Dag 18bis of is het dag 19

 Dag allemaal lieve lezertjes en pluchen vriendjes

Ik voel me zo ontzettend rot
Ik ben van binnen kapot
Ik voel me leeg
De hele situatie brengt zoveel te weeg 

Is het nu terug vrijdag of is het toch al zaterdag?

Vanmorgen (of was het vannacht ?) werd ik plots wakker. 
Ik leek verzeild in een horror movie. allemaal zombies om mij heen. Sommige met masker op, andere zonder. Sommige met zwarte klepjes op, andere met een dun KLM spreitje over hun kop als was het een tent.

Brrrr.

En het was koud. Het was berekoud, alsof we over de Noordpool vlogen. (Nvdr. dat was ook een klein beetje zo Broer)

Maar ik was niet bang hoor. Ik was een reishond en ik had zelfs al beren gezien - maar niet de laatste veertien dagen, snif. 

Alles, na een tijdje zag ik hier en daar toch al een beetje beweging. De mensenmassa werd wakker.

Van de stewardessen mochten de gordijntjes nog altijd niet open want dat was ongezond voor de oogjes. Goed zo. Dat vond ik ook.

Oma Rita vertelde mij dat ook de stewardessen haar verjaardag niet vergeten waren. Ze had een extra glassje bubbeltjes gekregen en een overlegger nagerecht.  Ze had het me proberen te zeggen, maar ik lag te diep in honddromenland.

Nog wat later pikte mijn speurneus een aarzelende geur van vers brood op. Misschien gingen we straks een laatste keer een Amerikaans ontbijt met vers brood krijgen? Hmm. dat zou wel smaken. 

Voor jullie ook beginnen te dromen, dromen zijn bedrog, tenminste toch in de economy zetels van de KLM. We zouden een bol krijgen van het een of het ander alles-behalve smakelijk ding. Misschien mochten daarom de gordijntjes ook niet naar omhoog. 

Ik keek eens schuin naar mijn baasje. Die had zich nogal moeten draaien en keren tijdens de nacht. Blijkbaar waren zowel hij als zijn buurman breder dan de zetel en dat pakte niet goed uit tijdens de vlucht. Gelukkig zijn Sloefie en Mimi niet zo groot en krijg ik altijd wat meer ruimte. 

Oh ja. Het ontbijt was plots in aantocht. Dat geurde niet zo lekker als de geuren vanuit de business afdeling. Gelukkig waren er toch een stukje fruit en een kluts volle yoghurt met een beetje smaak. 

Op de monitor vooraan zag ik dat we ons nog een paar uur moesten bezighouden. Landing voorzien op de middag of 3 uur. Middag of 3 uur. Middag of 3 uur. ...

Na een tijdje had ik het door. Het ene was de tijd volgens waar we aankwamen, de andere volgens waar we vertrokken. 

Hadden we al drie weken geklaagd dat we veel te vroeg moesten opstaan. En nu, de laatste dag, potverdekke gaan we om 3 uur 's nachts opstaan !!!! 

Sloefie heeft al veel meer gevlogen en hij vertelde mij dat al die uurtjes die we extra kregen de eerste dag, we nu terug gingen verliezen. En dat we dan een rare ziekte konden krijgen. Jetlach of zoiets. Nu ik had dat niet hoor, ik had geen goesting om the lachen, laat staan te jetlachen. 

Ik zag dat baasje probeerde wakker te blijven door kwissen te spelen (ja hij is een keer tot in de laatste ronde geraakt - slimste van de hele hoop, er speelden er maar drie mee trouwens). Of sudoku. Das kwissen met cijfertjes. Maar ik zag dat ie niet echt wakker was. Het ging nog trager dan anders. 

En dan was het zover, we moesten ons tafeltje inklappen en de leuning van de stoel rechtzetten. 

Boenk.

We waren geland. 

Nu moesten we nog van Rotterdam tot Amsterdam taxiën zei een van de andere reizigers. We waren op de uiterste rand van het vliegveld geland blijkbaar. 

Hadden we nog tijd om alles proper weg te stoppen in de gele rugzak. Die was wel kapot en voorlopig gerepareerd met een bus lijm maar de nieuwe rugzak was te groot voor de kastjes boven ons en dus zat die in de koffer in het ruim. 

Nog even en we stonden stil. Het moment voor iedereen om tot leven te komen. De bagagevakken werden opgeklapt. Er viel al iets uit. (daar waarschuwen ze nochtans elke keer voor!) Er werd al eens een rugzak in het gezicht van een buur geduwd. I'm sooo sorry, ma'am. 

En dan was het wachten op de business reizigers want die mogen eerst van de vlucht. 

Wij zaten op rij 11 en 12, de tweede en derde rij van economy. Maar de baasjes waren al vlot recht gesprongen en de eerste rij was nog niet echt wakker. Wij waren dus eerst. Jipie. 

Ik spoorde mijn baasje aan om snel van boord te gaan, zo zouden we nog genoeg tijd hebben om ergens een lekker ontbijt op te pikken. (dat zal moeilijk zijn Broer, het is ondertussen al twintig na twaalf. Zelfs bij Ronald McDonald is het ontbijt maar tot elf.)

Maar ver liep mijn baasje niet. We moesten wachten op de overige 17. Samen uit. samen Thuis. Zo is het liedje toch. 

Na een tiental minuten waren we terug compleet. 

Hop naar de immigratie dan. 

Maar heel ver kwamen we daar niet. 

Een security dame hield iedereen tegen. Het was veel te druk. Enkel Nederlanders mochten door. 

Hela, hola. Zo gaat dat niet he. Wij zijn terug thuis. En Nederlanders die wel door mochten. Ha nee. Zo zit de Europese Unie niet in mekaar Mevrouw. Met 21 Belgen en (vooral) 3 honden, koos de security eieren voor haar geld. Ook de Engelsen waren boos. Zij waren ook Europeanen. Oh nee, je komt er niet in. Had je maar niet naar Boris moeten luisteren.

Na een automatische scan van het paspoort, mochten we Europa binnen. Richting de bagage.

Ik probeerde nog de groep naar een ontbijtstandje te sturen maar ze hadden er geen oren naar. Ze moesten hun bagage hebben!!!

Wel, ze hadden beter naar mij geluisterd. 

Was het gisteren aan de boot allemaal piekfijn geregeld. Vandaag was het pure chaos. Om de een of andere reden moesten we heel ver wandelen voor de bagageband. Onderweg kwamen we karren en karren met opgestapelde bagage. Zouden die allemaal verloren zijn vandaag? Is het zo chaos? 

Neen. Wat er wel aan de hand was, zouden we dadelijk aan den lijve ondervinden. 

We moesten naar band 15. Baasje had al een bagagekarretje onderweg aangeslagen en was op weg naar de strategische drop-off point van de band. 

Alleen, of er was een mirakel gebeurd of er was iets goed fout. 

De band lag quasi vol met bagage. 

Waren we zolang onderweg geweest?

Neen. Oh, neen. 

Het was bagage van andere vluchten. Vluchten die al een tijdje voor ons geland waren. En af en toe werd er wel een valies afgenomen maar de meeste bleven gewoon rondjes draaien. 

Wat was hier aan de hand? 

Wel herinner je nog dat buitenlanders niet door de immigratie mochten ... wel dan kunnen ze ook hun bagage niet oppikken. 

Moest dit in Zaventem gebeuren, de Hollanders zouden eens keihard uitlachen. Maar nu was het bij die hyper-efficiente keeskoppen zelf. Ha. (btw op Zaventem was het rustig want er werd gestaakt door SN).

Wij peluchen bekeken alles met een scheef oog. Wij hadden gelukkig niet zoveel bagage en onze slaapzak voor koude tijden hadden we de eerste dagen toch niet nodig. 

Nu, we waren wel in Nederland en Nederlanders die bij de pakken blijven zitten, dat zie je niet vaak. 

Een eerste groep begon verwoed valiezen van de band te nemen en apart te zetten. Dat moet een grote reisgroep zijn dachten we. Tot we ook een valies met de stickers van Mijnheer Didier bij de hoop zagen staan.

Hola, wat zijn jullie aan het doen? Dat zijn jullie valiezen niet!

Wij maken de band leeg, was het antwoord.

En weten de mensen dat jullie hun valiezen van de band halen? Want iedereen verwacht zijn valiezen op de band te zien.

Ben je besodemieterd! Natuurlijk niet. 

Dat vonden wij dus helemaal niet tof. Het was alweer een geval van "ikke ikke ikke en de rest kan stikke". 

Een vijf minuten later waren ze dan ook verdwenen toen ze hun bagage hadden. De rest lieten ze gewoon staan. 

Er was nog een tweede groepje Nederlanders. En die deden het veel beter. Die draaiden de valiezen zodat er meer valiezen op de band konden. Dat was slim. 

Ondertussen kwam er af en toe een stukje bagage van de baasjes voorbij. We stonden dus niet voor niets aan de band-zonder-einde te wachten.

Hadden we bij het vertrek niets gemerkt van de chaos op Schiphol, vandaag kregen we het dubbel en dik op ons bord. 

En zo, met veel vertraging, waren we echt aan het einde van de reis. 

Er bleven nog twee dingen over ... bus en taxi. 

We hadden gehoopt op nog een kleine pauze maar nee hoor, mijnheer Didier wou dadelijk vertrekken want misschien was er wel file. 

Euh ja, des te meer reden om het buikje eerst te vullen (of een boompje op te zoeken). 

Deze buschauffeur was wel goed op tijd (en wij hadden veel tijd verloren) en dus konden we dadelijk op weg. 

De A4 was druk maar vlot verkeer.

De A13 was druk maar vlot verkeer.

Ik had honger. Gelukkig had baasje nog een chocolade power reep mee. Zo hadden we toch iets om de knor in ons te stillen. 

De A20 was druk maar vlot verkeer.

De A16 was druk maar vlot verkeer.

En zo ergens tegen de grens met België zijn mijn baasje en ik in slaap gesukkeld. 

We zwaaiden nog eens wanneer de Antwerpenaars ons verlieten in Merxem. Neen, niemand durfde naar het toilet. 

Dan ging het naar het Zuiden, van de R1 naar de R0. 

En dwars door een grote werf legden we de laatste minuten af van onze reis.

Iedereen kreeg een knuffel en een valies.

De afdeling Gent hing al aan de telefoon. De bestelde taxi-chauffeur had niet goed geluisterd/zijn eigen ding gedaan. En die stond op de parking in Merxem ipv het Ennepetal in Vilvoorde. En het regende. 

Onze taxi stond ook al klaar voor de laatste kilometers.

Doortje vond de sleutel terug en we konden uitgebreid Loebas en de beertjes knuffelen. We hadden veel te vertellen.

Ondertussen lieten we de baasjes zeulen met bagage en wasmanden en rugzakken. Ach baasjes, je laat ze soms best hun ding doen. 

Voila zie. Dat was onze eerste deftige reis in jaren dan. Bij U gebracht door het pluchen-reizigershonden-collectief. 

Of er al nieuwe reizen gepland zijn? Sloefie en ik hebben al deftig gesnuffeld op de aaifoons maar er is nog niets gevonden. 

Ik heb wel al een zaadje gepland bij mijn baasje. 

Je PC begint toch wel wat oud te worden, hé baas. En een nieuwe, die kost toch veel minder in de Staten, hé baas. 

Af en toe dat zaadje nog wat bewateren en dat komt hopelijk in orde. 

Peluchen kussen aan iedereen en tot de volgende keer,

Grote broer.