Waken in een vreemde kamer doet altijd wat raar aan. Je weet niet waar en hoeveel katten of honden er in de buurt zijn. Of dat het getik dat je hoort van een bom is, een wekker of een warmwaterleiding die op barsten staat. Stresserend voor de waker van wacht. Maar och, straks is het verlof.
Om vijf uur sprong de tv op met beelden van allerlei groenten. Ik had mijn oren gespitst maar niets bewoog. Vijf minuten later begon Vangelis aan zijn The City. Alarm afgeblazen. Dat waren dus de wekkers van de baasjes.
Echt gehaast leken die nochtans niet. We moesten wel om zes uur in de vertrekhal staan. Niet ver, maar toch. Maar je weet hoe dat gaat met bazen. Eerst willen ze niet luisteren en wanneer de catastrofe nabij is, is het de schuld van het voetvolk.
Maar kom om vijf voor zes stonden we aan de balie van het hotel om onze sleutel,af te geven.
Om een voor zes liepen we door de witte tentjes waar tot voor kort elk stukje bagage werd gecontroleerd voor je de vertrekhal binnen mocht.
Om zes uur stipt stonden we bij de groep van mijnheer Didier.
Just inTime.
En we waren niet de laatste.
Het zou nogal erg geweest zijn. We moesten maar honderd meter lopen.
Checking in, checking up
Nu we er allemaal waren, konden we in de eerste rei van de dag gaan staan. Euh, ik bedoel rij.
Mijnheer Didier had voor elk van ons al een ticket afgedrukt. Dus moesten we enkel nog onze grote valiezen afgeven en de kleine laten meten en wegen. Voor Sloefie en mij een stresserend moment, want wij reizen mee als verstekeling en wie weet wat er met ons gebeurt als we gesnapt worden. Opgesloten in het hok van de verloren zaken? Levenslang vliegverbod? Verbannen naar het speelgoedmuseum in Mechelen?
Enfin. Geen reden tot paniek. Mijn zak werd niet bekeken en die van Sloefie kreeg een geel lintje. Dat betekende dat KLM graag had dat de koffer in het ruim meeging maar Sandra was het daar niet mee eens. Officieel voor de fotoapparatuur maar wij weten allemaal wel beter.
Wanneer iedereen zijn bagage kwijt was konden we vertrekken naar de paspoort en bagagecontrole. Alweer een stresserend moment voor pluchen verstekelingen want in tegenstelling tot andere honden en katten krijgen wij geen paspoort. Daarom dat we verstekelingen heten.
Maar alles is geautomatiseerd. En binnen Europa reis je zonder paspoort. Bij de bagagecontrole had Sloefie wel prijs. Narcoticacontrole. Maar Sloefie werd niet gevonden. Oef.
En dan mochten we door naar de taxfree, niks gekocht trouwens. En dan zo naar het ontbijt. Eindelijk. Want we liepen nu toch al bijna twee uur op onze pootjes. Er was lekker veel keuze. En rust. Samen met mijn baasje zijn we ook nog wat groene briefjes gaan halen uit de muur. Blijkbaar hebben ze in Zuid-Amerika liever dollars dan peso's. Die blijven langer hun waarde behouden.
Maar aan de rust kwam een einde. Tijd om naar de gate te gaan waar hopelijk een shittyhopper staat te wachten. Want ondertussen was het vreselijke woord gevallen. Staking. En voor een keer niet hier in België, waar het een nationale sport is, maar in Nederland. De lange-afstand mensen bij KLM zijn boos op hun bazen. Misschien hebben we daardoor wat meer tijd om door Schiphol straks te crossen.
Een dom blondje I
Onze grote leider had het goed getimed. We kwamen net aan de gate wanneer de eerste passagiers door de gate mochten. We hebben dus snel mee aangeschoven. Om voldoende plaats voor de bagage en voor ons te hebben.
En dan wou Sandra eens voor dom blondje spelen. Altijd gevaarlijk, zoals jullie wel al zullen weten. Toen we bijna aan onze plaatsen waren (rij 12), vroeg ze hardop of we rij 11 hadden. Ja, op de volgende vlucht, niet nu. Ze wist wel beter. Maar rij 11 waren aan de nooduitgang, met extra beenruimte. Een niet te versmaden voordeel. En van de lieven KLM mevrouw mochten we daar zitten. Jippie. 1-0 voor het blondje.
Een snelle hop
De vlucht Brussel-Amsterdam is een van de kortste van KLM. Er was dan ook niet veel te vertellen. Na een minuutje zaten we al in de wolken. En dan zie je niets. Enkel boven Rotterdam klaarde het op. Alsjemenou dat is een grote haven. Daarbij vergeleken is Antwerpen een ... parking.
De piloot begon plots heel traag en laag te vliegen. Net boven de windmolens, koeien en verkeersborden. We moesten onze pootjes opheffen om er niet tegenaan te botsen. BOINK.
BOINK. Geland. Spijtig genoeg op de meest verafgelegen landingsbaan. We moesten nog meer dan tien minuten taxien om aan de parking voor de kleine vliegtuigen te komen. En daar stond maar een bus. Oei oei nog meer wachten dus. Zoals ik wel verwachte zaten mijn baasjes als een van de eerste op de bus maar niet iedereen was zo snel en dus moesten we wachten op de mensen die achteraan zaten en dus met een tweede busje moesten komen. Jaren geleden stond busje komt zo in de top vijf. Jaren geleden.
Maar genoeg geklaagd. We stonden uiteindelijk in hal C en we moesten naar hal E. In mijn hondelogica een korte wandeling. Maar ik had me misrekend. Aan hal D liep een grote grens. De grens van Europa. Aan de ene kant bange burgers, aan de andere kant de rest van de wereld. Dat is nu eenmaal wat grenzen doen vandaag.
En grenzen, dat zijn altijd uitdagingen voor ons huisdieren. Want de controles zijn gemaakt voor mensen en niet voor ons. Erger nog. Hier moet je een echte paspoort hebben en die krijgen wij niet. Dus werd het tijd om terug onder te duiken. Niet om Europa binnen te geraken maar naar buiten.
Maar de grens was geautomatiseerd. Dus was het veel makkelijker geworden. Want computers doen enkel wat ze verteld wordt en zoeken naar pluchen verstekelingen staat daar niet bij. En dus konden we allemaal door. Jippie het verlof kon eindelijk beginnen.
Een dom blondje II of ook het is niet alles zilver wat blinkt
Na nog een fikse wandeling kwamen we in hal E gate 9.
Oei oei oei. Alsjemenou, Wat een file. Wel meer dan duizend wiele. Zo gaat het liedje van lang geleden. Duizend wielen waren er niet maar er stonden wel meer dan honderd mensen voor ons aan te schuiven. En dat waren mijn baasjes duidelijk niet gewoon.
En dus ging Sandra op verkenning. Aan een gate heb je meestal drie verschillende doorgangen. De eerste dient voor mensen die slecht te been zijn of met kleine kinderen en cosymaxis moeten sleuren, een tweede dient voor wie dure tickets heeft gekocht of veel vliegt en zo veel puntjes spaart. Wij stonden aan te schuiven voor de derde, de rest.
En dus komt blonde Sandra ten tonele. Of haar zilveren kaart van Delta, vriendjes van KLM, ook geldig was en of ze aan de korte rij mocht aanschuiven. Dat mocht. Wij allemaal blij.
En ik mocht ook mee. Want, lang lang geleden, toen de dieren nog spraken en ik nog niet op reis mee mocht, had mijn baas ook een zilveren kaart, in 2009. De geldigheidsdatum van de kaart is een beetje slecht leesbaar.
En zo mochten wij al die wachtende mensen inhalen en stonden we plots op de tiende plaats voor het vliegtuig. Slim hè! Hopelijk lukt het volgende maand ook naar Boston.
Na een kwartiertje kwamen onze medepassagiers ook aan boord. Een beetje blond en dom zijn had ons alweer wat wachten uitgespaard.
Wegens technische problemen wordt de blog hier onderbroken.
(1) ik schrijf dit stukje in een tijdzone die zes uur later is dan België. Jullie mogen dus zelf kiezen wat de aanspreking wordt.. lief van mij hè?
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten