Dag 5 : van de tropen in de subtropen,

Waf waf waf waf. 

Dag lieve lezertjes, ik ben terug. 

Mijn grote broer heeft al zes stukjes mogen schrijven. Dus is het hoog tijd dat ik eindelijk terug  wat verhalen kom vertellen.

Mijn baasjes waren heel moe na hun zwempartij. Maar ze moesten wel eerst nog de valiezen klaarmaken voor de volgende dag. Ja het was gedaan met kanovaren. Vanaf nu enkel nog met het busje rondtoeren. 

Vandaag hebben we een lange rit voor de boeg. Ik ga weer veel kunnen rusten. Maar al te hard rusten mag ik niet want op het einde van de rit wacht ons nog de waterval van de duivel. 

Waf waf. Ik ben niet bang van de duivel. Als ik hem zie dan bijt ik hem in zijn dikke poep.

Maar ik ga de clou van de dag nog niet verklappen. 

In tegenstelling tot mijn grote broer kan ik heel gerust slapen 's nachts. Hihi. Ik heb geen last van apen of tijgers of krijsende vogels in de bomen. Ik slaap daar helemaal door. Naar het schijnt was het trouwens heel wat rustiger vannacht. Hihi. 

Omdat er gisteren al gestresst was voor de valiezen konden mijn baasjes vanmorgen wat langer uitslapen. Mijn grote broer daarentegen was al vroeg op de iPad van zijn baasje aan het tokkelen want hij zat wat achter met de blogs. 

En ik bleef in vakantiestemming. Hihi. Laat broer maar werken en waken. Ik ben de speelvogel. 

Eerst heb ik wel geholpen met het buitenzetten van de valiezen. Allez, raad gegeven hoe mijn baasjes dat het best konden doen. Daarna ben ik mee op ontbijt vertrokken. Het was daar bijna of we in België waren. Er was een tweede groep toeristen laat toegekomen en die waren allemaal uit ... Vlaanderen. Het was wel een beetje vechten om de lekkerste stukjes van de ontbijttafel te pakken te krijgen want de Zwitserse koks hadden toch de Belgische appetijt onderschat. 

Er vroeg ook iemand of er geen wafels waren. Om de vader van Nero te eren.

Dat snapte ik eerst niet. Nero is toch de hond van Carmen?

Maar dan legde steven me uit dat er nog een oudere Nero was, in de Gazet. En in tekenboekskes. Ik houd van tekenboekskes want dat leest veel makkelijker. They are great, zou Donald Trump zeggen. 

Na het ontbijt was het dan zover, tijd voor afscheid en de laatste rekening betalen. 

En dan gingen we de laatste keer de lange trap af, we deden onze zwemvesten aan en we klommen in de kano's. 

Bye bye Zwitsers Huis. Misschien tot later. 

Met een grote zwier draaiden de kano's de rivier op, maar oei, we gingen niet vooruit maar achteruit. Met veel gebrul en blauwe rook - opa Vic weet wel waarom - gingen we dan toch vooruit tegen de stroom in. Van op onze eerste plaats op de boot hadden we een heel mooi zicht. Een filmisch zicht. Elk moment leek het wel alsof er een pak helikopters over de boomtoppen zou scheren om de Vietcong aan te vallen. Want met al die bomen en groen en water leek het wel een scène uit Apocalyps Now of zo.

Ook al,waren we lichter geladen, toch konden we de eerste boot niet inhalen. Snif. Ik had toch zo graag gewonnen. 

Maar een keer aan land. Paniek. Al secoro. Of hou zeg je dat in het Spaans? Hilfe?

Houd de dief. 

Onze busje en onze bagage was verdwenen en ook onze chauffeur Pony. 

Dat moet een hele bende geweest zijn voor de busknapping. 

Maar de paniek was van korte duur. De arendsogen van Sandra hadden het busje iets verder zien staan. Mijn speurneus was blijkbaar weer wat kort of ik had niet ver genoeg gekeken. Hoe gaan die spreukwoorden alweer?

Na nog een beetje draaien en keren waren we klaar voor de busrit van de dag.

Om de eentonigheid een beetje te milderen begon onze gids Andres over politiek. (Tussen haakjes ik ben het niet eens met mijn broer, hij lijkt niet op Jack Sparrow. Die heeft meer en langer haar en zwarte ogen en een piratenhoed. Andres draagt een GFC petje, en GFC is geen piratenclubje hé.)

Nu al dat politiek gepraat deed mij in feite wel in slaap vallen. Net als mijn bazinnetje interesseert mij dat niet zo erg. Af en toe zorge pony voor wat opwinding door met schwung een bocht te pakken en met de spatborden de weg te kuisen of snel af te remmen voor een van de vele - slechte - verkeersremmers af te remmen. 

Met al dat gepraat waren we in een klein stadje aanbeland. Daar mochten de mensen allemaal een boompje opzoeken en dan ging Jack Euh Andres ons vergasten op enkele locale specialiteiten. 

Hij had ons al uitgelegd dat de jungleindianen grote bladeren gebruikten als een soort microgolfoven. In de stad gebruiken ze het om wat vis of vlees met groenten en yuca of patat samen te rollen en dan op een laag vuurtje te laten gaar sudderen.

Dit was lekker. 

Dan liet hij ons vier grooooote wormen zien. Brrr. Ik kroop dadelijk diep weg in mijn draagzakje. Ik was bang dat die mijn vulsel zouden willen opeten.

Maar het was dus voor mijn baasjes. 

De wormen gingen aan een spiesje en dan samen boven het vuur. Levend. Brrr. Barbaars. Maar blijkbaar wel lekker, Allez volgens wie het durfde te eten. Mijn baasjes hebben zelfs twee stukjes opgegeten. 

Dan gingen we terug op weg. 

Enkele stadjes verder stopten we nog bij een balsa-fabriekje. Daar werden allerlei vogels en heiligen uit heel licht balsahout gesneden en dan heel mooi geverfd. Misschien moet steven daar maar aan beginnen als hobby en Sandra het dan zoals hier in een winkeltje aan toeristen in UM City verkopen. Een goed plan al zeg ik het zelf. 

Aan de overkant van de straat was ook. Of een suikerrietfabriekje/winkeltje. Daar liet Andres ons verschillende soorten sterke drank proeven. Johny Walker, cointreau, ... maar bedrieg den boel ja. Het waren gerecycleerde flessen met daarin gefermenteerde suikers. De proevers vonden het lekker. Ik ook. 

En dan gingen we eindelijk op weg naar ons einddoel, de duivelswaterval. 

Ik kreeg wel al een beetje honger. 

Maar Andres liet ons eerst nog eens stoppen aan de rand van een afgrond waar de weg plots weg was, maaar het uitzicht heel mooi. En dan ook eens om de duivel te zien maar van heel ver, zodat hij ons geen pijn kon doen. 

En dan het verlossende nieuws. We gingen eerst naar het hotel voor lunch. Oef. Want ik maakte stilaan evenveel lawaai als een knorvarken. 

Wegens een knorrende maag wordt deze blog onderbroken. De schrijver is flauw gevallen - of vindt het belangrijker om mee aan de lunch te zitten.

De directie verontschuldigt zich voor eventuele ontwenningsverschijnselen of plots opkomende goesting naar iets lekkers. 

Hopelijk vervolgd.