En dus werd beslist om een kleine ronde te maken in de tuin van het hotel. Niet te ver maar wel ver genoeg om de nieuwe stappentellers tevreden te stellen.
De baasjes hadden gelukkig wel gezorgd voor kleding met lange mouwen. Want wat volgde was een puur slagveld. Zoals de japanners in Pearl Harbour vielen de muggen in vlagen aan, elk op zoek naar een zwakke plek in het pantser van de baasjes. Vooral het haar was een geliefkoosd doelwit want daar was de anti-mug-bescherming minimaal.
Ik zag al snel bij mijn baasje drie, vier, vijf bultjes verschijnen. Hij leek wel een Sith. (Voor wie niet weet wie een Sith is, ik heb een mooie DVD-set van Star Wars in de aanbieding. Daar leer je alles over de Lord of the Sith.)
Het terrein was bovendien ook al niet vlak, dus er werd ook nog wat gepuft en gezucht op de wandeling.
Hihi, een beetje Schadenfreud was op zijn plaats.
Na een half uurtje hielden de martelaren het voor bekeken en besloten wat te gaan knikkebollen in de schommelstoelen in de grote hal. Een paar lekkere koffies hielden de baasjes wakker, en natuurlijk ook de jeuk van de tientallen muggenbeten.
Tegen de middag kwam team Didier ook terug aan in het hotel. Die hadden er een wandeling van misschien wel tien kilometer erop zitten. Sommige goed gestoken door de muggen, andere waren beter beschermd.
Tijd voor de inwendige mens want in de namiddag vertrokken we voor een van de hoogtepunten van de reis, de landing op de hoogste berg van Noord-Amerika.
Zo gezegd, zo gegeten.
Om klokslag een stond iedereen dik ingeduffeld als marsmannetjes in de lobby.
Het verdikt was ondertussen gevallen. Niet de computer maar de lokale Armand Pien zei Nee.
Er was veel te dikke bewolking rond de berg van onze dromen en dus moesten we uitwijken naar Plan B, of eerder Gletsjer B.
Ook de landing op de gletsjer was geschrapt want de Plan B was niet veilig om op te landen, en we willen allemaal wel het einde van de cruise halen.
Snif. Daar ging onze droom om gletsjerhonden te worden. Snif.
Enfin, we volgden gedwee de chauffeur naar buiten want plan b was toch beter dan niets.
Na een tiental minuten stonden we de andere kant van het station.
We kregen terug een mondmasker op en dan … het uur van de waarheid.
Publieke biecht?
Neen. Publieke weging want de vliegtuigjes zijn klein en je wil niet alle bierbuiken en bodybuilders in een zelfde toestel stoppen.
Maar alweer liep alles in het honderd. De koppels werden wel samen gewogen maar de wiskunde kent geen koppels (voor wie nu op zijn achterste benen staat … natuurkunde kent wel koppels maar wiskunde niet, nee).
Er was dus veel onrust over het resultaat van de weging. Gelukkig werden de echte cijfers dan nog geheim gehouden.
Dus moest mijnheer Didier alweer als een blauwhelm tussenbeide komen en trachten een gebalanceerde vliegtuigbemanning te bekomen zonder al te veel gescheiden koppeltjes.
Alleen moest er dan wel een extra vliegtuig zijn (een Cessna teenoftander) en werden mijn baasje en ik gescheiden (ik bleef bij de pluchjes, baas zat in de kleine Cessna.
Nu ook al deze crisette geblust was, konden we eindelijk de lucht in.
We vlogen niet naar het Noorden maar naar het Zuiden, eigenlijk heel de weg terug bijna die we met de trein hadden afgelegd gisteren.
Mensen zijn soms toch rare wezens hoor, ik niet begrijpen die logica.
Na een tijdje zagen we op de bergflanken wat sneeuw verschijnen. We waren dus in de buurt van gletsjers en hoge bergen.
En dan zagen we brede rivieren vol met rommel en modder, het gevolg van al die smeltende gletsjers waarschijnlijk.
En dan zagen we ook de gletsjers zelf.
Het vliegtuig draaide en keerde een paar keer zodat iedereen alles goed kon zien, en dan was het tijd om terug te vliegen. We wilden niet zonder naft vallen natuurlijk.
Na een uurtje waren we terug op de grond en konden we denken aan het volgende hoogtepunt … de diner.
Voila, dat was het zo een beetje. Nu snel het stof van mijn pootjes afspoelen en ik ben klaar voor het bedje.
Morgen moeten we pas tegen 9 de valies buitenzetten. Zouden ze dan toch geluisterd hebben naar onze stakingsaanzegging?
Slaap wel en tot schrijfs
GB.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten