Dag 20 - Death Valley I

Dag lieve lezertjes,

Om de verjaadag te vervolledigen besloten we het ontbijt in het hotel te nemen. Normaal nemen we enkel ontbijt in het hotel als het inbegrepen is in de prijs van de kamer. Andere dagen maken we ons zelf een ontbijt met wat in onze frigobox zit of eten we een van de gekende ontbijt/fastfood ketens. Maar vandaag niet.

Steven neemt zich een paddenstoelen ommelet en ik neem me een 2 paardenogen met elk een paar toasts en hashbrowns (= gesnipperde aardappel lichtjes opgebakken). Steven neemt een tas koffie en bibi besluit de chocomelk te proberen. De ene was tevreden, de andere niet... rara wie was te vreden met de gemaakte keuze?

Na het onbijt hebben we snel onze frigobox voor de dag gemaakt, want we hadden veel op de planning staan : wat rijden, wat wandelen, wat rijden, aan het zwembad wat genieten :-)

Vooraleer aan het grote werk te beginnen, zijn we eerst de stempel gaan halen bij het Visitor Center. Daar vroegen we voorzichtig hoe het met de weg naar de "Racetrack Playa" was. De Racetrack Playa bevindt zich op de bodem van een uitgedroogd meer dat voornamelijk samengesteld is uit stenen van aangeslibd klei en zout. Het speciale eraan is dat deze stenen - ook al wegen ze elk zo'n 300-400 kilo's - zich zonder enige reden of tussenkomst bewegen. De ranger was heel vriendelijk en melde ons direct "jullie hebben een huurwagen vermoed ik en ik vermoed dat die niet hier in Death Valley gehuurd is ..." Steven antwoorde "... Euh ja". Waarop de ranger verderging met "Wel dan zou ik jullie de weg niet aanraden. De weg naar Racetrack Play ligt bezaaid met scherpe stenen en als jullie geen huurwagen hebben van hier, zijn jullie banden niet dik genoeg. Een platte band dat kan je nog opvangen, maar de kans is groot dat er meer plat zullen gaan en en dan zit je werkelijk vast tot iemand daar per ongeluk ook eens langskomt"

Lap, de planning die we maakten voor de twee volle dagen in Death Valley valt in duigen. Steven wou immers daar morgen naar toe... Vroeg vertrekken - mooie baan tot aan Scotty's Castle en dan dirt road tot aan de crater en dan nog dirtier road tot aan de track.

Na bij te zijn van de koude douche gaan we dan maar op pad naar het hoogtepunt van de dag de Charcoal Klins. Dit is wat we vorig jaar niet deden wegens onvoldoende tijd en de platte band die toen roet in het eten gooide. Je moet er wel wat voor afrijden (Asvalt & dirt road) maar het is de moeite waard: De Charcoal Kilns zijn 10 historische stenen gebouwtjes die zijn gebouwd in het jaar 1877, en die in gebruik zijn geweest als houtskoolovens. Ze zijn elk 7,5 meter hoog, en hebben een omtrek van 9 meter.

Op de terugweg besluiten we bij de parking van de Sand Dunes te stoppen. Vorig jaar mochten we daar niet halt houden want dan waren ze de parkeerplaats aan het heraanleggen. Het zand waardoor deze duinen zijn gevormd, komt vooral uit de in het noorden en noordwesten gelegen Cottonwood Mountains. Na enkele duinen over te steken, de nodige fotos genomen te hebben, heeft Zaza er genoeg van. Het is al door de 3en en er was haar beloofd een namiddagje rust.

Dus reden we terug naar het hotel, wisselden we snel van kleding en gingen naar het zwembad. Bibi confirmeert dat het water zalig was en dat je niet overal een margarita aan/in de pool kan uitzabberen.

Tegen vijf uur was het wel genoeg geweest en stelde Steven voor om naar de Ranch te rijden om daar een snelle hap te eten. Zo gezegd zo gedaan... Nadien hebben we de kaartjes van de toestellen nog gecopieerd, Zaza zette nog enkele super foto's op haar favoriete bezigheid Facebook. Nadien hield ze het voor bezien en moest Steven maar zorgen voor de nodige backups.

Toen dat ook gedaan was en hij het licht heeft uitgedaan, had Zaza al enkele brandhouthopen klaargemaakt

Slaapwel lieve lezertjes

Sandra