Vandaag hebben we maar onze wekker gezet. We willen niets missen van de dag. We gaan namelijk een Nationaal Park bezoeken en daar moet je vroeg voor opstaan.
Het schip lijkt wel stil te liggen. Heeft de kapitein ons weer verrast? Nee hoor. De zee is hier zo vlak dat het schip gewoon niet meer rolt of stampt. Sowieso mag het niet zo snel varen in het Nationaal Park en dus maakt hij ook niet zo'n hoge golven.
Tegen het ontbijt zien we de eerste ijsbergjes drijven maar ook hier geen Titanic verhalen want veel te klein. Na het ontbijt gaan we naar het kraaiennest. Daar heb je een hoog en breed zicht op alles rond het schip. En Sandra bewijst dat haar ogen nog heel scherp zijn. Op een sneeuwwand merkt ze een klein bewegend zwart puntje op, inderdaad een bruine beer.
Intermezzo: Waarom een bruine beer? Wel een bruine beer is niet altijd bruin. Hij kan van zwart tot bijna blond zijn. En hij kan overleven in gebieden waar nog niet veel bomen en andere natuur is. Een zwarte beer daarentegen is altijd zwart en heeft veel bomen en struiken nodig. Die kan niet leven in een vallei waar de gletsjers nog maar net afgesmolten zijn.
En zo tuft ons bootje verder langs de ijsschotsjes. Aan de horizon zien we al de Pacific Gletsjer opdoemen. Daar stopt de baai en ook Alaska. In een van de baaien zien we nog een glimps van een andere gletsjer maar de Ranger belooft die voor straks.
Net op tijd voor de lunch komen we dan eindelijk aan de voet van de Pacific gletsjer. Dat is maar een vuil geval omdat de gletsjer terug aan het groeien is en het rotsafval van de vorige 50 jaar terug aan het opschuiven is. Naast de Pacific ligt ook de Marjorie gletsjer. Die is witter dan wit - gewassen met Dash zou je zeggen. En Marjorie is ook de bron van de ijsbergjes die we nu al heel de ochtend tegenkomen.
Iedereen staat nu wel aan dek en de Aussies maken zelfs weddenschappen waar het volgende stuk ijs gaat afbreken. Niet dat je dat kan voorspellen. Het breekt waar je net niet aan het kijken bent. De kapitein laat ondertussen het schip een aantal keer rond zijn as draaien zodat elke kajuit zijn zicht kan hebben op de gletsjers. En de fotografen maar lopen van stuurboord naar bakboord en terug. Grappig.
Na een anderhalf uur gaan we terug op weg. Maar we maken wel een kleine tussenstop want er wacht ons nog een kleine verrassing. We draaien een kleine baai in tjokvol met ijsplaten en zo dobberen we tot aan de voet van de Johns Hopkins gletsjer. Met de zon volop het ijs en de sneeuw en het stille water lijkt dit wel een ijsparadijs. Met de woorden van Steven - "Nu mag de cruise stoppen en gaan we terug naar huis". Tja, de emoties van het moment.
Maar de boot gaat terug onder stoom en ja hoor de kapitein zet de terugtocht in. Zal Steven toch te luid gepraat hebben.
Morgen zijn we al in Ketchikan op de grens van British Columbia. En dan nemen we er nog een National Monument bij.
Tot later
Steven en Sandra.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten