Dag 19 en 20 : De tweede trein

Hallo.

Aan al wie zich zorgen maakte wegens de blogstilte ... no worries. We zijn levend en wel.

Na een dagje regen in de bergen zijn we op dag 19 voor de tweede maal op de trein gestapt. Het was onmenselijk vroeg. Ook het weer was droevig. Het weende net niet. Gelukkig maar.

Uiteindelijk staan we met een halve toerbus aan het kleine station van Whistler. We zijn blijkbaar met slechts een 40 mensen voor zowel de Gold als Red Leaf klasse. Maar de trein heeft wel een volledige personeelsbezetting. We zullen dus extra bepamperd worden! Jippie.

Na enkele minuten wachten begint de trein te rollen. Het lokale stationspersoneel wuift ons uit en wij zijn op weg naar het hart van Brits Columbia. Onze volgende stop is Quesnel. Maar daar zijn we bijlange nog niet.

Eerst wacht ons een lange trage klim uit de vallei van Whistler. Gelukkig is er weinig goederenverkeer over deze lijn en onze trein hoeft niet uit te wijken - hier heeft cargo voorrang op passagiers, het zou B-Cargo plezieren als het ook zo was in België. Na meer dan een uur klimmen tussen de pijnbomen komen we aan een eerste groot gletsjermeer. Of correcter een ondergelopen vallei uitgesleten door een gletsjer, te vergelijken met een ondergelopen fjord maar dan op meer dan 1000 meter hoogte. De trein loopt mooi langs de rand van het meer, rond elke uitstekende rots of inspringende baai. Meer dan 24 kilometer lang is de oever terwijl het meer maximaal een 600 meter breed is. Ook de zon is van de partij en we kunnen prachtige foto's maken van de verschillende bergen en mooie vergezichten.

Na het eerste meer volgt een tweede, kleiner meer - relatief dan want ook nog zo'n 6 kilometer lang. Na een laatste krachtinspanning rijdt het spoor over een waterkrachtcentrale en komt zo in de vallei van de Fraser rivier. Dit is een van de langste rivieren in Canada, meer dan 800 kilometer en de trein volgt de rivier tot we aan de Yellowhead pas komen op slechts een kwartiertje rijden van Jasper - onze eindbestemming van morgenavond.

De grond is blijkbaar zo zacht als boter want de rivier heeft een enorm diep dal uitgegraven en overal langs de rivier zie je waar er recent grote aardverschuivingen zijn geweest. Gelukkig niet waar het spoor liep, anders was het een lange weg terug. Een keer over de rivier begint het spoor trouwens aan een van de langste hellingen in Canada tegen maximaal hellingspercentage. We klimmen honderden meters naar omhoog, altijd op het randje met de rivier recht onder ons.

En dan kan de trein niet meer voort ... langs de rivier. Er zijn zoveel dwarsvalleien dat je gewoon zot draait. Met een lange tunnel keert de trein naar het binnenland. En na een zoveelste helling is het dan zover, een nieuwe gletsjervallei en ook sneeuw. Vanaf hier gaat het bergaf tot we in de buurt van Quesnel zijn. Af en toe zien we nog een vogel, voor de rest is er geen wild te zien. We knappen een uiltje.

Over Quesnel kunnen we kort zijn, niet veel te zien. Ons hotel lag 5 kilometer buiten het centrum. Geen goed idee.

De volgende ochtend is het alweer vroeg. De tocht gaat verder langs de Fraser rivier, zij het op een afstand. Het zicht buiten is nogal monotoon. De ambiance in de trein is gelukkig beter. Na een tweetal uur komen we aan in Prince George. We krijgen een nieuwe bemanning en de belofte dat het nu sneller gaat. Vanaf hier is de Fraser vallei veel vlakker en rechter. We komen wel meer treinen tegen - en dus wachten want het spoor is enkelspoor.

Sandra wordt wel onrustig. Het is dag 20 en ze heeft nog steeds geen beer gezien. BEER niet BIER. Er is hoop want op deze spoorlijn rijden veel graantreinen en die verliezen een beetje lading bij elke stop en dat weten de beren.

En ja hoor vele uren later stopt de trein want ... er is een berin met twee jonge beren aan het middageten op de rails. Algemene paniek. Waar is de camera, er is nog genoeg batterij. Welke kant lopen ze? Waarom mag ik niet uit het venster hangen? Waarom mag ik niet uitstappen? Om zot van te worden. Na enkele minuten besluit mama beer om dan toch maar plaats te maken voor de trein. En iedereen is dolgelukkig - of toch niet helemaal. De beren weten wat klasse is en ze gaan languit poseren voor ... de Gold Leaf klasse die achteraan de trein hangt. Het gewone volk mag het van ver bekijken.

Iedereen content? Nee hoor, Sandra heeft nog geen Moose gezien. Waar zitten de Moose? (Gelukkig vergeet ze de Elk nog)

Vanaf nu is de sport om het eerst een beer spotten - een hele verademing na 10 jaar VS bezoeken en 0 (nul) beren te hebben gezien - toch van voldoende dichtbij. Uiteindelijk sluit Sandra haar lijstje af met 8 zwarte beren - al dan niet gefotografeerd in een waas. En dan als toetje op de zalm, net voor Jasper zijn we onze eerste Moose, grazend naast het spoor.

Trouwens dit is niet de laatste Moose. In Jasper lopen die dieren gewoon over straat tot grote paniek van de toeristen - de locals kennen het woord paniek niet.

Morgen gaan we op de Icefield Parkway naar Lake Louise. Wordt het schuiven of rijden. Come and see next tomorrow.

S&S