Hopelijk liggen jullie niet te bibberen onder een dekentje wegens snerpende vrieskou in België.
Of zijn jullie soms een beetje jaloers omdat wij op het zuidelijk halfrond kunnen genieten van een lekkere warme zomervakantie?
Niet nodig hoor.
Na gisteren een uitzonderlijke dag met veel zon en weinig regen langs de Straat van Magellaan, kwam vandaag de concurrerende route aan de beurt als doorsteek naar de Atlantische Oceaan, het Beagle kanaal.
De vorige dagen had de Stille Oceaan laten merken dat ie verdomd vaak allesbehalve stil is. Vandaag zouden we door het Beagle Kanaal varen, genoemd naar het legendarische schip van de al even legendarisch Charles Darwin.
Tussen vier en zes in de ochtend had de kapitein ons beloofd om door de Glacier Alley - letterlijk de straat van de gletsjers - te varen.
Praktisch probleem : zonsopgang was zo geschat rond 5u15.
Het was aan baasje twee om op zijn beurt tegen dan wakker en op te zijn en de kou te trotseren om plaatjes te schieten van deze mooie zeestraat.
Inderdaad beste lezer. Het beginmoment van de dag ging van kwaad naar erger en werd nu op het onchristelijk vroeg uur 5u15 gezet. Zelfs om met de TGV naar Parijs te gaan werken, moet je niet op dat uur opstaan. Grrr. Geeuw. Geeuw.
Maar de kapitein voer sneller dan gepland. We waren in feite al het merendeel van de gletsjers voorbij, toen baasje buiten stond. We zagen er nog twee.
En ook Armand Pien en Frank Deboosere speelden niet mee. Hadden we gisteren een prachtige dag en ver zicht - zelfs wanneer de boot van links naar rechts rolde - nu dat we echt wolken konden missen ... lag de wolkengrens onder de sneeuwgrens. Er was dus niet veel te zien.
Toch hielden mijn baasje en ik toch trouw de wacht want je weet maar nooit of er een plots gat in de bewolking valt of een wonder geschiedt.
Noppes.
Nada.
Nix.
En dan hadden we gisterenavond nog te horen gekregen dat de kapitein een uur vroeger in Ushuaia zou komen. Een Griek, te vroeg. Madre Madonna.
Om half-zeven heb ik dan maar Google Maps geconsulteerd. Daar waren geen gletsjers meer te zien op de satelietbeelden en dus werd besloten in gemeenschappelijk front om het op te geven en naar binnen te gaan.
Niet dat er veel te slapen viel want Sloefie wou weten wat we allemaal gezien hadden. En hij wou niet aanvaarden dat we bitter weinig hadden.
Grrr.
Vandaag stonden drie dingen op het programma. Een eerste met de volledige groep, een tweede met Sloefie alleen en een derde met een gids.
Na een iets vroeger dan gepland ontbijt - Mijnheer Didier had het bijkomende uur maar voor dertig minuten aangeslagen. We moesten dus maar om half-tien op dek vijf te zijn. Voor een stadswandeling.
Baasje 1 was wel zo slim om haar badge achter te laten en te vertrekken met badge van baasje 2. Dus baasje 2 crosste naar boven om de badge te gaan halen, terwijl baasje 1 gewoon een nieuwe ging gaan halen bij de klantendienst op dek 3.
Chaos duidelijk door gebrek aan slaap. Inderdaad beste lezer, ik ben het eens met Uw diagnose. Baasjes, je kan niet zonder maar soms he ...
Gelukkig hadden we allemaal de raad van Tante Kaat Mijnheer Didier opgevolgd en ons als een rolcake verkleed - euh ik bedoel met vele laagjes. Want ........... buiten stond een wind die je een twee drie tot aan het einde van de pier blies. Amai mijn bretellen. Voor ons vandaag waarschijnlijk geen fotoshoot want dan vliegen we een paar kilometer verder.
Vergeleken met Chili stonden hier heel wat meer pseudo-militairen druk niets te doen. Maar zoals zo vaak, veel gefluit maar weinig wol. Het waren dan ook geen para’s. Security in het algemeen was nogal raar. In plaats van door de scanners te lopen, liep je er rond en niemand die zich daar druk over maakte.
En de meest grappige poster hing op het einde. Het declameerde dat Ushuaia ook de hoofdstad is van de Malvinas. Maar de Engelse noemen dat al tweehonderd jaar de Falklands. De poster was van schaamte in twee gescheurd en hing te flapperen in de wind.
Als eerste bezienswaardigheid gingen we langs een aantal standbeelden. Met uitzondering van onze Adrien - de Gerlache - waren de rest allemaal illustere onbekenden, generaals en kapiteins. Enkel een man met een pet. De eerste vliegende facteur van Argentinië. Ja, met de wind van vanmorgen ben je al snel een vliegende facteur.
Daarna kwam een lokaal museum aan de beurt over de (dode) inheemse indianen. Maar die waren niet geïnteresseerd in ons want ze deden niet open in het weekend.
Vervolgens kwamen we in de hoofdstraat uit, genoemd naar Generaal San Martin, de vader des vaderlands en bevrijder van heel zuidelijk Latijns-Amerika. En zo kwamen we dichter en dichter bij doelstelling twee ...
De Hard Rock Cafe !!!!
We hadden ondertussen bestellingen gekregen van over heel de wereld en we hadden nogal wat tijd nodig om alles te passen en meten en betalen.
De rest van het groepje trok ondertusssen verder door de winkelstraat. Maar de wind hield lelijk thuis onder de wandelaars en we zagen later het merendeel voor ons te voet naar het schip terug trekken.
Deel drie ging dan om 12u15 beginnen maar dan moesten we wel zorgen voor de interne wensen. En dat was uiteindelijk nogal moeilijk want om half-twaalf gaat het restaurant dicht en wordt het middageten klaargezet. En je kan dan pas eten vanaf de middag. - Tussen twaalf en een, eet iedereen.
Mijn baasje kon nog niet een selectie meloen redden voor het sluitingsuur - ja ja, zo erg was het gesteld, mijn baasje at fruit - maar de rest moest wachten tot twaalf. De koks waren onverbiddelijk. En mijnheer didier ook. Niet daar om kwart na, niet mee.
Klokslag twaalf kon iedereen dat aan de slag met nieuw eten. Er werd gespurt naar de kamer voor de fotozak. Er werd teen en tander vergeten. Grrr.
Maar uiteindelijk stonden we om twintig na beneden op de pier naast een Mercedes busje. Deel drie van Ushuaia kon beginnen.
Straks meer,
Groote Broer
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten