Alvast een geruststelling voor de collega's, nee we lijden niet aan een bijzondere vorm van heimwee (die naar het Boreal gebouw). Al.... De titel slaat eerder op de verrassing vanmorgen toen we naar het ontbijt gingen. Het meer Placid lag te glinsteren in het zonlicht. Maar een frisse wind uit het noorden had de temperatuur wel zo'n 10 graden naar beneden gebracht.Na het ontbijt stonden we voor een moeilijke keuze: wat langer blijven hangen in Lake Placid en dan via de snelweg naar Syracuse of langs de "Scenic Route" tot aan het Ontario meer rijden en zo naar Syracuse. We kozen voor het tweede - het zomerseizoen was al duidelijk voorbij in LP en iedereen was zich aan het voorbereiden voor het seizoen, de ski en apres-ski.
Er stonden ons dus meer dan 100 mijl te wachten langs kronkelende wegen (met de nodige wegenwerken natuurlijk). De vorige dagen hadden we al hier en daar verkleurde bomen kunnen zien, maar vandaag leek het echt wel te beginnen. Spijtig dat we nu al moeten vertrekken. Hopelijk krijgen we er volgende week nog te zien wanneer we langs hier naar New York terugrijden.Via Watertown bereiken we uiteindelijk het Ontariomeer, het laagste grote meer. Het ligt stroomafwaarts van Niagara en ligt ondanks zijn naam meer op Amerikaans dan Canadees grondgebied. Vanaf hier nemen we de NY-3 naar het zuiden. We rijden verder tussen mais en aardappelvelden. Je zou bijna zeggen dat je in de Vlaanders bent, waren er niet al die grote Amerikaanse auto's.
En rond 4 uur is het dan zover, we zijn aangekomen in de buitenwijken van Syracuse. Sandra krijgt een kropje in de keel (of is dat een beginnede verkoudheid). We passeren de Mall (een grote steun voor Sandra geweest tijdens de weekends). En zo komen we uiteindelijk in downtown - een kruising van twee Interstates. Ze kennen hier wel iets van ruimtelijke planning.
Enfin, Sandra has finally come home!!!
TOt morgen,
Sandra en Steven
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten