Dag 13 : Isla Floreana

Dag allemaal,

Hier zijn we alweer.

Na een korte nacht. Want van al dat rollen, kon ik niet echt goed slapen. 

Mijn baasjes sliepen al iets rustiger dan de vorige nacht maar te zien aan hun oogjes toch ook nog niet denderend. 

Brrr. Ik ben geen zoutwaterwaakhond. 

Om acht uur moesten we klaar staan voor de eerste wandeling van de dag. Het ging een natte zijn (de landing) en een makkelijke. 

Floreana was het eerste bewoonde eiland van Galapagos maar vanmorgen gingen we daar niets van merken. Dat was voor vannamiddag. 

De landing was blijkbaar heel makkelijk. Het was nog geen hoogwater en er was genoeg plaats op het strand. Vanaf het strand liep een gemakkelijk pad de heuvels in. In de verte zagen we een klein meer liggen. Dat kreeg trouwens zijn water niet van een beekje of zo maar het was zeewater dat onder het strand door spleten in de lava tot in het meertje kwam.

Voor de meeste dieren is dat soort van water niet gezond want het is of te zout of niet zout genoeg. Het is brak. (Ik heb goed opgelet hé.). Maar sommige soorten van garnalen en zo houden wel van dit soort water. Of ze roze zijn of niet konden we niet zien. Maar de vogels die de garnalen opeten, die zijn wel roze. Het zijn flamingo's. 

En vandaag zaten er in totaal een achttal in het water. Net als de struisvogels met hun kop onder water. Om de garnaaltjes uit het water op te zuigen. 

Na een tijdje gingen we voort naar een heel mooi strand. Daar moesten we wel voorzichtig lopen want dit strand was een kraamkliniek, voor kleine zeeschildpadden, of wat dacht je. 

En niet alleen voor schildpadjes. 

Halverwege het strand liep er een rug van lava naar de zee toe. 

Ook hier moesten we oppassen. Voor onze eigen pootjes maar ook voor de krabben die hier hun woonplaats hadden. 

Er waren rode en zwarte krabben. En dat waren geen twee verschillende soorten, maar gewoon verschillende generaties. Jonge krabben zijn zwart, dat geeft hun goede camouflage tussen de zwarte lavastenen. De oudere krabben zijn rood. En ze worden rood op de zelfde manier als de flamingo's, door het eten van kleine garnaaltjes met veel caroteen, de zelfde stof die wortelen rood maakt. 

Voila professor Groote Broer geeft les in dierkunde. Hihi. 

Trouwens nog een weetje, flamingo's zijn in feite witte vogels, die roze worden door ... (wie dit niet juist invult wordt verbannen naar een café zonder bier) 

Na nog een fotoshoot en wat pootjebaden was het tijd om terug te gaan naar de landingsplaats. Maar eerst wandelden we nog naar de rand van het meertje in de hoop nog wat extra flamingo's te zien en van dichterbij. 

En dan was het tijd om terug te keren want er was nog een tweede activiteit gepland voor de voormiddag. En we moesten zorgen dat we bij de eerste groepen waren die terugkeerden.

Activiteit twee was voor de ervaren snorkelaars. Snorkelen in diep water. Allez zo diep was het water nu ook weer niet maar belangrijk was wel dat er geen vaste grond was om je klaar te maken. Je moest van de zodiak rechtstreeks in het water springen met je masker en snorkel aan.

De eerste minuut snorkelen was wel paniekeren voor Sandra. Want in plaats van licht en lucht te krijgen zag ze niets door haar masker en kwam er enkel water binnen langs de snorkel. En dat is niet prettig als je geen grond onder de voeten hebt. Maar na een paar pogingen was alles dan toch in orde. 

Ik was er niet bij maar blijkbaar waren er veel mooie visjes te zien en een eenzame pinguïn die voorbijschoot. Maar om alles te weten zal ik blijkbaar de videootjes moeten bekijken. En dat liefste lezers en lezeressen is voor de koude wintermaanden in België. Allez toch als mijn baasjes wat snel doorwerken. Want ik wacht nog altijd op de foto's van de luipaarden in de Serengeti. Hint, hint. 

Na een uurtje was het spel uit en was iedereen terug aan boord. Tijd voor een snel lunchke op het achterdek waar hamburgers en frieten te krijgen waren. Allez frituur celebrity op zijn best. 

Het uitje in de namiddag was heel wat makkelijker. Na een natte landing op de piek van hoogtij (morgen was het super-supermaan), moesten we op de uiterste rand van het een zwart strand naar een wegje landinwaarts schuifelen. 

Wegje?

Inderdaad. Een wegje, ooit geweest. 

We waren in Post Office Bay.

Lang, lang geleden. Toen er nog veel walvissen waren. En dus ook veel walvisjagers. Toen Galapagos nog niet van Ecuador was, stond er ongeveer op deze plaats al een grote ton. Daar konden walvisvaarders hun berichten achterlaten in de hoop dat een andere visser passeerde op weg naar huis en zo de berichten zou meenemen en in Europa bezorgen. 

Er staat nog altijd een ton. En je kan er een kaartje achterlaten. En je kan er een kaartje meenemen om te bezorgen. Maar nu zijn het enkel kattebelletjes van toeristen.

Nu heb ik wel uitgelegd waarom de baai Post Office Bay noemt, maar nog niet waarom er een soort weg liep. 

Ahum. Hier komt het. Floreana was dus het oudste bewoonde eiland. En er wonen nog altijd mensen maar aan de andere kant van het eiland. Daar is het iets minder droog. Tot in de jaren zeventig was er hier in de baai een kleine visinblikfabriek (hel hoe vertaal je fish cannery in het Nederlands? Antwoorden naar Grootebroer.dehond@gmail.com). Die was begin jaren 1800 opgericht door een Duitse familie die nog altijd trouwens op het eiland woont. 

Dat was wel onze kortste wandeling, driehonderd meter heen en terug. En dan mochten we terug naar de kaas en wijnavond. Njam, Njam. 

En ondertussen kregen we ook de briefing. Zoals gewoonlijk moesten we om acht al op de zodiak zitten. Niets nieuws daar. Wel dat we heel goeie schoenen moesten aandoen, want we gingen op lava lopen in de ochtend. 

En dan was het tijd voor het diner. Met een persoon minder aan tafel want de tourista had toegeslagen. Ik durfde niet vragen wat dat was, want ik was er weel wat bang voor. Maar in een paar dagen zou ik er alles van weten (en ruiken). 

Hasta la vista mañana. 

I'll be back

Groote Broer