En dat we in een Bijbelse omgeving zijn, hadden we vannacht gemerkt. Tot drie keer toe is de zondvloed hier gepasseerd. We zaten gelukkig op het eerste verdiep en hadden geen last van het water maar een beetje verder is Noah wel met zijn ark vertrokken – of was dat een camper die weg moest want op de verkeerde parking?
Enfin, na de nacht komt de dag en na de regen …
Volgens het plaatselijk weerbericht regenbuien in de ochtend en onweerswolken in de namiddag.
Zonneschijn.
Gelukkig is hier geen Sunrise Point anders konden we ons vanmorgen weer rot voelen over een gemiste ZO. Maar Hier zitten we in de vallei en niet, zoals in Bryce, op de canyonrand.
Voor een keer was het niet de auteur die als laatste stopte met hout klieven. Hèhè.
Elk op zijn beurt.
Het lokbeeld van de pseudo-Starbucks zorgde voor een snelle omschakeling van nacht- naar dagactiviteiten. Over een Latte en een gezonde yoghurt werd de planning van de dag gemaakt. Door een grote lus te maken vanaf het hotel konden we de helft van alle makkelijke en moeilijke trails in een keer doen. Dat ging zo’n drie uur duren, zonder accidenten. Maar gingen we het in uurwijzerzin doen of niet? Eerst een vlak parcours of eerst een parcours waar je met rolstoel met assistentie over kon?
Het resultaat van de jury:
1) Lower Emerald Pools (in theorie beginbaar met rolstoel maar dan heb je wel een paar potige assistenten nodig)
2) Middle Emerald Pools – opletten dat je niet over de rand van de waterval naar beneden glijdt
3) Upper Emerald Pools – niet echt een pad meer te noemen, eerder klauteren over rotsblokken vrije stijl
4) Kayenta trail – lopen op de rand tussen zandsteen en Kayenta schist
5) Grotto trail – lopen langs het water (of toch bijna)
En ondertussen bleef de zon lekker schijnen. Er trokken wel wat rare wolkjes richting de waterval boven Upper Emerald Pool maar dat kon hoogstens een heel locale bui opleveren.
Het eerste deel van tocht was druk, druk, druk. Geen rolstoelen te merken gelukkig maar. En zo gingen we tot aan de Lower Pools – in feite de onderkant van de waterval die de overloop is van de Middle Pools (als je nog kan volgen).
Tussen Lower en Middle Emerald PoolEen steil hellinkje scheidde het kaf van het koren en bij Middle Pools was het al wat rustiger. Maar quasi iedereen ging door naar Upper Pools. Dankzij de regen van vannacht was de hoogste waterval extra sterk en het zicht aan de pool extramooi. Zo zei men toch.
Het klauteren over de kleine en grote rotsblokken was gefundenes fressen voor de jonge sportievelingen. De rest deed het wat rustiger aan. De knieën en enkels moeten nog twee weken meegaan.
0,3 mijl is niet ver zou je denken maar soms toch wel. Zoals vandaag.
Maar het zicht was wel de moeite waard.
Na een twintig minuten rotsen klauteren...Na een tien minuten genieten – van de natuur en van de (komische) pogingen van de fotografen om de volledige vallei of waterval in een foto te krijgen – was het tijd om terug te keren. De weg kenden we al. De rotsblokken ook.
Terug aan Middle Pool. Nu konden we linksaf i.p.v. naar beneden. Op weg over de Kayenta trail. Lang geleden, toen de NPS nog jong was en niet wijs, was het pad grotendeels gebetonneerd. Nu steekt er hier en daar nog een beetje beton boven de grond – als extra struikelblok. Het pad ligt op de noordwest wand van de vallei en de zon hield alles lekker warm. En kijk, er zat heel wat meer leven in dit pad dan in de vorige, overbevolkte. Eekhoorns, libellen, pseudo-spechten (bij gebrek aan betere naam) en een … tarantula.
De SpinOK. Al wie lijdt aan arachnofobie, mag terug vanonder de tafel komen. Tarantula’s zijn enkel in horrorfilms gevaarlijk.
Alle gekheid op een stokje, een van de wandelaars achter ons sprong bijna van angst in de ravijn. Gadverdamme. Stoer genoeg voor een tatoeage maar niet voor een spinnetje van 8 centimeter in diameter.
Enfin. Enkele honderden meters verder staan we alweer aan de Virgin River. Aan de overkant vonden we de Grotto Trail terug en zo stonden we rond 1 uur (en volgens plan) terug aan het hotel. Tijd voor een kleine versnapering in beergarden.
Na een uurtje rust in de zon hebben we dan maar de bus genomen naar de Wheeping Rocks. De naam lijkt wel ontsnapt uit Lord of the Rings maar er is een serieuze wetenschappelijke verklaring. Wanneer het regent op zandsteen (de bovenste lagen hier in ZIon) dan dringt het water “gemakkelijk” in de rotsen. Dat zakt elk jaar een beetje lager en na zo’n 400 a 800 jaar komt het water aan een laag schalie, en daar kan het niet door. Dus zoekt het een uitweg naar buiten. En zo lijkt het alsof de rotsen wenen.
En waar het water naar buiten drupt heb je dan ook mooie “hangende tuinen” – grassen en andere groenten die zelfs ondersteboven aan de rotsen hangen.
De wandeling tot zo’n huilplaats was kort maar hevig, een lekkere kuitenbijter.
HuilbuiEn na al dit wetenschappelijk was het tijd voor wat wiskundig werk, het controleren van de inkomsten en uitgaven. Het ene lijstje was veel korter dan het andere.
Gadverdamme. En de beergarden is al dicht. Nonde.
Tot schrijfs
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten