Na veel gerol en gerock waren we goed en wel aangekomen in de Straat van Magellaan, genoemd naar een Portugees die in naam van onze Keizer Karel een betere route zocht om Zuid-Amerika te omvaren.
Appel was vanmorgen om half-acht. Dus dat werd weer enorm vroeg opstaan, voor zes uur voor het eerste baasje. En natuurlijk ook ontbijt op bed want dat bespaart tijd en keuze. Samen met mijn broer Sloefie heb ik wel al overlegd of we binnenkort geen syndicale actie gaan organiseren om te protesteren tegen de hoge werkdruk en de lange dagen en vooral het vroege opstaan. Dat toerist spelen wordt stilaan een echte hondenjob.
Maar genoeg sociaal nieuws. Wat stond er vandaag op ons programma?
Wel ontbijt weten jullie al. En afspraak om half-acht met de rest van de troep GFC.
We moesten verzamelen op dek vijf, waar we alweer moesten wachten op het veilig sein om in de reddingssloepen te springen.
Want de haven van vandaag - Punta Arenas - was niet echt uitgerust om grote schepen te ontvangen. We gingen dus met de tenders moeten aan wal gaan.
Buiten de haven wachtte ons traditioneel een busje op voor een rondrit in de omgeving.
Allereerst vertrokken we naar Fort Bulnes, een tachtig kilometer verder naar het zuiden. Gelukkig was het zonnig en al snel waren er een paar van de expeditie ingedommeld. Een opmerkzame reiziger zag na een paar kilometer de eerste spuitende walvis verder weg langs het strand. Maar telkens we in de buurt kwamen was de walvis foetsie. Waarschijnlijk ondergedoken. Want daar zijn walvissen goed in.
Om de zoveel kilometer herhaalde het verhaaltje zich. Walvis spuit. Iedereen zoekt camera. Walvis verdwijnt. Hihi.
En zo stonden we voor we het goed doorhadden aan een groot rond punt met een standbeeld en plakkaat in het midden. Dat was blijkbaar het middelpunt van Chili - als je tenminste het Chileens deel van Antarctica bijtelt. 3000 kilometer in elke richting. Chili is lang en smal dus.
En enkele kilometers verder waren we al aan onze eerste bestemming, het schiereiland Fort Bulnes. Maar we waren nog te vroeg want het locaal Bokrijk ging maar open om half-tien.
Dit Fort was in feite de derde poging om aan de straat van Magellaan een stad te stichting. Eerste poging was bijna onmiddellijk na het ontdekken van de Straat op bevel van Keizer Karel. Die hield het waarschijnlijk nog geen jaar vol. Een tweede stad kwam vele jaren later op last van Koning Filips II. Eigenlijk twee steden. Iedereen dood op een persoon na. Pfff.
Fort Bulnes was een poging van de Chilenen om hier wat gezag te laten gelden, midden 19de eeuw. Het begon als een klein fort, met een paar huizen en maandelijkse bevoorrading per schip. Ze hielden het vijf jaar uit. En verkasten toen naar een nieuwe plek die Punta Arenas zou heten.
Na enig wachten mochten we dan in het dorpje. Het zonnetje scheen en deed zijn best om ons warm te houden maar de wind waaide hard uit het Westen en het was echt koud. En dit was zomer. Brrr in de winter. Er was een gevangenis, een hoofdkwartier, wat schuren en stallen, en een kerk. We stapten door een naaldbos verder naar beneden, waar ooit de Stad van Filips II had gelegen. Ze hadden daar wel een mooi uitzicht over de Straat maar geen water of grond om spullen op te kweken.
Na nog wat uitkijken op de uitkijkplatformen, gingen we met busje terug naar de ingang en het museum annex toilet.
Daar was een mooie collectie zeilschepen in model en een mooi uitzicht tot aan Punta Arenas - voor wie scherpe ogen had.
Na een tijdje had iedereen nood aan warmte en reden we met het busje terug naar de start.
In de haven gingen we eerst nog een klein museum met schaal 1/1 modellen van schepen belangrijk voor de geschiedenis van de Straat. Je vond er de boot van Magellaan, de boot van Darwin en de boot van de eerste Chileense landing. Leuk.
Dan terug naar de stad voor het intern mensje in ons allemaal.
Na een driegangenmenu was het tijd voor een bezoek aan de stad. We kregen een kijk op de stad vanaf de Kruisheuvel. En dan gingen we iets luguber doen. Een bezoek aan het kerkhof.
Maar niet zo maar een kerkhof. Het staat op een lijst van Unesco en is een van de mooiste ter wereld.
Daar mochten we een kwartiertje rondlopen. Maar we moesten wel terugkomen, Want enkel mensen met familie op het kerkhof mogen daar nog begaven worden.
Uiteindelijk werd het wel tijd om terug naar de boot te komen want onze kapitein wou vroeg vertrokken. Morgen kwamen we toe in een ander land.
Eens aan boord probeerden de baasjes alweer een andere bar uit en ook het Italiaans restaurant Tuscan Grill. Hmmm, lekker, lekker.
Nu moet ik snel gaan slapen want morgen heb ik de hondenwacht. We gaan tussen gletsjers varen.
Baai, zwaai,
Groote Broer
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten