Dag 10 - Hoodoo

Vandaag moesten we vroeg uit bed. Gisteren hadden we al de zonsondergang gemist (Sunset). We konden dus vandaag moeilijk ook nog de zonsopgang missen (Sunrise). De dame aan het onthaal van het hotel had ons wel de tip gegeven om niet naar Sunrise Point te gaan (op 2 stappen van onze kamer) maar wel naar Bryce Point. Van daar heb je een veel mooier zicht op het centrale deel van Bryce Canyon en je hebt de zon in de rug of opzij i.p.v. langs voor. Een gouden tip dus.

Op Sunrise Point werden we verwacht rond half acht. We gingen er van uit dat je op Bryce Point zo op het zelfde uur daar moest zijn. Dus zetten we onze wekker op het onchristelijk uur van 6u40. Het lijkt wel bijna werkendag.

Buiten was het nog pikdonker. Gelukkig waren we allebei een groot licht – correctie hadden we allebei een koplamp mee zoals mijnwerkers. We konden dus goed zien waar we liepen. De auto had ook al kou, net zoals wij. Maar met een goeie stoot gas waren we alweer op weg. Na een goeie vijf minuten en een verkeerde afslag stonden we dan toch op de parking van Bryce Point. De hemel werd al licht en de regenwolken waren niet veraf meer. Dus snel uit de auto en geladen met camera en monopod vlogen we de trappen af naar het uitkijkpunt. We waren dan toch nog bij de eerste tien kijklustigen. Nog net genoeg tijd om een goed plaatsje te bemachtigen met zicht op de canyon, alvorens de horden toeristen de berg afstormen.

In het oosten hingen al enkele serieuze regenwolken maar de horizon zelf was nog altijd wolkenvrij. Het eerste licht zouden we dan toch te zien krijgen. De volle magie van het veranderend licht waarschijnlijk niet, daar stond de zon ook al te laag voor. Iets voor half acht begon dan de rand van het Kaiperowits plateau in de verte oranje op te lichten. De zon had zich niet overslapen. De bus met Japanse toeristen blijkbaar wel. Die kwamen pas op het nippertje de berg afgestormd. Maar hun vriendelijk lachen en knipmesbuigen hielp hun geen steek. De goeie plaatsen waren al lang uitgedeeld.

En dan was er geen tijd meer om de te discussiëren. Aan de overkant kreeg Sunrise Point als eerste zonlicht. Een zee van flitslichtjes verlichte dan de rest van de Canyon (inderdaad dit is een dichterlijke overdrijving maar dichters mogen dat). Bryce Point kon natuurlijk niet achter blijven en antwoorde met een even grote Japanse flits, samen met het gepiep en getuut van Canon, Nikon en andere Autofocus systemen. De dag had het weer eens gehaald van de nacht.

Elke minuut kroop het zonlicht verder de canyon in, met telkens andere schaduwen, andere spoken die even tot leven kwamen. Na een kwartiertje begon het licht wel te verflauwen – de eerste regenwolken kwamen de zon inpakken. Het merendeel van de fotograaftoeristen was dan al afgedropen. Nog enkele foto’s en ook wij hielden het voor bekeken. Het werd tijd om een beetje op te warmen en dan op zoek te gaan naar een lekker ontbijt. Voor het eerste zorgde een warme douche, voor het tweede was er maar een leverancier in de beurt – naast ons noodrantsoen in de frigobox. De keuze was dan ook maar theoretisch.

Na alle nodige formaliteiten en festiviteiten waren we dan klaar voor onse tocht langs de uitkijkpunten. Omdat die toch allemaal aan een kant van de weg liggen, reden we dadelijk tot het einde van de scenic route. Dan hoefden we geen gevaarlijke maneuvers uit de halen. De chauffeurs zijn hier al gevaarlijk genoeg.

Als eerste kwam Rainbow Point aan de beurt. 4 jaar geleden stonden we hier nog tot aan onze knien in de sneeuw – een cadeau van een late maartstorm. Nu was er geen sprake van sneeuw en ook niet van regen, geen regenboog te zien dus. Rainbow Point is met zijn 9081 voet (2768m) voorlopig het topje van onze trip – na het schrappen van onze rit door de Rockies. Sandra ging dadelijk op jacht naar vogeltjes en diertjes. Steven deed de toer van de uitzichtpunten, want de vorige keer waren die allemaal nog ondergesneeuwd. – Yovimpa, Bristlecone Trail. Allemaal boven de 9000 voet. Hijgen maar.

-- Ik denk dat ik maar een korte pauze neem, en eerst wat uithijg vooraleer verder te schrijven....