Eerst gaan we de valiezen een beetje herorganiseren. Kwestie onze aankopen van gisterren beter te kunnen wegstoppen in de auto.
Voor de blog had niemand goesting. Dat ging nachtwerk worden.
Traag maar zeker sleepte de klok zich voorbij acht uur. Tijd voor ijs voor onze draagbare frigo - ooit hier gekocht in 2000 bij onze eerste proging om de Trail Ridge Road te bedwingen. En dan zullen we maar aan de dag beginnen. Een kleine zes uur rijden over een van de hoogste wegen van de VS.
Ontbijten deden we op zijn Amerikaans en snel ... Mcbreakfast, wie slim is neemt geen koffie - die is heet en met weinig smaak en echt Amerikaans. Hoe heeft men hier ooit Starbucks kunnen uitvinden?
Sandra was al vol vuur en vlam. Ze had beestjes gezien aan de overkant van de weg. Elk. Herten dus. Aan de overkant van de Mac was een klein visitor center en ook een golfterrein. Alleen zaten daar geen kranige golfers maar bronstige herten. Een hele kudde. Maar geen vrouwtjes te zien. De jongste waren nog aan het leren vechten. De oudere stonden of lagen in het gras. Die wisten dat het niet de moeite was om zich moe te maken.
Na de fotoshoot gingen we nog even binnen in het VC om al een jaarpas te kopen. Edoch. Pech. Geen jaarpas. En ook een temporarry road closure. Juist ja. Wegens het slechte weer en vooral de wind was de weg op sommige plaatsen dicht door stuifsneeuw. De weg was afgesloten aan Many Parks Curve. Misschien ging de weg later open, misschien ook niet. Dat werd dus rondrijden. Gadverdamme.
Net als tien jaar geleden moesten we het doen met het voorgeborchte van ROMO, de meadows en Horseshoe Park. Gadverdamme .
Een troost, vorig jaar begon het het zelfde weekend te sneeuwen en toen is de weg niet meer opengegaan tot eind mei. Global warming. Gadverdamme.
Enfin, met lood in de schoenen vertrokken we dan maar richting het park. Door de file van downtown. Gadverdamme. Langs Beaver Meadows. Tot aan de file om het park in te rijden. Gadverdamme . Het was prachtig herfst weer trouwens. Daar niet van. Van de vierduizenders zag je wel niet veel. Er hing zo een wittte sluier over. Sneeuw. Gadverdamme.
Tien jaar geleden zaten hier veel herten langs de US-36. Maar toen was het lente. Nu was het gras geel en dor en waarschijnlijk niet zo smakelijk meer. En dus waren de herten naar. Eter plaatsen getrokken. Naar de McDonalds waarschijnlijk.
En dan liep onze trip ten einde. Aan Many Parks Curve. Road Closec. De tweede keer. De ezels.
zo zag het er 10 jaar geleden uit..We passeerden nog eens langs de VC op US-34. Of ze al iets meer wisten over de weg. Het antwoord is zoals vorig jaar op Tioga pass. Misschien wel, misschien niet. Gadverdamme.
En zo stonden we terug in Estes Park. Nog een snel middagmaal en we kunnen op weg. 300 mijl over bergwegen, snelwegen, snelwegen door bergen. Eerst ging het Nederland. Hè? Inderdaad, de enige ietwat grotere plaats in de streek noemt zo. Gadverdamme, je komt ze toch overal tegen.
Het weer was gelukkig prachtig, de chauffeurs met hun grote jeeps en trucks daarentegen ... Tommeke (genoemd naar een gekend gps merk) bleef onverstoorbaar. De vermoede aankomsttijd bleef bij iets na zeven. Slik. En hij gaf maar een dubieuze aanduiding (niet zijn gewoonte). Hij sleepte ons dwars door een mooi gerestaureerd mijnstadje, vol met casino's. De reden was snel gevonden. Er lag een prachtige viervaksbaan, verlicht!, om de gokkers snel van de snelweg naar de goktenten te brengen. Om een PS politicus jaloers van te laten worden.
Eindelijk de I-70W, richting Salt Lake City. Het verkeer was druk maar vlot. Nu zou het wel vooruitgaan.
De eerste vijftig kilometer toch. Daarna sloeg het weer om. Onder een eerste sneeuwbal konden we nog met een tunnel onderdoor. Op Independe Pass was het een ander paar mouwen. Regen, ijs en sneeuw. Zicht minder dan vijftig meter. En we hebben ons wollen ondergoed niet mee!
Na enkele lange afdalingen bleef van het trio boven enkel nog wat regen over. En een keer in de vallei van de Colorado was ook deze verdwenen. De vallei is meestal breed en ondiep - niet zoals de Grand Canyon dus - maar een stuk ervan loopt door een hele nauwe vallei - Glenwood Canyon, waarschijnlijk een van de mooiste stukjes snelweg in de VS. De Colorado, de spoorweg, de oude US-6 en de Interstate vechten allemaal om een plaatsje. Hier en daar loopt de snelweg zelfs boven de rivier bij gebrek aan plaats.
Ons autootje kreeg stilaan dorst en wij ook. Dus werd het tanktijd.
Nog twee uur te gaan. De snelweg werd gewoon, vervelend, dan eens links, dan eens rechts van de Colorado. En dan mochten we eraf. Op weg naar Montrose, over de US-50. Een grote viervaksbaan door het grote niets.
Met laatste licht passeren we nog een oude A-7 Intruder aan het vliegveld van Montrose en dan maar uitbollen tot aan het hotel. Dat was dus de langste rit, voorlopig.
Tijd voor een natje een droogje en een slaapje. Kunnen we dromen over de Trail Ridge Road. Moetne we toch nog teurgkomen naar hier.
Gadverdamme
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten