Dag 22 - Lake Louise naar Banff via Yoho National Park

Gisteravond wachtte ons een verrassing in Lake Louise. We verwachtten een groen of blauw meer te vinden maar ... het was wit.

We zitten hier op bijna 2000 meter hoogte en het meer is dus ... bevroren. En dat blijft zo tot begin Juni. En het is pas in Juli dat het meer smaragdgroen wordt. Een misrekening? Nee hoor, ook dit heeft zijn charme en het is een reden te meer om terug te keren. Volgens de lokale berggids kom je best of rond 15 Juli of rond 15 September. In september zijn er minder toeristen ...

M.a.w. hier komen we nog eens terug. Misschien niet in het zelfde hotel - het is wel prachtig maar groot en een beetje te veel kitsch naar onze smaak. Maar een mens moet openstaan voor nieuwe dingen.

In de namiddag komt een bus ons oppikken, eindbestemming Banff. Maar eerst doen we ons derde Canadees Nationaal Park aan, Yoho. De chauffeur is een vriendelijke emigrant uit Nederland. Ja, je vind hier allerhande nationaliteiten. En in de restaurants is de bediening Australisch. Lekker uit de losse pols maar daarom ook geen waar voor je geld en de tip is navenant.

Dus op weg naar Yoho, over de Kicking Horse pas. Die doen we zondag ook met de trein. Want dit is - naast Yellowhead (Jasper) - de enige doorsteek voor het spoor en de auto naar de andere kant van de Rockies.

We zitten heel wat lager dan in Lake Louise en ook warmer. De meertjes die we nu bezoeken hebben wel al hun smaragdgroene kleur. Mooi gewoon. En, je raadt het al, hier willen we ook nog wel eens terugkomen. Misschien wel met een camper zegt Sandra. Steven heft de ogen ter hemel. 't Zal niet helpen.

Trouwens, er is geen tijd om naar de wolken te kijken. Net buiten Lake Louise remt onze bus uit alle macht. Verschillende bussen en huurauto's staan aan de kant. Wat is er aan de hand? Een grizzly is aan het grazen hoog boven de weg. Iedereen wordt wild - de vorige beren waren allemaal zwarte beren. Dus nu is ons rijtje compleet. We hebben alle beren van Canada gezien. Correctie, alle beersoorten. Nu kan Sandra met een gerust hart en weggestopte camera in slaap vallen.

En dan naar het Sodom en Gomora van deze streek, Banff. Het uitzicht is nog altijd prachtig maar in het stadje is een hoop toeristisch kitsch bij elkaar gegooid dat we er ons echt niet thuis kunnen voelen. We wandelen drie keer door het centrum (4 blokken groot op 3 blokken diep) en we houden het voor bekeken. Het weer is gelukkig nog altijd prachtig en we genieten tot de laatste zonnestraal. Sandra ziet al rood en Steven bruin. Dus dat komt in orde.

Morgen krijgen we een toer van Banff en dan een helidoop. Dat belooft.

Daaaaaag

S&S