Dag 14 : Isla Isabella

Hallo allemaal.

Het is Sloefie die vandaag de blog zal bijhouden. Na vier dagen hard werken door mijn broer is het nu terug mijn beurt. (Nota van de redactie: het waren er vijf maar omdat Sloefie maar vier pootjes heeft, is vier gewoon veel).
Poeh
Het was weer vroeg opstaan vandaag. Want het was alweer om 8 de boot in.

Wat zeg ik? Het is een groot geheim maar de kapitein foefelt met de tijd aan boord. Ha. En geen klein beetje.

Normaal is het in Galapagos elf uur wanneer het op het vasteland twaalf uur is.

Maar maar maar op de boot is het dan toch ook twaalf uur.

Dat mag niet hé?

Dat betekent dat we elke dag om zeven uur aan het varen zijn! Dat dat dat is ... slavendrijven. Maar ik mag niet te hard zagen of in het vervolg gaat mijn broer altijd mee.

Wat moesten we vandaag allemaal verhaspelen?

Wel mijn baasjes moesten voor de ochtend hun zwaarste schoenen aandoen. Want we gingen heel de ochtend enkel op lava lopen. En omdat dat pijn doet aan de schoenen heb je hele dikke zolen. Wij hebben dat natuurlijk niet nodig want wij laten ons dragen. Hihi, het is ook voor ons vakantie en dus hoeven we niet de pootjes vanonder ons pluchen lijf te lopen.

Het was wel een droge landing maar geen gemakkelijke. Want er ware korte nijdige golfjes in de baai waar we moesten uitstappen. Niet iedereen is zo vast te been als mijn baasje en het duurde dus wel eventjes.

Een keer aan land kregen we uitleg over de verschillende soorten lava. Ik zou die nog moeten kennen van mijn Cruise naar Hawaï, maar ik ben de meeste vergeten. Maar een ken ik wel nog, de a'a. En waarom weet ik dat nog? Wel als je daar op je blote pootjes op loopt, dan zeg je na een stap Auw Auw Auw. In Hawaï roepen ze dan a'a.

A'a is hete lava die heel snel afkoelt en daardoor heel scherp is en gemakkelijk afbreekt. En zo in je pootjes blijft zitten. Auw Auw Auw lava noem ik dat.

De andere lava koelt net veel langzamer af en is daardoor in verhouding redelijk glad. Maar daar ben ik de lange naam van vergeten. Snif. Ik wordt oud. Snif.

Maar genoeg encyclopedie, we waren vandaag aan Punta Moreno. En mijn baasjes stonden op a'a lava. Wanneer iedereen klaar was, gingen we op een rijtje het binnenland in. De lava was redelijk recent, maar een vierhonderd jaar oud. En hier en daar waren er gaten in de lava, tis te zeggen de lavastroom had niet alles bedekt maar er waren hier en daar plekjes waar bosjes waren blijven staan. Ik wou die wel eens proberen maar ik mocht niet van mijn baasje. Want ook mijn staart kan niet zo tegen a'a lava.

Na een honderd meter kwamen we op een gemakkelijker stuk lava. Hier waren er al wat vlakkere delen. Op de lava was niet zoveel leven te vinden. Dat zat eerder in de lucht en in de bosjes.

We wandelden verder tot aan een diep barst waar we allemaal moesten overspringen. Hier was de grond of oudere lava verzakt zodat de toplaag openbrak. Brr. De barst was op plaatsen wel tien meter diep. Vorige week was iemand zijn bril hier verloren. Hopeloos om hem terug te vinden. Ik hield mij goed vast aan de fotozak.

En zo kwamen we aan het doel van dit stukje van de wandeling. In de lava was een grote diepe poel ontstaan. En daar zaten krabben en visjes in. En soms zelfs een haai. Omdat de poel een smalle verbinding had naar de zee bij hoogwater, kon dat. Maar dat was niet de enige verbinding. De lavastroom heeft in feite veel scheuren en holle kamers waarlangs niet alleen water maar ook visjes en vissen kunnen zwemmen.

En nu ging onze gids het binnenland in. Auw Auw Auw. We gingen terug over a'a.

Ah. Er ging mij een licht op. De gids leidde ons naar een volgende poel. Die was zeker honderd meter van het strand maar hier was ook water in en er zwommen visjes in? Hoe kon dat? Wel de scheuren zitten niet alleen aan het einde van de lavastroom maar overal. En met geluk en toeval geraken de visjes dus redelijk ver. De verste poel die we bewandelden was zeker een kilometer landinwaarts en die was ook de grootste. Er zwommen eendjes in, en waterkiekens. Normaliter zit er ook eenzame flamingo maar die was blijkbaar ergens gaan shoppen of op verlof naar een van de andere flamingokolonies. Pech.

Ook pech voor twee wandelaars. Een was serieus gevallen op een van de plakken a'a, de andere (mama zand) moest door twee gidsen ondersteund worden. Maar ja, als je een suite hebt op het bovenste dek, dan is de All-in blijkbaar wel heel inclusief.

Op de weg terug liepen we alweer langs een overlevend bos, tien bomen dik misschien maar een kleine kilometer lang. Raar hé.

Mijn baasjes waren blijkbaar wel,wat traag door het foto's nemen want Orlando, een van de gidsen, jaagde hun een beetje voort.

Ja maar mijnheer de gids wij moeten wel tijd krijgen om in de fotozak te kruipen hé. Er zijn geen reddingsvesten in ons maat.

Veel reden om ons te haasten was er niet. Want, we stonden in de file...

Wat was er aan de hand? We waren geland met enige problemen ergens halfweg laag- en hoogwater. Maar nu was het wel degelijk hoogwater. En met de super-supermaan was dat nog een stuk hoger dan normaal. Tegelijkertijd waren er nijdige golfjes. En zo hadden de zodiak stuurmannen wel een serieus probleem om hun bootje tegen de kant te houden. En ook moesten ze opletten dat ze door de golven niet tegen de rotsen werden geslagen.

Brrr.

Van de spanning moest ik bijna een boompje opzoeken. Maar dan ging mijn staartje Auw Auw Auw doen. Dus heb ik alles maar opgehouden.

Eind goed, al goed. We raakten aan boord na tien minuten proberen - de eerste van de groep zat alleen in een zodiak die de stuurman niet onder controle kreeg. Wij in een andere.

Na de lunch en een slaapje was iedereen klaar voor de namiddag.

Mijn baasjes hadden geen zin op de lange "snelle" wandeling want "weinig kans om foto's te nemen". En dus werd het een korte wandeling. Natte landing. Gevolgd door snorkelen. Waar is mijn zwembroek?

De landing was niet zo makkelijk want door het springtij was er maar weinig plaats op het lavazandstrand. Meer nog, het strand was ook een kraamkliniek voor zeeschildpadden. Dus we moesten hard opletten waar we liepen. Niet dat iedereen dat deed. Sommige mensen waren hun oorapparaat vergeten aanzetten.

Wat was er speciaal aan deze baai? Net als in de ochtend kon het water onder een lavabrug doordringen zodat de bomen tot meerdere honderd meter toch water kregen. En daar vonden we landleguanen, landschildpadden, allerlei vogels en hier en daar skelet. Nee, niet van een verloren gelopen toerist.

Na een uurtje rondlopen kwamen we terug aan het strand.

Mijn baasje ging snorkelen in wat mij toch maar vuil water leek - ik had half gelijk - maar wij moesten mee met steven want we hadden geen snorkelpak in onze maat gekregen.

Awou awou awou. Ik wil visjes kunnen zien.

Na een uurtje was ook mijn baasje aan boord. Eerst had ze vooral vuil water gezien en daarna was ze verzeild geraakt tussen een bende zeeschildpadden.

Awou awou awou. Ik wil schildpadden kunnen zien.

De rest van de avond was routine.

Rusten op het achterdek.

Eten.

Gaan slapen.

Behalve mijn baasje. Die had besloten om kaartjes te kopiëren met foto's en backups te maken. En het ging niet echt vooruit. Tss, tss, tss. Mijn baasjes kunnen soms toch domme dingen doen.

Tot Morgen Allemaal!!!!!!!!!!!

Ik ben Sloefie, de bloggende hond