Een vlucht van dertien in een dozijn
Over de vlucht kan ik niet zoveel vertellen. Ik ben in mijn slaapzak blijven slapen. Mijn baasjes waren veilig en ik kon wat slaap inhalen.
De baasjes hebben veel film gekeken, wat geslapen, wat gegeten. Sloefie is al vergeten wat hij gedaan heeft, de oude dag, net wat u zegt. Voor de rest heeft iedereen veel dorst geleden. Want water kreeg je maar met mondjesmaat en de lucht was zo droog en warm dat je alles een-twee-drie terug uitzweette.
Voor de rest was de vlucht een uit de dertien of hoe zeg je dat. Halverwege de oceaan zocht men dringend een dokter en ook werd nog eens verteld dat je niet mocht roken, ook geen Chinese sigaretten, zeker geen Chinese. En dat werd nog eens extra herhaald in het chinees.
En de buurvrouw van Sandra, die had liever de schouder van Sandra als kussen dan dat van KLM.
En uiteindelijk klokslag 16 uur stonden we terug op de grond. Op 3000 meter hoogte. UIO. de luchthaven van Quito.
We waren klaar. Voor de douane, de paspoortcontrole en de reis. Alleen op het effect van de hoogte hadden we geen controle.
Benvenidos en Ecuador
Hier geen voorkeursbehandeling voor ons. Iedereen schuift aan in een lange rij. De mevrouw van de immigratie spreekt graag Frans want België daar spreekt men Frans. En we zijn welkom.
Aan de bagageband draaien er al enkele Go for Cruise valiezen rond. Omdat we als eerste door zijn halen we ze allemaal van de band. We zijn de eerste en de jongste. Hihi.
En dan loopt het mis. Sandra wil naar buiten met twee valiezen. Maar er staat maar een op het papiertje. Dus moet mijn baasje haar komen redden. Ach.
En buiten staat een delegatie ons op te wachten. Nog een Sandra. En een Andres en een Pony. De eerste is de baas op de bureau, de tweede zegt waar we naartoe gaan en de derde moet er ons effectief brengen.
En dus kunnen we op weg naar Potatotown op 3200 meter hoogte. Kuch kuch. Via een pas van 4100 meter. Kuch kuch. We zullen maar wat extra drinken en pillen pakken.
Bovenop de pas hebben we geluk. Er zijn geen wolken en we krijgen onze eerste besneeuwde vulkaan te zien. Die zorgt in het hotel trouwens voor het warm water.
Om acht uur krijgen we onze laatste maaltijd, patattensoep, vlees of kip en cacaotaart. En dan is het tijd voor bed. Want we zijn ondertussen bijna 24 uur op de pootjes. En daar word je moe van of is het van de hoogte?
Dag lieve lezertjes,
Tot schrijfs
Groote Broer
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten