We moesten vandaag weer wat vroeg op. Niet werkendag vroeg maar toch vroeg.
Want we bleven maar een nacht in het spookhotel. Niet dat het niet leuk was in het hotel maar we moesten nog verder naar het zuiden rijden.
En we hadden gisteren een stukje van het duivel programma niet gedaan, met een kabelbakje de Rio Panaza oversteken.
En dus moesten we zorgen dat de valiesjes op tijd klaar waren en dan pas konden we de ronde buikjes vullen.
Je leest het goed. Ronde buikjes. De laatste dagen werden we nogal verwend, ook met tussenstops met eetgelegenheid (officieel heet dat proeven). En dus staan de hemdjes en t-shirts alweer wat strakker.
Maar genoeg over eten gesproken, we gingen dus eerst een stukje van gisteren doen.
Ah Neen. Toch niet. Andres was van gedacht veranderd. Eerst stadsbesoek.
We bezochten in Baños eerst het centrale plein met de kathedraal. Die is gekend voor zijn miraculeus Mariabeeld. Baños is verschillende keren geheel of gedeeltelijk verwoest door de lava van de nabijgelegen vulkaan. Bij een van de vorige uitbarstingen was de stad volledig verwoest, behalve het altaar met het Mariabeeld.
Mariabeelden. Niet te onderschatten superhelden.
Daarna liepen we nog door wat andere straatjes. In een ervan was er een winkel van versgemaakt snoepgoed. Daar kregen we een demonstratie van "warme rek" ook gekend als babbelut. Dat werd keer op keer getrokken en geslagen rond een pin tot een homogene kleur. Mijn baasje moest natuurlijk een paar stukjes kopen voor verder op de reis wanneer we terug in de hoogte klimmen.
Nadien was het eindelijk tijd voor onze laatste afspraak met de duivel.
We reden terug langs de weg van gisteren tot waar er een lange dikke kabel was gespannen over de rivier. Met zessen mochten we in een bakje. Een oude vrachtwagendiesel trok ons dan tot over de rivier honderd meter onder ons. Ik was niet bang hoor. Ik heb vertrouwen in techniek. Ook in Zuid-Amerikaanse.
Nadat iedereen eens boven de Rio had gebungeld was het tijd om naar onze volgende bestemming te rijden, Riobamba, letterlijk plaats aan de rivier.
Dat ging alweer verschillende uren duren. En zo kon ik alweer mijn gemiste slaap door het blogschrijven inhalen.
Pfff. Het leven van een schrijver is hard. En applaus wordt zeker geapprecieerd
Uiteindelijk waren ergens na twee uur in ons hotel. Een late lunch alweer. En niet iedereen was er echt blij mee zo te horen.
Na enige chaos aan de receptie had iedereen zijn kamer gekregen. Wij hadden een kamer voor gehandicapten gekregen met een extra bed voor de hondjes. Een groot bed.
Maar niet voor lang.
Want aan de ene kant van de kamer was de achteringang van het hotel en aan de andere kant de keukeningang. En daar was mijn baasje niet blij.
En dus verhuisden we naar een kamer op de eerste verdieping. Kleiner maar stiller.
We waren trouwens net op tijd met ons verzoek. Want tien minuten later vielen de Duitsers het hotel binnen. En ...
Es gibt Probleme...
Na een korte break waren we klaar om ook riobamba te verkennen.
Eerst naar de officiële gebouwen, daarna door de straatjes tot aan het monument van de revolutie en de Argentijnse steun erbij. Onderweg konden we ook nog eens proeven van versgebakken slokdarm. Deed een beetje denken aan octopus.
En dan was het alweer tijd voor het avondeten. De portie was voor mij alweer veel te,groot en de chocoladecake was er teveel aan.
Onder het eten was iedereen benieuwd of de nieuwe Amerikaanse president een hij of zij zou worden. Jullie kennen ondertussen al het resultaat.
Terwijl Hilary aan het achtervolgen was, viel ik in sleep met mijn hoofd op het blogklavier.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten