Dag T01 - Please proceed immediately to gate 123

Kwart na drie. Radio 2 probeert me wakker te krijgen met een of ander oudje uit de jaren 70.

Het is eindelijk zover. Na een lange winter – het sneeuwde zowat to in mei – en een droge zomer – behalve de dagen dat het goot en enkele van onze achterbuurbomen een finale knak kregen – komt eindelijk september met zijn ochtendfiles, vallende bladeren en Oracle World. Tijd dus om terug eens de plas over te steken naar het land van oom Sam en POTUS Barack.

En dit jaar is het in drie schijfjes. Kwestie van elk jaar toch eens iets anders te doen. Eerst een stukje Canada met een kleine uitschuiver naar Montana voor Steven. Dan zonnig zuidelijk Californie waar we bij de beesten en de artiesten op bezoek gaan. En tenslotte een weekje Larrie Ellison en Oracle voor Sandra en een week Yosemite voor Steven.

Maar om kwart na drie ’s ochtends zijn dat niet de eerste ideeën. Het is eerder een kwestie van fris gewassen en geschoren en gekleed te raken zodat de chauffeur niet te vroeg opgestaan is. Radio 2 is daar misschien niet het meest voor de hand liggende station voor maar de buren hoeven niet mee op te staan.

Tegen vier uur is de taxi gevuld. Sandra is klaar wakker en Sloefie is alweer in slaap gevallen. En dus wordt het bollen naar Zaventem. Voor een keer zijn wij wakker voor onze overburen. De vroegmarkt is pas binnen een uurtje. Ook op de A12 is het uitgestorven, het is nog te vroeg om van de Carré terug te keren waarschijnlijk. Als de ring al wat drukker is, dan komt de verrassing na de afrit van de luchthaven. FILE!!! Wel meer dan duizend wielen.

Nadeel van de vroege vlucht naar Amsterdam is dat je quasi op het zelfde moment vertrekt als vele charters naar de warmte. En dus is het aanschuiven over zo’n anderhalve kilometer. En bijna niemand wil in de parking staan. En dus kan Sandra ook naar haar verse Starbucks koffie fluiten, want de politie jaagt auto’s met lege koffers weg. Een laatste knuffel en dan wordt het zoeken naar de dames van KLM en Delta. Rij 7A moeten we zijn. Maar helaas, geen menselijk contact toegelaten. Wie in economie zit, moet zich behelpen met een instapcomputer. En die verslikt zich in mijn ticketten. Die zijn namelijk van Delta maar in werkelijkheid zijn de vluchten door KLM. Bij de ene vindt ie de vluchten niet, bij de andere de reservering. Maar geen paniek, de weggesaneerde dames staan nu naast de instapcomputers en uiteindelijk lukt het wel. De bagage mag nog altijd door mensen afgehandeld worden. Net 20 kilo, dus nog plaats voor 5 pond souvenirs.

Nu alles klaar is, is er tijd voor een eerste voorbereiding op 3 weken Amerika ... een Starbucks koffie natuurlijk. We hebben nog alle tijd, dus we kunnen die eerst wat laten afkoelen.

Na een tijdje is de koffie koud en op, het begint dan toch te kriebelen. Op naar de security. Dat wordt weer een verkleedpartij. Voor doorgang B staat een ellenlange file mensen aan te schuiven. Gelukkig is die niet voor mij. A is voor Schengenlanden, B voor de rest van de –charter– wereld. De politiecontrole is hier ook al weggesaneerd. Enkel een boardingpass is nodig om door te gaan.

Voor de verandering ben ik van de eerste keer door de security geraakt. Mijn fotorugzak gaat wel een paar keer heen en weer door het röntgenapparaat. Teveel metaal op een hoopje.

Nu is het nog een kwartiertje wachten tot het boarden. En er zijn nogal wat kandidaten om mee te vliegen. Dat wordt een vol busje naar Amsterdam.

Netjes op tijd mogen de mensen van business class als eerste door de slurf naar het Fokker. Dan de priorityclub. De mevrouw aan de toegang controleert streng, even wachten dus alvorens we meeglippen.

De vlucht naar Amsterdam staat in feite langer op de grond dan dat je effectief vliegt. Een kort dutje en we landen midden tussen de koeien op Schiphol. Niet dat we ons moeten haasten. De Cityhoppers laden hun passagiers af midden op de tarmac. Maar er is het een en het ander misgelopen. Op de parkeerplaats van het vliegtuig staat een verloren roltrap verkeerd geparkeerd. Even geduld beste mensen. Na vijf minuutjes kunnen we eindelijk parkeren maar dan ... is er iets fout met de bus. Die is er niet. Verkeerd besteld? De persoon naast mij begint zenuwachtig te worden want ze heeft maar een uurtje om over te stappen. Niets aan te doen. Busje komt zo.

Perfect op het verwachte uur staan we dan toch in de aankomsthal. Ik hoef me niet te haasten want de vlucht naar Calgary begint pas binnen 4 uur in te schepen. We hebben genoeg tijd om bijv. het Rijksmuseum te bezoeken of het Holland Casino of het Bolswinkeltje of ... Maar eerst is het tijd voor het ontbijt. En omdat we toch 3 weken naar Amerika gaan ... neen geen Starbucks maar een McDonals ontbijt. Een Bacon en Egg McMuffin en croissant en hete koffie. Oeramerikaans.

Na dit viersterrenontbijt is het tijd om wat winkeltjes af te lopen. Veel kijkers, weinig kopers. Alhoewel, in de elektronicawinkel staat iemand toch een grote Apple portable te kopen. Ze bestaan dus toch, de kopers van taxfree computers.

Ik kruip met nog een koffie en een dik Duits magazine in een ruime zetel. Om me twee uur mee zoet te houden.

Mister Jaap Huppeldepup, please proceed immediately to gate 123. You are delaying the flight.

Elke twee tot drie minuten schalde dit bericht door de luidsprekers. Iemand was te laat bij de gate. En met een duivels Calvinistisch genoegen werd er aan toegevoegd: “Your luggage will be removed from the flight”. En naar je bagage kan je ook fluiten, met andere woorden.

Rond halftwaalf zou de boarding beginnen – ttz de security check – dus tegen elf uur begin ik aan de “lange” wandeling naar de gate. Daar heeft men net een vlucht van Delta afgehandeld. Tijd dus om nog wat Duits te verteren.

Na een tijdje komen er allerlei lichtblauwe dames en heren aan. Eindelijk. De check-in kan beginnen. Ik sta tussen een groepje Indonesiërs aan te schuiven voor de paspoortcontrole. Die worden er uitgehaald voor een bijkomende controle op visa, arbeidsvergunning enzovoort. Ik mag dadelijk door naar de uitkleedpartij. Alle metaal, computers, enz. moeten open en bloot op de tafel. Zelfs een zakdoek kan gevaarlijk zijn. Na een scan op lijfgeuren en andere chemische gevaren, kan ik door. Tussen mijn spullen vind ik een witte notebook terug. Een overijverige nieuweling had die al apart gelegd. Maar de eigenaar stond nog aan de andere kant van de scanner, niet echt veilig dus.

Gelukkig staan aan het einde van de tweede wachtkamer de deuren al open. Boarding zou dadelijk beginnen. Naar gewoonte eerst business class natuurlijk en mensen met rolstoel of kinderwagen. En dan mocht ook Priority club aanboord. Ik heb nog altijd een oude Silver kaart van Delta. De enkele dame aan de doorgang is een beetje overstelpt door de toestroom. En dus glippen we mee met de rest van de Frequent Flyer. Zo zijn we zeker dat we genoeg plaats hebben voor onze kleine fotorugzak.

Iedereen geraakt verbazend vlot aan boord. Alleen duurt het nog even omdat een aantal mensen hun aansluitende vlucht missen en dan moet je wachten tot het officieel vertrekuur natuurlijk.

De vlucht was er een van dertien in een dozijn. Goed nieuws. Delta kan eindelijk toch aan KLM melden dat ik een diabetesmaaltijd wens. Dat is de eerste keer in vijf vluchten. Jipie.

Calgary geeft ons dadelijk een selectie van het lokale weer: regen, zon, wind. Kies maar.

Na een lange wandeling rond de luchthaven, staan we eindelijk aan de immigratie. Ze apen hier wel een beetje de Amerikanen na. Maar de beambten zijn heel wat vriendelijker. En 1,2,3 kan ik op zoek naar de verhuurwagens.

Alamo heeft een probleempje. Ze hebben mijn wagen niet. Ik heb een kleine 4x4 besteld. Een IFAR. Een van de andere mensen maakt de opmerking dat ze die in Calgary al meer dan een jaar niet meer hebben. Dus wordt het een SFAR. Een Jeep Grand Cherokee. Klinkt tof. Zal ook wel wat meer verbruiken.

Dan blijft nu de laatste uitdaging: naar het hotel geraken. En dat gaat niet zo vlot want ongeveer alle wegen rondde luchthaven zijn opgebroken en de korte weg naar het hotel is gewoon weggegraven. Dat wordt heel wat kilometers rondrijden en een paar keer stoppen of we nog juist zijn. Mijn Tommeke begint wat oud te worden blijkbaar.

Nu vroeg gaan slapen. Morgen staat een lange rit naar de VS op het schema.