Dag 8 : vulkaan in het water

Vandaag was het drug verhuisdag.

Dat is niet zo fijn voor ons hondjes. Want dan vliegt er vanalles door de kamer voor alles weer veilig op zijn plaats in valies of tas zit. 

Wij hondjes gaan dan veilig ver weg zitten maar toch niet te ver kwestie dat we niet vergeten worden. 

Want dat overleeft Sandra niet. 

Verhuizen dus. Weg van Riobamba. 

We Go North. 

Vandaag stond de eerste grote vulkaan op het programma, de Cotopaxi, letterlijk de hals van vuur. Een grote vulkaan, rond de 5500 meter hoog, die nog tot begin dit jaar regelmatig as en rook uitspuwde. Maar het is veilig blijkbaar, ook voor toeristen, zelfs als ze wat ademhalingsproblemen hebben. 

We zullen zien zie de uil.

Maar eerst moeten we er nog geraken natuurlijk.

We namen een bekende weg, de Panamericana, de weg die van Alaska tot in Vuurland loopt. In Ecuador is dit de ruggengraat van het verkeer. En lekker comfortabel. 

Net buiten Riobamba zijn we nog efkes gestopt. Niet voor een boompje maar om te proberen om een foto nog te nemen van de locale vulkaan, Chimborazo. Maar de weinige wolken die er waren hingen allemaal rond de top en dus hebben we maar halve foto's kunnen nemen. 

En dan gingen we voort. 

Naar het noorden. 

Maar dat was te simpel voor Andres. 

Plots draaiden we van de weg af om te stoppen in een stadje dat gekend is voor... ijskreem.

Njam, njam. Slobber. Slik. Mmmm. Lekker. 

Sandra en ik kozen voor cocossmaak, ter plaatse gemaakt.

Njma, njam.

Alhoewel, ik heb ze toch liever een beetje zachter maar met het zonnetje smolt de ijskreem redelijk snel.

Jippie, geen vlekken gemaakt. 

En dan bolden we verder of de panamericana. 

Spijtig genoeg volgende het zonnetje ons niet. 

En naarmate we dichter bij de vulkaan kwamen, werden de wolken donkerder en donkerder. 

Dat komt niet goed zei ik tegen broer. We bleven beter in de grote rugzak. Dat zweette wel wat maar je bleef tenminste droog. Redelijk droog.

En dan waren we er. Een monumentale Ingangspoort een beetje afgekeken van de Amerikaanse die ik vorig jaren gezien had. Maar dan groter en opzichtiger. Zuid-Amerikanen hé!

En dan gingen we verder naar de lava-asvelden. Sommigen waren vana begin dit jaar. 

Brrr. Ik mocht er niet aan denken wat we zouden moeten doen als de vulkaan boos wordt. Maar ja, dat is een taak voor Groote Broer,  Iet voor mij, Hihi. 

Boink, rammelderammel.

De asfalt was weg. 

Omdat de weg regelmatig kapot gaat door nieuwe lava, wordt de rest van de weg als een assenpiste gelaten, en dan rammelt ons busje hard. 

Dus rammelderammel. 

En zo kwamen we tot aan een klein meertje. Dat ligt op het oorspronkelijke Inca-pad. En in dit meer moesten de Inca!s zich wassen als ze naar de hoofdstad quito trokken. 

Wij gingen langs het meertje rondlopen op zoek naar wild. 

Om te fotograferen natuurlijk. 

Hier was veel te weinig zuurstof op jacht te gaan. 

Maar het begon te donderen toen we uit het busje kwamen en de rest van de groep wou niet wachten op wildfotografen, dus gingen we maar tot aan het halfweghuisje. We hebben door vogels gezien en kornijntjes en sporen van herten en vossen en zo (de kaka). 

En dan was het tijd om terug te lopen want de donder was terug en de regen volgden zijn spoor. En de vulkaan was verborgen in de mist. 

Vulkaan in het water gevallen dus. 

De moedige wandelaars kwamen met een nat pak of kawee-tje terug in de bus. 

En dan hotsten en botsten we verder tot net buiten het park tot aan een atypische hostel, quasi ontvoerde uit de Zwitserse of Oostenrijkse Alpen. Tijd voor lunch. Kippenfilet (typisch) met afzonderlijke champignonsaus (atypisch want eerste keer dat we saus kregen bij vlees). 

Het restaurant was bekend voor zijn prachtig zicht op de cotopaxi vulkaan. Maar door de laaghangende wolken was het zicht heel beperkt en dus ook redelijk nul. Donderdag werd dus eerder een pechdag.

Na de lunch hotsten en botsten we verder terug naar de hoofdingang en richting de volgende vulkaan.

Slapen en eten gingen we bij Mama Hilda, aan de voet van alweer een andere vulkaan, maar een gevaarlijke want onder zijn kratermeer rommelde het ook.

Maar dat is een verhaal voor een andere dag.