Dag 2 - Vancouver

Haloa vrienden,

Ah neen… we zitten niet in de warme oorden. Maar in wat koudere oorden : Canada.

Dus zal ik maar herbeginnen.

Hey there… How are you all doing folks…

Na de lange reis gisteren zou je verwachten dat de mensenvrienden wel wat zouden uitslapen.

Niet dus. 

Het licht ging om 3u al aan…

Gaan ze hier weer zot doen ?!

Ah oef.. ze gaan gewoon naar toilet denk ik.

Het lichtje werd terug uitgedaan.

Nog even slapen..

En hopla….

Om 4u en 5u vonden ze het weer nodig om ons uit onze hondeslaap te halen.

De baasjes konden wel terug in slaap dommelen, maar tja wij honden niet..

We hebben dan maar de aaaaaipad genomen en er wat zitten op smurfen.

We vonden een tof filmpje over een hondje dat de wijde wereld verkende.

Super interessant voor deze periode.

Om 7u ging dan de lawaaimaker af.. 

Baasje Sandra sprong uit het bed en in de douche.

Aha het is nu voor echt…

Doortje stond met een beetje tegenzit op, maar toen Mimi wat likjes gaf was alles vergeten.

Klaar voor beentjes en brokjes te eten gingen we samen naar beneden.

Daar zaten OMG(Oma Meter Grootmoeder) en Steven al klaar.

Na het lekker ontbijt wat het tijd voor onze kleine wandeling (een leuk boompje)

Toen we terug binnen kwamen we Didier, onze reisleider, tegen.

Didier, Is er al nieuws over die PCR Test ?

Neen.. van de andere 2 zijn de mails binnen maar van Sandra niets.

Didier had wel een mail gekregen “ingeval iemand positief is wat moet er gebeuren”.

Oei oei

Waar is de mail van Sandra?

En wat zouden de resultaten zijn?

Na een recreatieperiode was het tijd voor de uitstap.

We gingen met een gewone lijnbus…

Maar naar waar zouden we gaan?

Net toen we de hoek om stapten, kwam de bus er aan.

Wij hondjes mochten gratis mee dat was duidelijk.

Maar de mensen moesten met een kaart tegen een machine aaien.

Blijkbaar lukte dat niet zo goed.

Na dat er 4 van de 21 probeerden, mochten we van de buschauffeur gewoon opstappen.

Iedereen reed dus gratis mee.

We reden tot het einde van de lijn.

Maar van ongeveer de helft wist ik het al of beter gezegd roken we het al.

We stapten uit aan Stanley Park, een super leuk stadpark.

We deden er een kleine wandeling.

Eerste stop was de “bever vijver” (Beavers Lake).

Nu bevers of water heb ik er niet gezien, enkel waterlelies en een soort van paasbloemen.

Nadien zagen we enkele eekhoorns.

Ze waren iets groter dan de Belgische en pikzwart.

Deze beestjes leken ons wat te wantrouwen want ze waren direct weg.

We wandelen door het bos door tot aan het water.

Het echte water.

WOW…

We zagen de de Lions Gate brug.

Ik herkende ze van vorige keer dat we hier waren.

Toen zaten we op een boot en gingen we eronderdoor.

Zouden we dit nu ook doen?

Na de verplichte groepsfoto wandelden we verder.

We verlieten de oever van de haven.

Er stonden een hoop palen met een tekening in en  wat verf op samen.

Sandra vertelde mij stilletjes dat het Totems waren.

Dat zijn volgens de oorspronkelijke bewoners een soort van familie teken dat vereerd werd.

We wandelden terug naar de bus en reden terug naar ’t stad.

Oh dit herken ik nog.

Hier waren we enkele jaren geleden ook op wandel.

Ja ja..

Daar is het cruise terminal en daar zien we een treinstation.

Ik was trots dat ik mijn vriendjes Pelouchen kon rondgidsen.

We wandelden een ouder deel van de stad in.

En kwamen aan een klok die raar deed.

Er kwam stoom uit de oren van de klok.

En dat was nog niet alles.

Normaal verwacht je van een klok enkel dat ze gewoon Bim bam bom doet.

Maar deze begon gewoon om het kwartier te fluiten.

Het was een stoomklok.

Didier vertelde ons van een klein beeldje iets verder op een pleintje.

We moesten dat zeker gaan zien.

De mensen hebben ver gezocht….

Wij honden hebben overal gaan rieken …

..

Maar we hebben het Gassy Jack niet gevonden..

We zagen wel de bottenwinkel van Didier.

Didier keek met droevige ogen naar de winkel.

Sinds hij steunzolen draagt kan hij geen cowboybotten meer aan.

We kregen even pauze.

De baasjes kozen voor een portie Mexicaanse beentjes.

Nog even werden enkele winkels gewindowshopped 

En dan werd het serieus.

We werden naar de slachtbank gebracht.

Ale … 

Om Amerika binnen te mogen moesten de baasjes voldoen aan een hele boel eisen:

- ESTA aangevraagd hebben : CHECK

- Volledig gevaccineerd zijn : CHECK

- Vliegtuigtickets hebben met al de voorgaande info opgeladen CHECK

- Een negatieve Covid test ondergaan binnen de 24u voor voet op Amerikaanse bodem te zetten …. NOT CHECK

Didier had geregeld dat hele groep – wij honden gingen enkel mee voor de morele steun – getest kon worden.

We dienden ons daarvoor aan te bieden in de Pacific Center om 15u.

Nu dat wisten we allemaal goed liggen, want daar was ook de cruise terminal hadden we gehoord. 

We waren dus goed op tijd aan de ingang van het gebouw.

Maar de juiste locatie vinden leek wel extra moeilijk.

Volgens de documentatie zou het op het gelijkvloers zijn, maar daar was niets.

De speurneuzen vonden een indicatie op een bord.

Het was een beetje verdacht, maar tja.. de tijd drong.

2 verdiepen naar boven en daar stonden terug bordjes.

Zou het daar dan toch zijn.

NOPPES.

Dat testcentrum was blijkbaar enkel voor de passagiers die met de boot gingen vertrekken.

Niet voor ons dus.

Oei.

Zijn we op een verkeerde plaats ? Verkeerd adres?

Gelukkig waren de mensen wel heel behulpzaam en werd er gebeld, gebeld en nog eens gebeld.

Bleek het testcentrum waar wij dienden te hebben weggestoken te zitten achter de winkeltjes.

Hoe kan dat een mens en een hond te weten komen als er nergens iets staat.

Maar we hadden het gevonden.

Sandra werd super zenuwachtig.

Tot nu toe was er nog geen mail over de test van gisteren toegekomen.

Dus “wat als dat nu eens niet goed was”.

De druk begon haar echt te veel te worden.

Zelfs na als een van de eersten in haar neus te laten peuteren, kalmeerde ze niet.

We probeerden te troosten.

Oma-Meter-Grootmoeder, meedereizigers en Doortje hadden geen invloed.

Zelfs mijn superpowers deden niets.

Er bleef dus niets anders over dan haar gewoon te laten zijn.

Na een uurtje wachten kwam de verpleegster met een pakje papier buiten.

Gelukkig bleek iedereen negatief en kon iedereen mee.

Sandra kalmeerde een beetje maar toch.

Eerlijk denk ik dat baasje een beetje te moe was geworden van het vele wandelen.

Sinds de operatie in januari is ze toch nog niet echt de oude.

Ze blijft zo snel moe worden en als ze dat niet wil toegeven … 

 tja als kindjes moe worden…….

We zijn naar het hotel teruggekeerd zodat ze toch even kon rusten.

We waren nog maar net in de kamer en de boompjes werden al in stukjes gedaan.

Oef ze gaat straks terug wat meer te genieten zijn.

Ah ja… 

Vanavond werden we immers verwacht op ronddraaiende toren.

Ik kon het me niet echt voorstellen wat het was.

Maar blijkbaar was dat gewoon een toren met daarin een draaiende vloer.

Jij zat op een stoel aan de buitenkant en de wereld draaide voor jou.

Ik kan je dus confirmeren : de wereld is rond.

Na het eten en de wandeling terug, hebben we Sandra snel in haar bedje gestopt.

Terwijl de baasjes al in dromenland gingen, diende ik nog hard te werken.

Gisteren had Groote broer verslag uitgebracht, nu was het mijn job.

Maar nu ben ik toch ook wat moe geworden hoor.

Slaapwel en tot morgen.

PS. Hoe zou het nu met die eerste test zijn