Sorry voor de onderbreking van blog 3 maar ik kon kiezen tussen verder schrijven en achterblijven in de jungle of meekomen en een halve dag-blog te publiceren.
Ik weet dat jullie lezertjes snakken naar meer verhalen en dus heb ik maar voor de makkelijkste oplossing gekozen.
Hihi.
En zo bleven jullie ook op een halve honger zitten.
Dat houdt jullie scherp. Zeggen ze in de blogschrijverscursus voor gevorderden.
We waren dus op weg naar Brazilië. Maar aangespoeld in het huis van een Zwitser. Na een snelle lunch met prachtig zicht op de Rio Napo, waren we klaar voor onze eerste wandeling in de jungle.
Staff, we kennen zijn echte naam niet maar dat stond achteraan op zijn T-shirt, begeleide ons naar de bootjes waarmee we toegekomen waren. Na wat gemor en gegil ... gemor over de plaats op de boot, gegil wanneer iemand te snel bewoog waardoor de kano leek om te slaan ... waren we allemaal klaar voor de jungle.
Na een tien minuten varen landden de twee kano's op een modderige oever. Dankzij Staff en co geraakte iedereen op de twee meter hoge oever. Vandaar liepen we tussen dichte struiken onder hoge bomen. Je hoorde geritsel, gefluit, gezang (van Herman de vogelaar?). Kortom het jachtinstinct van broer en ik draaide overuren.
Stress.
Stress.
Maar gelukkig niet voor lang. Want we bleven redelijk dicht bij de rivier. En zo passeerden we aan een groep meisjes en jonge vrouwen die de was aan het doen waren in de rivier. Niet echt proper water, eerder bruine modder.
En zo kwamen we aan een kleine nederzetting van originele indianen.
Eerst kregen we wat uitleg over de tuin. En over het pendant van de patat, de yuca. Neen, geen woestijncactus maar een tropische plant die net als de aardappel ook grote knollen aan zijn wortel krijgt. Xxl frietpatat leek het wel.
Dan ging het verder naar de huisjes waar we een demonstratie kregen van de bereiding van yuca. Het leek wel een beetje op het bereiden van maniok in Afrika. Niet dat ik dat al gezien heb in het echt, ik mocht niet mee naar Afrika. Maar ik heb het wel op National Geographic gezien.
We kregen ook nog uitleg over hun manier van doen, hoe ze hun huizen bouwen, hoe de jungle hun supermercado is (Delhaize). Enz.
Dan mochten we leren jagen op apen met blaaspijpen. We zouden rap verhongeren moesten we zo overleven.
En tenslotte was er het winkeltje. Hmmm. Mijnheer Didier kocht zich een flesje drakenbloed en dat kwam achteraf niet goed. Drakenbloed is een wondermiddel. Het is goed tegen muggenbeten, jaagt muggen weg, geneest maagzweren. Ideaal. Maar als je te hard nijpt, dan spuit het overal naar toe en lijkt het alsof je een varken in je kamer hebt gekeeld, nietwaar mijnheer Didier?
We gingen langs een modderig wegje terug en terwijl we probeerden om in de kano's te klauteren, zagen we de originele indianen een beetje verder in een kano stappen richting stad. Het werk zat er op.
We voelden ons wat bekocht.
Daarna volgde nog een bezoek aan een ambachtelijke pottenbakkerij maar het vorige avontuur had toch de sfeer verpest. We kochten niets.
Tenslotte wandelden we langs de straat (!) terug. Bleek er gewoon een weg langs de rivier te lopen. Zo hard zaten we niet in de jungle dus.
Ziezo
Tot volgende keer
Want ik moet nu op wandeling vertrekken.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten