Dag 7 - De geschiedenis herhaalt zich

Hallo,

eindelijk nog eens een blog op tijd. De schrijver is nog net niet moe genoeg om te gaan slapen ... (andere suggesties - graag via een reactie).

Vanmorgen hebben we maar eens gebruik gemaakt van de uitgebreide diensten van Holiday Inn Express. Nee we hebben geen uur in het zwembad of de jacuzzi gelegen. We hebben gewoon het "complementary breakfast" geprobeerd (lees gratis ontbijt). OK de koffie is geen starbucks maar je komt er ook de eerste uren mee door.

Onze wandeltassen staan klaar want we willen vandaag de rest van de Cliff Walk doen in newport alvorens op ons gemakje naar Cap Cod te tuffen.

Maar, owee, bij het starten van de tuut gaat er alweer een alarm af. De achterband is alweer aan de platte kant. Wat nu geblazen? Er is niet ver van het hotel een Enterprise verhuurkantoor. En Alamo maakt ook deel van Enterprise. Die zullen ons dus wel kunnen helpen.

Maar nee hoor. Nu er echt problemen zijn is er weldegelijk een verschil tussen beide merken. We mogen wel eens bellen naar het dichtstbijzijnde Alamo kantoor. En het is niet zover, aan de andere kant van de baai... Dat wordt zwemmen of rondrijden.

zo gezegd, zo gedaan. Een drie kwartier later staan we op het vliegveld van Providence bij Alamo. De manager laat ons onze preek niet doen. ZOnder morren krijgen we een nieuwe auto en of we aub zo snel mogelijk onze bagage willen wisselen. En een klein wonder geschiedt. Onze tuut is plots muisgrijs ipv wit. Zal wel van de schaamte zijn. En hij is er ook op verjongd. Ipv 11000 mijl heeft hij er nog geen 300 gedaan.

Sandra wou beslist het andere deel van de Cliff Walk doen en dus rijden we maar terug naar Newport. We parkeren onze auto ongeveer halfweg het parcours aan het prachtig herenhuis van gisteren. Dan wandelen we snel door naar het begin van de wandeling. Het stuk vandaag is vergeleken met gisteren veel gemakkelijker. Geen geklauter over stenen of uitwijken voor opspattende golven. Een gewoon wandelingetje over een mooi geasfalteerd pad.

Spijtig voor Sandra maar er is niet veel gedierte langs het pad te zien. Enkel een paar vlinders en een kleine groep zwarte aalscholvers zijn actief.

Al met al ligt onze dagplanning nu serieus achter op schema. We besluiten dan maar om niet langs de scenic routes te rijden maar verkiezen de snellere wegen om naar Cape Cod te rijden.

Een keer over het Cape Cod kanaal, doen we het terug rustig aan. Via Route 6A (alweer de oude postroute) rijden we verder. Het is vooral uitkijken voor onnozele chauffeurs en chauffeuses die de slechte gewoonte hebben om eerst iets te doen en dan pas na te denken. Bijv. je rijdt eerst met je auto op de straat, dan merk je dat er al iemand komt aanrijden en je vergeet dan nog dat er een boot aan je auto hangt. Of nog, je wil eens shoppen maar je weet niet waar of bij wie; je passeert een winkel en wanneer je er bijna voorbij bent, besluit je om daar een kijkje te gaan nemen; bij dat maneuver gebruik je natuurlijk geen rem of pinklicht.

Uiteindelijk komen we aan het smalle deel van Cape Cod, minder dan een kilometer breed soms. En we stoppen aan het visitor center van de National Seashore, voorwaar een Nationaal Park (zonder de naam). Sandra kan dus nog een stempel in haar dagboek laten zetten.

Na een korte stop rijden we voort naar Provincetown. De natuur is zo overweldigend dat Steven gewoon in slaap valt. De GPS blijft wel wakker en Sandra kan veilig naar onze B&B rijden. Dan, Bob en Brody (de hond) wachten op ons.

Voor het avondeten (verse kreeft) maken we nog een wandelingetje door het stadje. De hoofdstraat heeft allemaal kleine huisjes van kapiteins en zeemannen die omgebouwd zijn tot B&B, restaurant, bar, souvenierzaak enz.

MOrgen gaan we trouwens op walvisjacht. Wat gaat dat geven?

Sandra & Steven