Dag 11 SAKE – Rust, kalmte voor een van ons

Dag lieve lezertjes,

Vandaag is een dag dat we totaal chambre separe doen… Sandra voelt zich niet al te best en is moe, en neemt de rustige taken op zich, … terwijl Steven zich super gemotiveerd voelt om wat te wandelen… Wie de avonturen van Steven wil lezen, moet ik verwijzen naar zijn dag 11.

In deze korte blog gaat Sandra verder met het relaas van een rustige dag te vertellen. Ook al was er iemand tamelijk vroeg uit de veren, bibi geeft forfait… Te moe en niet echt zin om iets te doen.. laat staan om in de kou naar een zon die niet zal verschijnen op de Hoodoos (denk ik)…

Uiteindelijk als Steven een tijdje buiten de deur is kom ik in actie.. De douche onder.. Ik heb het kou en hoop dat ik me nadien wat beter zal voelen. Het water was lekker heet, dus daar kan het echt niet aan liggen, maar nog geen 5 minuten na de douche heb ik het terug koud en voel me slap…

Steven kwam terug en is ontgoocheld en eigenlijk ook niet .. het was “spooky” . Hij is content om terug binnen te zijn en verlangt naar een warme douche.. Uiteindelijk gaan we iets later ontbijten dan de dagen voordien, maar ik geloof dat we op verlof zijn.

Eens terug op de kamer bespraken we de plannen van de dag : we wouden zeker nog een blog online zetten, de kaartjes schrijven, mails verwerken , … en wandelen. Ik zie het laatste echt niet goed zitten en mijn maag, darmen, ledematen al even min. Ik stel dus voor om het rustig aan te doen en de blog, kaartjes, … op mij te nemen, zodat Steven direct op pad kan. Ik vertrek naar de Lounge, het enige punt in Bryce met internet access en Steven gaat op pad. Ik amuseer met de blogs online te zetten en wat te chatten met bekenden… Kaartjes schrijven .. jakkes… voorlopig niet.
3,5 uurtjes later komt Steven dol enthousiast terug van zijn wandeling en wou eigenlijk nog wel wat. Ik stel voor naar de kamer terug te gaan, te checken of deze keer de kamer wel gekuist is. We knabbelen nog een worteltje op en ik zeg Steven dat hij er van moet profiteren als hij wil. Dat moest ik dus geen 2x maal zeggen.. Jas terug aan, rugzak terug mee… “Doe jij me even tot aan Bryce Point” zo dat ik daarna terug kan wandelen… Terug op de kamer gekomen, begin ik toch maar aan het onvermijdelijke maar beloofde: kaartjes schrijven. Belofte maakt schuld, en tja… familie en vrienden heb toch ook recht op een beetje meereizen met ons. Ik schrijf als ne zot, en juist op het ogenblik dat het laatste kaartje geschreven is, gaat de deur terug open. Steven is terug van zijn wandeling en is tevreden… Moe maar voldaan.

We beslissen samen voor wie welk kaartje is, zodat de adressen er op kunnen gekleefd worden en dan mooi op de bus gestoken…

Steven is terug, de rest van de avond ga je wel in zijn dag terug vinden … dus ik sluit af met de woorden

Tot de volgende keer lieve lezertjes

Zaza