Dag allemaal lieve lezertjes,
Heel stilletjes verder lezen en geen geluid maken want mijn broer mag niet horen dat er toch een blog is.
Ik weet wel dat hij de vorige dagen heel hard gebibberd en gebeefd heeft in de Chileense fjorden. En vaak voor weinig resultaat. Hij had zo echt heel graag mooie fotootjes van de gletsjers kunnen maken. Of tout court van de mooie valleien waar we doorvoeren. Maar het mocht niet zijn. En dan dat interview van zaterdag in de Tijd en de Standaard heeft ook niet veel geholpen.
Hij was nochtans samen met baasje vlot opgestaan rond zes uur om de eerste beelden van het eiland Hoorn (Isla de Hornos) te kunnen doorsturen naar jullie.
Het plan was om een geriefelijk plaatsje uit te zoeken in het restaurant en daar te wachten op het teken van de kapitein. Maar blijkbaar vonden broer en baasje dat toch geen goed idee want ze besloten via een omweg naar de lounge vooraan op dek 14 te gaan met zicht op zee.
Onderweg konden ze nogal moeilijk door. Buiten was het namelijk nogal gevaarlijk voor toeristen - vooral die slecht te been - want er stonden golven van wel vijf meter hoog en een serieuze deining. De wind leek gelukkig wat minder.
Na een half uurtje staren naar de golven zagen ze een eerste eiland opdoemen.
Zou dit het zijn?
Snel werd er een gsm bijgesleept en Google Maps wist het antwoord. Neen we waren er nog niet maar we waren wel in de buurt.
Dat had de kapitein gisteravond trouwens ook beloofd. Zo rond half-zeven zouden we in de buurt komen van het eiland.
Een kwartiertje later begon de Cruise DIrector dan iedereen wakker te maken, zoals een volleerde muezzin op zijn minaret die oproept voor het ochtendgebed.
Was het tot dan nog redelijk rustig in de lounge, nu kwamen de toeristen in grote drommen naar de lounge.
Broer moest vechten tegen de bierkaai. Want iedereen vond dat hij recht had om het beste zicht te hebben, ook al hadden ze zoveel uur langer mogen slapen.
Buiten werd de zee rustiger. De zon kwam er zelfs even door. Dat was al veel beter dan de vorige reis van Mijnheer Didier waar er heel de tijd mist was en je het eiland niet kon zien.
De kapitein besloot om het eiland langs de noordzijde te passeren. Zo zou het schip iets meer beschut zijn tegen de wind.
Ondertussen was ik samen met mijn baasje ook al op dek 14 toegekomen. Met mijn baasje erbij had de bierkaai toch iets meer schrik en konden Broer en baas beter fotootjes maken.
We waren trouwens niet alleen op weg naar de kaap. Een kleiner bootje dat we al gezien hadden in Ushuaia voer voor ons. En die had duidelijk veel meer last van de wind. Die hing quasi scheef overboord.
Uiteindelijk was het dan zover. We waren ter plekke. Onze grote boot was zo dicht mogelijk bij de kaap genavigeerd. Mijn baasje besloot om fotootjes van de zijkant te gaan maken. Groote Broer bleef vechten tegen de bierkaai terwijl zijn baasje aan het fotograferen sloeg.
Ik vond de beslissing van mijn baasje toch niet zo slim hoor. Ja, ze kon nu wel vanuit een open raam foto’s nemen maar er was zoveel wind dat ik toch niet durfde op de rand te zitten hoor. Maar iedereen van team Didier mocht op toer een fotootje trekken voor het herinneringsalbum achteraf, En dat was wel mooi.
Uiteindelijk kwam Groote Broer ook tot bij ons. De bierkaai was te sterk. En vooral, de generaties die het hardst klagen over de slechte manieren van de jeugd, bleken zelf nog veel erger. Broer moest iemand hard in de derrière bijten omdat die ongegeneerd zich liet vallen/zitten op de iPad met Google Maps.
Na een half uurtje keerde de kapitein het schip met de boeg naar het Noord-Oosten en de Atlantische Oceaan. We gaan op zoek naar de warmte.
En de baasjes, die gingen op zoek naar een echt professioneel ontbijt in de Dining Room. En wij mochten mee in onze pyjama.
Vandaar gingen we naar de Welness Spa op het twaalfde. Om nog een paar sessie trekken en sleuren te boeken. Ah ja, wat doe je anders op zee als het buiten stormt?
Voor de rest werd er vooral genixt en opgezocht hoe warm het wel overal was waar we nog moesten komen. En dat zag er heel veelbelovend uit.
‘S avonds moesten we dan allemaal terug propere kleren aandoen want het was een chique avond. Een van de baasjes had wel malchance met zijn keuzes uit het menu. Het was maar minnetjes en nogal koud. En net die avond kwam de Maître D. Vragen hoe het eten was.
O o. Het antwoord hadden ze blijkbaar niet verwacht. Ik denk dat baasje voor de rest van de reis iedere avond ajuinsoep gaat krijgen voor het proeven.
Ssshhttt. Groote Broer komt binnen en hij mag niets merken.
Tot morgen.
Sloefie van voorbij het einde van de wereld.
Sloefie met een certificaat van passeren van Kaap Hoorn, Nu nog Kaap de Goede Hoop.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten