S2 : San Diego Zoo

Hallo Belgenland,

Hier ben ik weer, Sloefie de Woefie 

 Sandra en ik hadden het deze nacht een beetje moeilijk om de slaap te vinden. Sommige zouden zeggen dat we wat last hadden van de jetlag,  terwijl andere zouden zeggen dat we een beetje nerveus waren voor wat komen zou.  Wel waarschijnlijk was het gewoon beide. Na wat soezelen werd het dan toch 6u en vonden we dat we dat we lang genoeg in bed hadden gelegen.  Om Steven niet wakker te makken hebben we dan stilletjes de laptop genomen en ons naar de badkamer begeven. Daar hebben we het ons gemakkelijk gemaakt en wat zitten surfen.

Rond 7u had Steven ook blijkbaar voldoende geslapen, want toen klopte hij op de deur met de vraag of hij ook de badkamer in mocht of dat het ons privé jachtterrein was geworden.  We zijn dan heel lief geweest en ons territorium tijdelijk afgestaan.  Nadat Sandra uit de douche kwam keek ze ons heel beteuterd aan. Ergens tijdens het douchen, het afdrogen of het aankleden was ze de  sluiting van haar linker oorbel kwijtgeraakt. Na enkele minuten zoeken kwam ze gelukkig boven water of beter gezegd ‘uit het oor’.  Nu dat alles terug onder controle was konden we gaan ontbijten

Omdat ik zo flink was geweest kreeg ik een pannenkoek in de vorm van een beentje .. mmm

Na het ontbijt herpakte Sandra een deel van haar valies en trolley, terwijl Steven achter de huurwagen wandelde. Alamo was net achter de hoek en ik hoefde niet mee van hem.  Na het uitchecken en het inladen, konden we aan de rit beginnen. Steven vertelde me dat we nu zo een twee uurtjes gingen bollen en dan we dan aan de beestjes gingen komen.  Omdat ik toch nog een beetje moe was heb ik niet veel van de weg gezien, maar ik weet dat Sandra heel hard heeft opgelet. Eens ter plaatste mocht ik kiezen in welke rugzak ik wou zitten.. En om geen van beide teleur te stellen heb ik toen geblaft “ vandaag zit ik bij Sandra, morgen kom ik wel bij jou zitten hoor Steven”. Dus ik sprong vrolijk bij Sandra in de rugzak.

Vandaag stond de San Diego Zoo op het programma. Ik hoor jullie nu al denken “gaan jullie nu zo ver om naar de zoo te gaan? Dat kunnen jullie toch ook gewoon in België?”  Voor een deel moet ik jullie gelijk geven, maar voor een ander deel niet. Waarom? Wel,  de San Diego zoo heeft bv koalas.. Ja, maar dat hebben we ook in Planckendael. Oke, maar heeft Planckendael  dan ook Pandas en dan wel nog ook nog wel een koppeltje met baby?  Neen he…    Maar dit is niet de echte reden van het bezoek aan de Zoo hoor. Toen Steven naar San Diego belde voor informatie in te winnen voor het Safaripark waar we morgen en overmorgen naar toegaan, vertelde de vriendelijke callcentermadam dat we ook eens naar de zoo moesten gaan kijken.   Ze hebben dus geluisterd. 

Toen we aan de ingang kwamen heb ik me even heel diep weggestoken in de rugzak, want ik had een beetje schrik dat ik niet mee binnen mocht. Maar de ticketbijtster zag me zitten en  wenste mij persoonlijk veel plezier bij mijn vriendjes.

Na een uurtje of zo was Sandra niet zo gelukkig. Tot dan had ze nog geen enkel dier kunnen fotograferen. Elk dier zat achter zo’n dik en vuil glas dat er echt niets te beleven was. Ik  moet toegeven dat ik ook niet zo veel kon zien met die weerkaatsende obstakels in mijn weg.  Bij de gorilla’s bijvoorbeeld zat er een kanjer net naast haar, maar kon ze geen foto nemen want het glas was gewoon te vuil.

Gelukkig herinnerde ik me wel dat we om 2u  een speciale uitstap hadden geboekt : kijk mee achter de schermen van de zoo. Ik heb haar dus maar gezegd niet te panikeren en nog minder naar huis te vertrekken, want dat ze binnenkort wel toffe dingen zou zien. 

Na de lunchpauze (voor Sandra een Calorische lasagne, voor Steven kaasravioli en voor mij… lekkere balletjes) was het dan zo ver. Toen bleek dat we helemaal alleen waren, opende dat natuurlijk veel fotoperspectieven… en viel Sandra haar zaagplaat stil. Met de prive-gids werden we rondgereden en kregen we zo de belangrijkste dieren voorgeschoteld zonder onze pootjes moe te maken.



En  wat nog leuker was, was het feit dat ze ons dieren en hun omgeving toonden was we anders nooit zouden zien:  

·         Olifanten : hoe ze worden getraind (Sandra kreeg de raad om dit ook zo te doen met Steven… hij zou zonder morren alles mooi opruimen hierdoor); wat ze allemaal op een dag eten; hoe een nachtverblijf er uitziet

·         Giraffen: hoe ze hen leert om mensen te vertrouwen; waarom sommige kleinere bewoners graag in hun buurt vertoeven

·        Panda: in plaats van 30 minuten of meer moeten aan te schuiven om de nieuwste spruit van de panda te bewonderen, werden we via een zijingang binnengebracht en kregen de kanjers van beesten net bamboeblaadjes (naar het schijnt net zo lekker als de hondenkoekjes die ik soms van opa Victor krijg) . Sandra heeft dus super mooie foto van het ‘wit licht’ (de naam van de kleine spruit) genomen

·         Koala: het koala verblijf was nog maar enkele maanden open en ze waren er super trots op. We kregen de uitleg waarom elk mannetje apart diende te zitten en alles dames lekker bijeen konden.

 

Daar Sandra haar hoed duidelijk wat beter stond ten opzichte van deze ochtend, zijn we nog wat blijven hangen in de zoo. We zijn nog een kijkje gaan nemen bij de ijsberen, die waren blijkbaar in hun nopjes ook al was het wel heel warm weer voor hen. Dan hebben we ook nog even hallo gaan  zeggen bij Santa Claus zijn rendieren.   Toen we besloten om langzaam naar de auto terug te wandelen, zag ik plots een bordje van 4D film. Omdat ik zo rustig was geweest zijn we dan met ons 3tjes naar een speciale Ice Age filmpje gaan kijken.  Het was heel leuk, vooral toen er plots een ijsbeest in onze richting ons nat niesde, of toen de sneeuwballen tegen onze benen rolden.  Om de dag in de zoo in de juiste manier af te sluiten hebben we met de liftjes-tram naar de ingang van het park gebracht.

Zoals jullie misschien herinneren is er in San Diego ook een Hard Rock Cafe. En nu moet dat toch niet lukken dat die net toen we daar waren hun verjaardag vierden. Met als gevolg dat Sandra wel eens tot daar wou rijden  (of beter gezegd Steven wou laten rijden)  om mee te toasten op hun verjaardag.  Na de Swissburger van Steven en de Nachos voor Sandra en mij  met de LIIT’s zijn we dan naar het hotel gereden.  Daar hebben we snel de slaapkleedjes aan gedaan. 

Nu dat mijn dagtaak erop zit, mag het licht uit en kunnen we allemaal gaan slapen.

Slaapwel lieve mensenvriendjes

Sloefie