Vandaag doen we onze derde Alaskisch stad aan, Ketchikan.
Maar vandaag is het motto "Easy does it". We blijven lekker lang in bed terwijl de Coast Guard driftig rond de boot cirkelt op zoek naar verstekelingen. Dan nemen we een kort ontbijt met een topzicht over de stad.
De eerste kandidaten staan ondertussen al klaar voor de vliegtuigdoop met vertrekken en landen op het water. Dat doen wij niet. Neen, wij gaan liever in het kraaiennest zitten.
En dan is het plots tijd om naar onze excursie te vertrekken. Met een speciale catamaran vertrekken we naar het Misty Fjords National Monument. Alweer een Monument dat nog niet op onze lijst staat. Gaan we wel een stempel krijgen?
Na een traag spurtje door een stiltegebied (het lijkt wel Nederland) komen we in het monument. De grootste fjord ziet er niet echt uit als de Noorse. Ze is redelijk breed met lage afgeronde bergen errond. In de verte lijkt een zeilschip op ons af te komen. Maar dat is maar bedrog. Het is het overblijfsel van een vulkaan. Gletsjers hebben alles weggesleten behalve de hardste kern. Zelfs de eerste Europeaan, kapitein Vancouver, vergiste zich en maakte zich klaar om het aan te vallen.
Voorbij New Eddyrock Island duiken we dan een nauwere fjord binnen. En dan zijn we wel in Noorwegen - maar misschien wel nog mooier. Met watervalletjes langs de bergwanden, steile rotsen, bomen die vechten tegen de zwaartekracht en prachtige vergezichten. En stilte.
De stilte duurt wel niet lang want we zijn tot het aan het Misty Fjords International Airport gedreven. Hier wachten we op een aantal medetoeristen die hun watervliegtuigdoop krijgen.
Na de uitwisseling van passagiers tuffen we terug naar Ketchikan. We nemen onderweg nog een berggeit op de korrel - met de camera natuurlijk - en een Indiaanse rotstekening.
Sommige medetoeristen worden wel onrustig. Het is al na het vertrekuur van onze boot. Blijft hij wel liggen? Tuurlijk, een van de camerajongens is bij ons aan boord en zonder hem is er morgen geen video van de Cruise! En als toetje op de dag, wacht ons een arend op in de haven van Ketchikan. En Sandra heeft genoeg geduld om te wachten tot hij ook een vis te grazen heeft genomen.
Zo morgen wacht ons een kuis- en pakdag. Het is nu eenmaal vrijdag en onze reis is bijna gedaan.
Tot morgen of later
Sandra en Steven
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten