Dag 1bis - wat er echt gebeurde...

De titel lijkt niet veel goeds te voorspellen. Was het ook zo? De jury is nog aan het beraadslagen.

Het vorige Blogje meldde het al. We hadden wat vertraging. Om half elf konden we dan toch aan boord. Er was geen tweede bagagecontrole meer en dus verliep alles wat vlotter.we hadden alweer zetels aan de nooduitgang met extra beenruimte - goed voor Sandra. En we mochten als een van de eersten aan boord. Wat een luxe... De bemanning was nog altijd vol goeie moed om de retard.in te lopen. Maar met een volle vlieger en nogal wat nieuwelingen verliep dat helemaal niet zo vlot als gehoopt. Bijkomend probleem, de wind zat nog altijd niet goed.als de wind niet uit het westen komt, loopt het vluchtrooster in het honderd op Zaventem. En je kan het al raden, met al die kleine dingetjes kregen we een reuzenvertraging van een uurtje meer aan onze broek. Jakkes. We probeerden ondertussen onze ogen open te houden maar Klaas Vaak kwam toch enkele keren langs.

Enfin. Eindelijk de lucht ingeraakt. Ergens boven Ierland kregen we al het middageten geserveerd. De borden bleven niet lang staan. Ze trilden zowat van de tafeltjes. Teveel turbulentie. Die bleef trouwens de rest van de dag duren.

En dan was het tijd voor het lange wachten. Filmpje zien, met Demi Moore, niet goed. Sudoku oplossen. En nog een moeilijkere en dan een "insane" en dan nog een om te zien of we al zot genoeg zijn. Sandra pakte het anders aan. Die hand een karrenvracht boeken meegebracht. Geen papieren natuurlijk maar eboeken. Die wegen niets namelijk.

Maar uiteindelijk kwam Atlanta dan toch in zicht. Schokkend en bevend vieen we richting de landingsbaan en dan plotse stilte en de laatste kilometer zweefden we alsof er geen vuiltje aan de lucht was geweest.

Op weg naar de immigatie dan maar. Blijkbaar computerproblemen. Zowel voor US burgers als voor de "aliens" (zo heten niet-Amerikanen in burocratiespeak) stonden lange rijen. Op tien minuutjes was Sandra binnen. Voor de auteur duurde het wat langer. Veel langer. Drie kwartier langer. En toch zijn de aliens welkom in de VS, ze laten het alleen niet zo graag merken - tenzij je Arabier bent met een connectie naar olie of wapens.

Met al die vertragingen konden we ons boezoek aan Chilli's vergeten. Dadelijk naar de gate. Hopelijk kregen we iets lekkers op weg naar Denver. De Dvd's lieten we ook al zitten, we ipadden.

Een uurtje verder en we mochten aan boord. Dankzij de upgrade hadden we een lekker brede stoel, een fris flejse water en wat voor alcohol mengeling die we maar konden wensen. Ha, de luxe van First Class. En de purser in strakke jeans liet onze glazen niet leeg worden. Ha, de luxe van ... En daar begon het daveren alweer. Ook hier geen ideële vliegweer dus. Je kan niet alles hebben in het leven.

Net voor Denver sloeg het weer dan om. Grote onweerswolken komen van over de Rockies. Hopelijk was het niet te koud daarboven en is er geen sneeuw achtergebleven.

Touchdown midden in de woestijn met inde verte enkele lichtjes. Had de piloot zich vergist van vliegveld? Neen, ze hebben hier zoveel plaats dat het vliegveld op de groei is gemaakt, van voor de crisissen dus. Het dak van het luchthavengebouw lijkt wel op de Grand Chapiteau van Cirque du Soleil. Een hoop tipi's bij elkaar.

Denver was niet de eindbestemming. We hadden nog honderd mijl voor de boeg. We haastten ons dan ook naar de bagage en de autoverhuur. Dom. Het viegveld is heel groot en de bagage wordt op een plaats afgehandeld. M.à.w. Het duurde een tijd voor die kwam opdagen. En de balie van Avis was al gesloten. Hè op vrijdag wil iedereen bij de familie zijn. De bus dan maar in richting de rental cars.

Hier was wel veel personeel en we konden dadelijk een auto kiezen. Voor five bucks konden we een grotere jeep hebben. We kozen een Ford Explorer. Hebben we nog niet gehad. Steven vroeg al lachend of de auto toch niet dadelijk op onderhoud moest. Nee hoor. Alles is in orde. Wij snel naar buiten. Het was al aardsdonker en de weg nog ver dus hadden we haast. De valiezen pasten perfect in de koffer. Een plaats gevonden voor de gps en floefie. Klaar om te starten.

Oil changing soon.

't is niet waar hè!

Nu moeten we al van auto wisselen nog voor we er een meter mee gereden hebben!

Grr.

Sandra stormde terug naar binnen ... en kwam terug met sleutels van een Jeep Commander. Juist ja, zoals vorig jaar, tot in Death Valley en de platte band. Maar nu is het een zwarte. Misschien helpt dat.

Op weg dan maar. Sandra vocht nog wat tegen de stoel en andere bedieningselementen. Steven mocht dadelijk geld zoeken. De ring rond Denver is namelijk een tolweg. Daarom was het er misschien zo rustig. Trouwens geen tolhuisje gezien hoor. Vervolgens de I-25N op tot aan SH-7 en richting de bergen. Rocky Mountain NP stond al duidelijk aangeduid. Dus moesten we enkel nog de Walmart vinden. Die zat trouwens goed verscholen en slecht verlicht achter een oude fabriekshal.

De mevrouw aan de kassa sloeg een babbeltje. Of we naar het park gingen? Ja, dus. Het had wel wat gesneeuwd in the high country. Ai.

Nog dertig mijl te gaan.

Was de baan tot nu toe kaarsrecht (behalve in de bochten) dan is het nu wat anders. Aan de vage lichtjes boven ons konden we zien dat we in een smalle vallei naar boven aan het klimmen waren. Sandra was content dat ze haar autootje aan een treintje kon aankoppelen. Hopelijk zijn het locals. Die eten waar het trager moet. De laatste tien mijl stonden we er alleen voor. Geen straatverelichting, veel bochten, geen overstekend wild. En zo kwamen we dan toe in Estes Park. Het hotel is snel gevonden, de kamer ook. Wel een beetje muffig maar met een groot bed en dat is wat nu telt. Het is ondertussen al na zessen in Belgie en we zijn bijna 25 uur op.

Maffen dus en tot schrijfs.