Hier het verslag van de rondvliegende reporterhond Groote Broer.
Dat rondvliegen mag je letterlijk nemen.
Vanmorgen werden we allemaal wakker met een nogal zwevend gevoel.
Dat de boot trillde tegen 3 hertz waren we al gewoon.
Maar nu deinde hij ook. Een beetje van voor naar achter, van links naar rechts. Zoals in het liedje voor trouwfeesten maar zonder de alcohol en de leute van zo’n feesten.
Vooral voor ons hondjes was het moeilijk om ons boompje-routine zonder plekken tot een goed einde te brengen. Brrr.
Na wat geknor - mijn baasje had niet echt opgekuist gisteren avond en vannacht een hectare amazone omgezaagd - vertrokken we naar dek 14 voor ontbijt.
We hadden gehoopt om wat bekende gezichten te zien van zes maand geleden maar blijkbaar was iedereen weg / nieuw. We lieten de baasjes dan maar hun ontbijt bij elkaar zoeken.
Er was er een die het op zijn Amerikaans probeerde en eet die het met fruit probeerde. Hmm. Rarara, wie is wie?
Onder het eten zagen we nog een aantal rare dingen opspringen uit het water. Het bleken jonge(?) robben te zijn. Ze waren aan het jagen. Net als de vele vissers met hun vissersboten.
Raar. Elke vissersboot bleek iemand te hebben in een kleine roeiboot. Zouden die allemaal gestraft zijn? Neen dus. Tussen de twee boten hing een hangnet om zo de vis te vangen. Want zoals Mijnheer Didier al gisteren vertelde, we voeren in de Humboldtstroom. Die is ijskoud maar wel vol met heel veel vis. En dus jaagt mens en dier hier op eten.
Na het ontbijt gingen de baasjes terug naar de Sunset bar. Maar dat verhaal had snel een einde. Het was nogal koud en extreem winderig, niet echt terrasweer.
Op ons kajuitterras zaten we aan de loefzijde van de boot, tis te zeggen je hebt er minder last van de wind.
Ik ging samen met baasje buiten het verslag van de vorige dag schrijven. Ja ik was wat lui gisteren.
Sloefie en Sandra waren in een dik boek aan het lezen ondertussen.
Tegen kwart voor de middag moesten we naar de Quasar zaal op dek 4 voor een cursus van Mijnheer Didier.
Hij vertelde al wat ons de komende weken te wachten staat:
- Kou, want we komen dichter en dichter bij de zuidpool
- Wind, want we komen dichter en dichter bij de zuidpool
- Regen, want we komen dichter en dichter bij de zuidpool
- Mist, want we komen dichter en dichter bij de zuidpool
- Zon, maar niet te veel want we komen ..
Gelukkig eindigde Mijnheer Didier nog met:
- Zon, maar lekker veel want we varen weg van de zuidpool
- Drukkend vochtig oerwoud, want we gaan kijken naar de grootste waterval ter wereld.
Dat laatste klonk een beetje beter. Maar Sloefie en ik hebben toch het gevoel dat we daar ook nog nat gaan worden.
Enfin, na de cursus Zuid-Amerika per boot van Mijnheer Didier was het tijd voor ons buikje.
Raar, zoveel keuze en toch vonden de baasjes hun draai niet. Ik vrees dat er iets rommelt in de buikjes. Dat wordt Imodium en Motillium binnenkort. Watch this Space.
Oh ja, na de cursus waren ze dadelijk al kleren gaan bijkopen. Oei, oei. Ik denk dat ik die wollen zwembroek toch beter genomen had.
Enfin met meer zorgen dan lekkere beetjes, kwamen we terug in de kajuit.
Ik begon alvast samen met baasje de foto’s van de afgelopen dagen te kopiëren. En de batterijen controleren. En alles wat niet nodig was weg te stoppen in een schuif of tafel. Daar waren we wel een paar uur zoet mee.
Dan mochten wij ook een beetje lezen en lummelen.
Volgende stap : de rugzakken van morgen voorbereiden.
En dan wou baasje wat gaan wandelen. Om de nieuwe jas te testen? Maar hij had weinig keuze. Het was ondertussen hard aan het waaien en zacht aan het regenen. Dus hij moest zijn toer doen rond het binnen en buitenzwembad. Allebei zo goed als verlaten. Er stond wel heel veel golfslag in het binnenbad. Je mocht er zelfs niet in want te gevaarlijk.
Na een half uurtje konden we terug binnen voor een lekkere warme douche. En om.ons om te kleden voor de serieuze avond vanavond.
Als voorbereiding gingen we eerst nog een theetje drinken op dek vier. Iedereen leek wel het idee te hebben.
En na veel gebabbel en gelach mochten we gaan eten.
Njam, njam. Baasje bleef bij zee-eten. Tot mijn verbazing. Want de zee had ons toch vandaag al goed beet gehad.
Na het avondeten hebben we nog snel ontbijt op bed besteld.
En nu ben ik vandaag aan het schrijven terwijl een baasje al de amazone aan het verkennen is en de tweede binnenkort zijn kettingzaag gaat bovenhalen.
Morgen gaan we naar Puerto Montt. En we moeten met een bootje aan land. Spannend.
Tot morgen.
Gro ot e Br oe r
Die van hot naar her rolt op de golven van de Pacific.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten