Hehe,
we zijn terug hier. 8PM plaatselijke tijd.
31 graden buiten, geen zuchtje wind.
Vanmorgen dus lekker vroeg opgestaan om kwart voor zes (vakantie noemen ze dat dan) om gepakt en gezakt en gewassen klaar te staan voor de chauffeur van dienst (dankuwel Vic).
Een korte rit over de Brusselse ring later, waren we klaar voor de inscheping. Als eerste op het vliegtuig naar JFK. Dankzij de vriendelijke dame krijgen we zelfs superdeluxe exitseats die normaliter voor het personeel gereserveerd zijn. Lekker veel ruimte voor de benen en niet te smal voor de heupen. En dadelijk aan de ingang van het toestel. Kostprijs: je moet engels verstaan en een deur naar buiten helpen gooien wanneer het echt nodig is.
Na de boarding card kwam het verplichte shoppen en zo. Een roddelbladje, een serieus bladje, een vrouwenbladje en een computerbladje verdwenen in de valies.
Hop naar de volgende afspraak: Hoe goed is de Starbucks in Brussels Airport?. De jury is er nog niet uit. Ze moet eerst nog een vergelijkende studie opzetten met de Amerikaanse versie (grapje). Enfin Sandra was heel gelukkig dat ze na 11 maand wachten terug een Venti Latte kon drinken met een lekkere muffin.
Met het buikje vol en een tas vol cultuur, werd het dan tijd om een beetje uit te rusten. Rustig aan langs de grenspolitie en de veiligheidscontrole. Sandra zeilde door alles door maar Steven vloog alweer tegen de lamp. Zonder schoenen, broeksriem of portemonee straalt die zoveel ??? uit dat alle alarmen blijven afgaan. Die mag de volgende keer in onderbroek door de scanner.
Zoveel avontuur en net geen 8 uur 's morgens!
En dan mogen we nu wachten tot kwart voor elf voor het inschepen. Dan maar een video bekeken. Michael Palin in de Himalaya - misschien een idee voor volgend jaar?
Volgende positieve verrassing bij het inschepen, blijkbaar hebben we een VIP behandeling gekregen want we mogen samen met First en Business Class naar binnen. We volgen de BB/BL (Bekende Loodgieter) uit Vilvoorde met zijn Celie dan maar naar het toestel.
En het wordt nog beter. De crew is in opperbeste stemming, maakt grapjes met de klanten (lees probeert een telefoonnummer of email vast te krijgen van knappen heren), zit achter elkaar met een kleerhanger, en maakt vooral veel leut. En dat gaat zo nog een beetje door tijdens de vlucht.
Over de vlucht zelf is er verder niet veel te vertellen. Het lijkt wel even lang te duren als de vlucht vorig jaar naar Atlanta (is niet zo). Het weer is wel een beetje een spelbreker. Een van de voorgangers van orkaan Gustav zorgt voor lekker veel turbulentie en we zijn dan ook een beetje zoals de favoriete cocktail van James Bond, shaken but not stired.
Maar geen paniek, de dag was nog niet om en de blog nog niet geschreven.
Niemand had ons zo vroeg verwacht in New York (rugwind van 150 mijl per uur) en we waren serieus te vroeg. EN dus konden we niet uitstappen aan de terminal maar moesten allemaal langs achter naar een "liftbus". Daar ging het voordeel om aan de hoofduitgang te zitten.
En dan waren we nog niet begonnen aan het hoofdstuk immigratie. New York en JFK in het bijzonder zijn bekend voor de toestanden bij de grenscontrole. En dat wou men vandaag nog eens bewijzen,
Eerst werden de bokken van de geiten gescheiden (lees de Amerikanen van de rest). En ja de "Green Cards" mochten ook bij de Amerikanen... Wat is de kleur de kaart die je moet invullen voor de immigratie ... groen. Wat is niet groen maar heet wel "Green Card"? De "Permenant Resident" kaart ... En dus waren er al dadelijk een aantal ondernemende Belgen die vonden dat hun kaart groen was en ze dus mee mochten met de eerste groep. Fout! Een tirade in gebroken Engels en vlot Spaans maakte iedereen duidelijk dat we niet de slimme moesten uithangen en dat enkel de "Green Cards" door mochten. Juist ja. Sandra was ondertussen al lang weg want die kent natuurlijk wel het verschil tussen beide en heeft zo een groen geval. De auteur dezer blog heeft die niet en bleef bij de schapen achter. (of waren het geiten?)
Enfin, na enig wachten mochten dan toch de eerste 20 lammeren doorschuiven naar de immigratie. Daar werden we opgewacht door een schapenkudde van enkele voorafgaande vluchten. Het lange aanschuiven kon beginnen. De diensten van het Department of Homeland Security werken grondig en niet zo snel maar aan alle kommer en kwel komt een einde en na een drie kwartier was ook Steven eindelijk aanbeland aan de goeie kant van de grens.
Hop naar de volgende uitdaging ... hoe naar het hotel geraken?
Oplossing een: neem een taxi; eenvoudig, duur en daarom nog niet zo snel want om 4 uur is het filerijden geblazen.
Oplossing twee: de LIRR (Long Island Railroad) vanaf Jamaica station; niet te duur, niet te traag maar je mag wel nog een tiental blokken wandelen tot het hotel. En met de warmte leek dat toch wel te veel.
Oplossing drie: de subway (metro voor Europeanen); niet te snel, niet te duur en maar 4 blokken wandeelen. (ik hoor al iemand grommen in de verte)
Zo gezegd, zo gedaan. Wij met onze bagage in de metro, met de expres naar downtown Manhattan (E-line voor wie de details wil kennen).
Ondertussen het laatste drama van de dag ... De Crackberry van Sandra geeft de geest (voor de technici onder het publiek, error 523 bij het opstarten van het radionetwerk). Van alle calamiteiten was dit zeker en vast niet voorzien of gepland.
Elke poging om het ding aan de praat te krijgen liep wel ergens fout. Je had maar enkele seconden om na het starten te proberen om het netwerk af te zetten. En dat lukt niet zomaar in een treinstel dat met immense vaart richting Manhattan stormt en ondertussen ook hotst en botst van links naar rechts, van boven naar onder. En tegen het einde van de rit had Sandra zich dan ook maar neergelegd bij het bittere feit geen Crackberry voor de volgende vier weken. Het lot kan wreed zijn.
Na zoveel kommer en kwel, wachtte ons dan een wandeling van het station tot het hotel. Bij meer dan 30 graden met twee valiezen en nog wat gewicht op de rug, een van de betere belevenissen op elk verlof. In ons hotelletje was het wel lekker fris. Dicht tegen 6th Avenue, op het 24ste verdiep. Een ruime kamer voor Manhattan met een mooi zicht over de daken tot aan Wall Street en het WTC.
Na een snel maar lekker avondeten (meet eerste Long Island Ice Tea) duiken we dan de stad een eerste keer in. Zoals beloofd in Zaventem, gaan we dadelijk een eerste steekproef uitvoeren rond de Starbucks kwaliteit in NYC. Op 6th Avenue zijn er in één blok niet wel twee Starbucks Cafe gelegen. Keuze te over dus.
Na een frisse warme Venti Latte, gaan we dan even naar downtown om een kijkje te nemen aan de WTC torens. Hier zouden we zeven jaar geleden zelf gestaan hebben in september was het niet voor de snode plannen van een Saudi en enkele companen. In plaats daarvan werd het Tenerife.
Ter plaatse is er niet zoveel meer te zien buiten een kleine infostand en plannen voor het nieuw complex. Eén grote constructiewerf die alles verbergt achter hoge muren. Druk is het er wel nog altijd met mensen van alle talen, kleuren, lengtes en breedtes.
Ondertussen is het bijna 8 uur 's avonds en stillaan tijd om een beetje te gaan rusten. Even bij een Pharmacy nog wat drank en versnaperingen binnen slaan en we zijn klaar voor de nacht.
Allez, er waren nog twee dingen voor het licht uit mocht.
Eén: eens googlen op internet of het Crackberry probleem uniek is of toch niet.
Twee: een verslagje van de dag op de blog zetten.
Hoera. Een behulpzame Canadees had in april van dit jaar een zelfde ervaring met zijn persoonlijke Blackberry. Gelukkig voor hem en ons was hij op een hackerconferentie en gezamelijk hebben de jongens daar de oorzaak gevonden: sommige desktop themes hebben iets tegen Amerikaanse netwerken en dus lopen ze liever vast met een error 523.
Eind goed al goed dus. En ja Sandra is terug bereikbaar via GSM. Maar als je een berichtje wel laten - denk wel even aan het tijdsverschil van 6 uur.
En nu lieve kindertjes oogjes dicht en snaveltjes toe.
Slaap lekker.
Tot morgen.
S & S
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten