Dag 3 - Black canyon

Goede morgen (lieve lezertjes),

Steven ligt nog wat de soezelen en ik begin me langzaam te enerveren aan alles en niets. Dus vind ik de goede middenweg en neem de laptop op mijn schoot om jullie wat leesvoer te bezorgen....

Gisteren hebben we geen sneeuw of regen gezien, maar het betekende echter niet dat het geen advontuurlijk dag werd... maar ik laat jullie het zelf ontdekken.

De nacht was heel kort vooral daar bibi niet kon slapen. En als Sandra niet kan slapen, dan woelt ze volgens Steven, dus... Sandra is heel lief geweest en op haar poep in de badkamer gaan zitten zodat het in de slaapkamer lekker donker bleef... Zo kon Steven nog wat slapen of wat er moest voor doorgaan. Na enkele uren was ik het echter een beetje beu om op de grond te zitten en vond ik het tijd om op te staan.

Eerste dagtaak: douchen, kleertjes aan doen, ontbijten... Daar we in een HI (=Holiday Inn) Express slapen, kunnen we ook genieten van een ontbijt in het hotel. Oke, het zal geen lekker koffie zijn, maar het ontbijt is wel verzorgd.

Tweede dagtaak: alles terug mooi in de valies, frigobox vullen met ijs en eten, alles in de auto ... en vertrekken (JA, normaal moet daar ook tip leggen bijstaan, maar we zijn het nu toch niet al 2 dagen vergeten zeker :-( )

Derde dagtaak: rijden, genieten, uitstappen,... dus motor gestart, lichten op en we bollen... richting Black Canyon Of The Gunnison National Park. Het is een van de kleinste NP in Amerika, maar dat betekent niet dat we het mogen overslaan.. Onze target is immers "Alle Nationale Parken ooit gezien te hebben".

Black Canyon (= zwarte vallei) lijkt zijn naam wel alle eer aan te doen. Van op de verschillende uitkijkpunten is het adembenemend : Steile wanden uit donker gneisch doorweven met vulkanisch materiaal en heel diep verstoken loopt er een riviertje. De canyon lijkt nog extra donker doordat het zonlicht weinig kans heeft de wanden te beschijnen, maar de zon dan even op de wanden komt .. gewoon MACHTIG. Na enkele uitkijkpunten gehad te hebben, is bibi het een beetje beu ... neen niet omdat het niet prachtig is, maar wel omdat op de parking het ook heel uitzonderlijk is : als er geen auto toekomt of vertrekt, hoor je enkel stilte : geen auto's in verte, geen mensen die lawaai maken, geen wind die met bladeren speelt, .. gewoon NIETS. En dat met de toch nog warme zon, daar kan zelfs de Canynon niet tegen op. Laat Steven maar tot het uitkijkpunt wandelen enkel yards verder, ik zet me gewoon op de rand van het voetpad en geniet van de natuur.

Eenmaal op parking van het laatste uitkijkpunt gekomen, moeten we een belissing nemen : meer dan 2 km wandelen tot aan het punt of de terugweg beginnen : 2 km, volgens de informatie op het bord moet je toch 1,5 u rekenen.. oei dat beloofd.. willen we 1,5u spenderen of nemen we straks een iets minder gejaagde weg door het platteland van de VS. We opteren voor het laatste.

Voor we naar Moab vertrekken wel eerst nog zorgen voor de innerlijke auto, de innerlijke mens en de vensters van de auto. Zowel de voorruit als de achterruit zijn een slachtveld geworden voor beestje en dat maakt het snel foto's nemen onmogelijk... Dus tijdens het tanken even de ruitjes mooi maken... Steven plant terwijl de weg. "We zijn nu rond 1u, als we via den Interstate 70 rijden moeten we eerst naar boven en uiteindelijk wel naar beneden.. We zijn dan rond de 4.30 - 4.45 in Moab. Maar we zouden ook gewoon de highway 90 kunnen nemen, is zogoed als recht op recht en is maar zo'n 50 km langer." "Oke Steven, We hadden daarjuist toch platteland gekozen he, dus ja laten we maar de 90 te nemen."

Is een mooie rustige baan, af en toe wel eens links af - en dan terug rechts af - om dan weer voor km rechtdoor te zijn. We beginnen langzaam te klimmen... Steven neemt de GPS terug in de hand en terwijl ik verder snor, analyseert hij verder... "Ja ja, het klopt." Om de een of andere bizarre reden kijk ik even naar de GPS zelf. "Steven, waarom staat daar plots ETA 21.30?" (ETA = Estimated Time of Arrival)
"Euh, euh, ..maar hij is nog aan het herrekenen hoor"

De mooi asvalt baan begin langzaam iets minder mooi te worden, tot we gewoon een bord voorbijrijden dat ons meld dat den asvalt op was en dat we vanaf nu ander type van baanopervlakken zullen treffen. Maar ale, een beetje oude asvalt met steenslag.. dat is ook nog leuk rijden en dat gaat ook nog snel :-) Dus we rijden maar verder.. Terwijl is Tommeke maar aan het mekkeren "Keer om".. Zelfs Steven vraagt zeker dat je wil verder rijden, maar ik negeer en vlam verder.

We gaan steeds hoger en er komt steeds meer steenslag en asfalt aan te pas. En de eerste bomen verschijnen... We rijden nog maar verder... We komen aan een woud en de baan is nog enkel steenslag.. "Steven, ik wil niet ambetant klinken... Maar, je gaat met toch geen Forest roads laten doen he?" "Neen Sandra, het is de State Highway 90" "Ja Steven, de OLD Highway 90 en volgens de baan ook Forest Road 540. Maar oke, ik zie nog nen auto in de verte rijden... we rijden verder"...

De steenslag verdween niet veel later en werd vervangen door een verharde grondbaan. Den auto die in de verte was, is zijn hof opgereden en wij rijden maar verder... De verharde grondbaan dat rijd nog lekker snel, dus klagen doe ik niet meer... me concentreren eens te meer, want af en toe is het dan plots niet verhard en voel je de 4x4 werken in de bocht :-) Jiha, avontuurlijk rijden.

De verharde grond viel ook nog weg en werd iets minder verharde grond. De baan is nog breed genoeg voor 1,5 auto maar de sporen tonen het midden van de baan. De snelheid neemt af terwijl de putten en stenen in de baan toenemen. De baan loopt op de rand van de berg en dus is het extra opletten geblazen. "Tis nog zo'n 15 mile en dan zouden we beter baan hebben" "Ja Steven, we zien wel... Het bos is wel heel mooi met de herfstkleuren dat wel. Maar veel tijd om te genieten is er niet.. Ik moet hier met mijn beide pollen het stuur vast houden". We rijden nog een bordje met Open Range voorbij.. Ah zo ver van de de bewoonde wereld kunnen we de dan toch niet zijn denk ik.. Maar niets is minde waar, want een bocht verder stopt het bos en hebben we een schitterend zicht op een vallei. We kunnen tot aan de horizon kijken en we zien enkel valei ...De auto wordt even stil op Neutraal gezet, zodat een foto kan genomen worden. Ik wil ook nog snel de andere kodak want er zit een beest .. Neen geen koe of stier die de weg blokeerd, want dat was ik al gewoon in tussentijd... maar wel nen mooie roofvogel die ons aanzit te staren... "Steven, ik noem dit gene highway, maar dit maakt alles goed" "Ja zeg .. Dankuwel Google voor dit pad".

Uiteindelijk is de baan nog verslechterd in kwaliteit.. sommige delen van de baan waren weggespoeld en dus was het rustig rijden. Maar uiteindelijk zijn we de berg terug afgeraakt met enkele serieuze haarspeldbochten en kleine schuivers erbij... zonder kleerscheuren, zonder platte band en met een zo'n mooi uitzicht in onze herinnering...

Eens op de asfalt, stond er een snelheidsplak met "25, road degraded" : maximaal 25 mph, want de weg in slecht staat.. Ik schiet in de lach. Ik heb heel die bergbaan meer dan dat gereden en nu mag ik plots niet rijden want de weg heeft ne put om de zo veel mijl :-)

Steven zet de GPS terug op zijn plaats met terug nen aanvaardbaar eindtijd : 16:30. Dus de Hwy 90 heeft uiteindelijk geen tijdsverlies opgeleverd door mijn nogal sportieve rijstijl... We rijden maar verder naar Moab.

Ah ja.. diene Holiday Inn.... Hier zijn we zoveel jaren geleden ook geweest en ook toen moesten we opletten om niet de verkeerde afslag te nemen.. Maar we zijn er geraakt. "Good evening Miss Keppens. Welcome to our hotel.. " ... "Spijtig genoeg is de betaling niet gelukt. We hebbenm de kamer wel gehouden, maar we moeten wel de huidige prijs aanrekenen" ... Kalm Sandra, niet overreageren. "Mr, ik kan er niet aan doen dat jullie minder dan een week geleden de betalingen probeerde te doen, terwijl de reservatie meer dan een maand geleden is. Mijn bank heeft wegens veiligheidsredenen mijn kaart vervangen. Als u mij gecontacteerd had, had ik u met veel plezier mijn nieuwe kaart gegeven. Ik weiger een hogere prijs te betalen" Uiteindelijk na een korte discussie, heeft de klant altijd gelijk en hebben we de oude prijs terug gekregen.

Uitladen, en dan even snel naar de locale brouwerij om iets te eten. Steven heeft nog even zijn zwembroek getest en was niet echt content : het water van het zwembad was te koud,dat van de wirhpool te warm.. maar het heeft hem meer dan een uur gekost om tot die conclusie te komen... En ik heb... ik heb maar wat gesurfd en gechat.. Maar zwemmen.. awel .. geen zin in...

Om 22u30 werd het licht uitgedaan, want beide waren doodsmoe..

Voila, verhaal van gisteren een beetje beschreven. Nu ga ik moeten maken dat ik me klaarmaak, want steven is in tussen opgestaan en is klaar voor de dag.

Dada,

Bibi