Ik ben gisteren een beetje lui geweest en dus krijgen jullie een beetje vertraagd mijn verhaaltje.
Vandaag moesten we niet zo vroeg op als gisteren maar omdat er vanmorgen nog moest gepakt worden, was er toch een zekere geur van stress bij de baasjes te bemerken.
Het was gisterenavond wat uitgelopen in de lounge en dus was er nog niet veel voorbereid aan de valeisjes.
Mijn baasje moest al snel op zijn knieën.
Niet dat hij iets fout gedaan had - of misschien toch wel - want hij had zijn valies uitgeklapt op de grond en dus moest hij die nu op zijn blote knieën vullen. Hij dacht het dan misschien wel te doen net als Guust Flater in een van zijn bekende tekenverhaaltjes maar Sloefie liet dat niet toe.
En dus was het passen en meten om alle onderdeeltjes terug in de valies of in de rugzakken te stoppen.
Geen vuile was achterlaten - het is nog te vroeg op de reis om oude schoenen of t-shirts achter te laten.
Geen buisjes vergeten in de frigo.
Geen hondjes vergeten aan het raam.
O, we dachten een mooie zonsopgang te krijgen over de bergen in het oosten. Maar mis poes, samen met de zon kwam er ook een wolk over die berg en dus werd de foto maar niks. Een kwartiertje later was de wolk weg maar ook het mooie zicht. Wat overbleef was de schijn van de smog die over de stad hangt zolang het zomer is.
Enfin, ondertussen waren de baasjes opgedroogd (van het wassen)* of (van het zweten)*. We moesten zelfs niet met ons groot gewicht op de valies gaan zitten om de dicht te krijgen. Met die lichte samsonite valiezen heeft dat touch been zin.
Tijd dus voir ontbijt. Voor de baasjes. Sloefie en ik offerden zich op om de bagage te bewaken.
Ik weet niet wat er gebeurd is bij het ontbijt maar de baasjes leken nogal wit rond de neus - figuurlijk dan want ze zien er allebei een beetje kreeftachtig uit op hun neus en de rest van hun gezicht. Dat komt ervan als je niet voldoende hoofdhaar hebt zoals wij hondjes. Een goeie dikke pelsvacht en je hebt geen last van zon of kou, zeg ik altijd.
En kijk onze baasjes waren zelfs op tijd te vroeg beneden in de hal. Mijnheer Didier was heel blij dat al zijn gasten zo goed konden luisteren.
Wie niet op appel was ... Davide en de chauffeur
De lobby van het hotel liep stilaan vol met cruise gasten. Blijkbaar was mijnheer Didier niet de enige die dit hotel koos als bufferslaapplaats.
Busje komt zo, busje komt zo, zong de ene of andere illustere onbekende zanger. Maar op het busje voor San Antonio was het toch nog wachten. En de verkeersdrukte kon het niet zijn want ... het was zondag en iedereen zat in de mis.
Na een tijdje kwam er dan toch een grote bus de parking opgedraaid en konden we beginnen met het inladen van de valiezen.
En dan waren we weg naar San Antonio. Niet omdat we iets vergeten waren maar omdat dit de nieuwe diepzeehaven is van Chili.
Wat doen Belgen op een zondag met mooi weer? In de file staan richting Oostende of Blankenberge.
Wat doen Chilenen op een zondag met mooi weer? In de file staan voor de peage op de snelweg.
ZOnder gemopper kwamen we na anderhalf uur toe in San Antonio. Het laatste stuk van de autoweg was er nog niet dus dat werd een beetje wringen tussen kleine busjes, taxi’s en auto’s in verschillende staten van ontbinding. Na een paar draaien kwam ook de haven in zicht en zagen we een groot zwart-wit monster liggen. De Celebrity Eclipse. Onze slaapplaats voor de komende veertien dagen of zoiets. En ook onze slaapplaats zes maanden geleden tijdens midzomernacht.
Zouden we nog iemand herkennen van de bemanning?
Vanaf nu moesten Sloefie en ik wel weer heel braaf worden.En gebruik maken van onze beste verstoppertjestechnieken zodat we mee als verstekeling aan boord konden. Dat wordt een half uurtje bibberen voor ons en onze baasjes.
Stap 1: geraak veilig van de bus, vergeet niets op de bus, vergeet ook geen valies onder de bus en zoek al maar je papier om aan boord te mogen. Score 14/14: iedereen had alles mee en niets achtergelaten in Santiago.
Stap 2 : sleep je valiezen over de kinderkopjes tot aan de grote tent/inkomhal en zorg dat alle wieltjes er aan blijven. Score 14/14 : VAB mocht thuisblijven, geen accidenten, noch omgeslagen pootjes.
Stap 3 : kies de juiste groep inschrijftafels. Voor Mijnheer Didier was dat de Zenith poort, voor mijn baasjes de Conciërge poort en voor de overige mensen de grote poort. Mijn baasjes dachten er als eerste door te komen, maar mis poes. Voor de inscheping gebruiken de rederijen vaak locale mensen. En het meisje kon duidelijk niet overweg met de paspoort scanner. Na tien keer proberen wou Sloefie haar helpen maar ik kon hem net op tijd bij zijn trui vastbijten. Wij waren verstekelingen, geen IT specialisten. Score 12/14 en met ons baasjes gedelibereerd was het dan toch 14/14.
Stap 4 : Death Ride tussen de containers. De haven van San Antonio is een werkhaven, geen plezierhaven. De kade waar de Eclipse aan ligt, wordt normaliter gebruikt om containerschepen te laden en lossen. En daar toeristen laten rondlopen is vragen om miserie. En dus mochten we allemaal mee met busjes die ons 500 meter verder afzetten aan ... de gangway van de Eclipse. Score 14/14.
Stap 5 : de eerste scan. Aan boord leef je en eet je dankzij je boarding card. Zonder dat kan je niet in je kajuit of krijg je geen eten of drinken. Door de eerste scan word je dus burger van de Eclipse - tot je vanboord gaat of je krediet op je kaart op is. Score 14/14. En ja wij waren eerst aan boord. Wat dacht je wel.
En omdat we zo flink waren geweest namen de baasjes ons mee naar de Sunset Bar, helemaal achteraan op het dek. Hips.
We moesten nu eenmaal wachten tot half twee om op de kamer te mogen met of zonder bagage. En Sloefie had een alternatief gevonden voor het tellen van springende schaapjes ... tellen van auto’s die uitgeladen worden. Naast ons schip lag een groot autotransport schip en daar werden continue autootjes afgereden.
Ik lag al snel in slaap .....
Plots gestommel en gerommel. Aha, we mogen naar de kamer.
En zoals jullie wel al zullen ondervonden gemerkt hebben, Sandra heeft goeie ogen. Ze zag in de verte twee vaal-blauw-groene valiezen staan.
Jipie, ze mocht uitpakken.
En dat moest geen uren duren.
Ahum.
Op minder dan een kwartier was alles in kannen en kruiken of eerder schuiven en deuren. En we konden terug naar de Sunset Bar.
En dan was het wachten op de brandoefening. Denk ik, want ik ben in slaap gevallen. Ah ja, ik was autootjes aan het tellen.
355, 356, 357, 358, 35.........
Beep beep beep beep beep beep beep toeeeeeeeeet.
Dat is dus het teken dat er iets serieus fout is met het schip en dat we allemaal naar de bar moeten komen. Na wat administratie mochten we allemaal naar Titanic, the movie, kijken. Grapje hoor.
Na de oefening gingen we terug ... autootjes tellen. De kaai stond nu echt wel vol.
Om zes uur speelde de kapitein op de hoorn van de boot. We gingen vertrekken.
Onze boot was zo groot dat hij achteruit moest varen. Uit solidariteit voer de loodsboot ook zo.
Na een tien minuten maneuvreren lag het schip met zijn neus naar de oceaan. We konden weg.
Nog een laatste hoorngeschal en we waren weg. In de haven lagen een tiental bootjes ons uit te zwaaien en ook de grote boten speelden een stukje op hun scheepshoorn.
Na een tijdje was de stad en haven nog met moeite te zien. We waren eindelijk (terug) op de Stille Oceaan.
Meer bepaald op de Humboldstroom. Water rechtstreeks van bij de pinguïns op de zuidpool. Brrr. Het werd al snel te kou. En bij gebrek aan een lekkere ijsthee kropen mijn broer en ik dus dicht bij elkaar tot de baasjes ook kou hadden en binnen gingen.
Om half-negen gingen we eten krijgen. Hopelijk herkennen we nog wat van de obers.
Tot morgen,
Groote Broer,
Op weg naar de zuidpool.
*schrappen wat past
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten