Dag 5 - Hit the road

Hallo,

wegens geen (gratis) internet komt dit verslagje een dagje later.

Na een warm verblijf in the Big Apple gaan we nu de hort op met een autootje.

Terwijl we de valiezen een beetje herschikken houden we een half oog en oor open voor The Weather Channel. Blijkt dat de orkaan Hannah toch een beetje roet in het eten kan strooien. Op zaterdagnamiddag trekken de resten van deze orkaan langs de oostkust en doet ook New York en Connecticut aan.

Enfin, niets aan te doen. Wij vertrekken dus maar te voet naar 31st street om onze tuut op te halen bij Alamo. Wat gaat het worden?

Buiten is het grijs maar ook drukkend warm, 25 graden ipv de 15 graden die je in Belgie zou verwachten.

De Alamovestiging zit verscholen in een grote parkeergarage. Er staat onder andere een Porsche en een Range Rover te wachten op een chauffeur - gelukkig niet op ons. Na het nodige papierwerk en een beetje discussie over het terugbrengen met volle of lege tank, kunnen we terug naar buiten om op de tuut te wachten.

En dat wachten duurt wel wat. Na een tien minuten komt er een witte Dodge tot op straat gereden, keert zich en rijdt terug in de kelder. 30 seconden later begint er een discussie in een Indische taal en haast iemand zich naar beneden. Allez, wat is er nu aan de hand?

En we wachten verder. De Range en Porsche vertrekken ondertussen. (Als je je auto wil gebruiken moet je minstens een uur op voorhand dat meedelen of je moet extra betalen. Auto heilige koe dus.)

Na nog eens tien minuten komt de Dodge terug op straat. Druipend van het nat (maar ze zijn de wielen vergeten). Na een eerste inspectie van de auto (krassen op de bumper achteraan) kunnen we eindelijk onze bagage oppikken.

Maar we zijn nog niet goed aan het rijden of een eerste alarmlichtje begint te branden. Allez zo snel hebben we nog nooit problemen gehad.

Intermezzo: een kort historisch overzicht van onze autoproblemen in de VS
2000: na zo'n 1500 kilometer wil de auto niet echt meer remmen boven de 60 km/u; we zitten dan net midden in de Rocky Mountains; de vervangwagen krijgt problemen met de ontsteking in Yellowstone wegens problemen met het water (het was een Isuzu jeep)
2006: na minder dan 400 kilometer moet de auto op onderhoud; Ook al was de huur voor 3 weken, daar had men blijkbaar niet aan gedacht. We vervangen de handige Toyota door een Extra Long Chevy Blazer. Niet echt goed voor het verbruik.
2007: de gereserveerde auto is er niet. We krijgen een grotere Dodge. Ondertussen klagen de amerikanen over de kostprijs van de benzine.


Na enig gezoek, dan toch de handleiding en het juiste hoofdstuk gevonden: problemen met de bandenspanning. Amai. We gaan toch eerst maar langs het hotel voor onze bagage en finale rekening. Dat is snel geklaard en we gaan terug opweg naar het verhuurbedrijf. Daar spelen ze van krommen haas en doen alsof ze dat niet kunnen controleren. We moeten de banden maar zelf laten controleren op een tankstation. Dat noemen ze dan service.

Uiteindelijk zijn we met een serieuze vertraging dan toch op weg naar onze bestemming, Mystic. We maken nog een ommetje langs de Bronx, de vijfde borough van New York tot op de Freeway naar Connecticut.

De freeways volgen elkaar op tot we op de gekende interstate 95 zitten. Die loopt van de grens met Newfoundland tot voorbij Miami, Florida. Maar na een tijdje beginnen we ons een beetje te vervelen en we besluiten de I-95 achter ons te laten en de US-1 te volgen, de oude post-route naar Boston. Daar komen we van de regen in de drup. Je rijdt dan wel door kleine dorpen en steden maar elk kruispunt is minstens uitgerust met een paar verkeerslichten en je staat dus meer stil dan wat anders.

Met al die kommer en kwel, vind Steven er plezier in om het aantal Donkin Donuts winkels te tellen. Ze staan dichter bij elkaar dan goede frituren in Belgie!

En plots zijn we dan toch in New Haven aanbeland. De naam zegt je waarschijnlijk niets maar ze hebben daar ook een oud college staan dat vandaag de naam Yale draagt. En neen Yale is geen merk van t-shirts en zo! We doen een korte wandeling langs een aantal oude en nieuwe gebouwen. De universiteit tracht er Engelser uit te zien dan Oxford of Cambridge. Op de "green" - het typische New England marktplein - is men bezig om alles af te breken, wegens de komst van Hannah.

Na een uurtje rijden we tenslotte verder richting Mystic. Onze Tomtom heeft kuren. Wij willen verder langs de US-1 maar de GPS wil ons koste wat het wil langs de Connecticut Turnpike sturen dwars door het binnenland. Wij winnen.

Eens voorbij New haven, begint de invloed van New York minder zichtbaar te worden. Er zijn minder shopping centra, minder verkeerslichten en ook minder verkeer. Het weer daarentegen is wel raar. Over de zee zien we stillaan een soort mist hangen maar tegelijkertijd blijft het wel 25 graden. Wierd!

In Mystic komen we pas tegen valavond aan. Niet echt meer de moeite om nog iets te bezoeken. Dus gaan we eten in het lokale steakhuis (kon beter) en dan TV kijken want geen internet.

Tot de volgende dag,

Sandra en Steven